Vikan - 27.01.1977, Blaðsíða 38

STJÖRMJSPÁ
llrúlurinn 2l.ni;«rs 20.iipríl
Þú tekur skjótar
ákvarðanir, og munu
veðurguðirnir valda
því. Þú átt líka kost
á góðum viðskiptum
og munt hagnýta þér
það eins og fjárráð
leyfa. Happatala er 4
NiluliA 2l.;i|>ril 2l.m;ii
Vikan verður við-
burðarík, en ekki að
sama skapi þægileg.
Þú eignast nýtt
áhugamál, sem þú
gengur að með mikl-
um eldmóði. Föstu*
dagurinn verður
óvenju erfiður.
Tsihurrtrnir 22.mai 2l.júni
Utanaðkomandi öfl
verða til þess að
breyta nokkru fram-
tiðaráformum þínum
Þú lendir i ferðalagi,
sem hefur mikinn
kostnað i för með
sér. Veldu þér
trausta félaga.
Krahhinn 22.júni 2.1.júli
Þú færð tækifæri til
þess að kynnast
persónu, sem þig
hefur lengi langað til
að kynnast. Vinur
þinn gerir þér mikinn
greiða, sem þú færð
seint fullþakkað.
l.jóniA 2f.júli 24.rt|iú%l
Á laugardag skeður
nokkuð, sem lætur
lítið yfir sér, en
skiptir framtið þína
miklu. Mistök
einhvers úr fjöl-
skyldunni gætu gert
þér mjög erfitt fyrir.
Þú hefur beðið eftir
einhverju, sem átti
að gerast í vikunni,
en verður að taka á
þolinmæðinni enn
um hrið. Mánudag-
urinn er alls ekki
heppilegur til stefnu-
móta.
Næstu daga munu
gerast mörg óvænt
atvik, sem varpa
birtu á hluti, er þig
hefur tæpast grunað.
Þú skuldar vini þin-
um bréf og ættir að
svara þvi sem fyrst.
SporAtlrckinn 24.okl. 2.1.nú\.
Óeðlileg svartsýni
þjakar þig og ættir
þú að bæta úr þvii
áður en þú hefur
spillt fyrir þér með
því. Stutt og við-
burðarríkt ferðalag
er íyrir höndum á
næstunni.
ltot>nirtAurinn 24.nó\. 2l.dcs.
Þessir dagar verða
fremur sviplausir, en
ekki leiðinlegir. Þú
þvingar maka þinn,
láttu þér skiljast, að
þið getið ekki alltaf
fylgst að. Heilialitur
er rauður.
SlcinjJcilin 22.dcv 20.jrtn.
Þú færð að glima við
verkefni, sem þú
hefur mikinn áhuga
á. Óveðursblikur eru
á lofti heimafyrir, og
því er gott að leita út
fyrir heimilið, t.d.
um helgina.
1rtln\hcrinn 2l.j»n. I9.fcbr.
Þér verður mikið úr
verki í vikunni, en
þótt svo sé, áttu
mörg verkefni óleyst
Þú umgengst vini
þína óvenju mikið,
og er það vel. Var-
astu öll rifrildi.
Kiskarnir 20. fchr. 20.mar$
í fjármálum hefurðu
lánið með þér, sér-
staklega í viðskipt-
um sem gengið er frá
um leið og þau eru
gerð. Haltu kyrru
fyrir, ef þú átt þess
kost.
<1
uglega í eyrum, en hún áttar sig
samt ekki á.
„Fyrirgefið,” segir hún, ,,ég var
bara á gönguferð, og lenti á stígn-
um sem liggur hingað.”
,,Má kannski bjóða yður innfyrir
ungfrú, það er svo sjaldan, sem við
fáum gesti.” Konan horfir vonar-
augum á Gróu.
Gróa þiggur boðið með þökkum
og fer inn í kofann með konunni
og börnunum.
í kofanum er lítil forstofa og inn
af henni eitt herbergi með afþilj-
uðum eldhúskrók. Það er fátæklegt
innanstokks, en snyrtilegt og vel
um gengið.
Við litið borð undir glugganum
situr gömul negrakona og saumar í
höndum, stálpaður drengur situr á
móti henni og les upphátt.
Þau líta upp, er þær ganga inn í
stofuna. Drengurinn brosir vin-
gjarnlega, en Gróa les tortryggni
og andúð úr svip gömlu konunnar.
,,Hver er þetta Nellie?” spyr hún.
,,Er hún kannski líka komin til að fá
þig burt frá okkur?”
Er gamla konan mælir þetta færa
börnin sig nær móður sinni og grípa
i piis hennar. Þau stara stórum
brúnum augum á Gróu, sem flýtir
sér að brosa vingjarnlega og segir:
,,Ég er bara kennslukona á
gönguferð og ætla ekkert að stela
mömmu ykkar.” Svo réttir hún
gömlu konunni höndina og kynnir
sig.
Gamla konan blíðkast nokkuð við
þetta, en tortryggnin hverfur ekki
til fulls úr svip hennar.
Yngri konan býður Gróu sæti á
snjáðum sófa. Hún brosir sama
vandræðalega brosinu og áður og
segir:
,',Ég bið afsökunar ungfrú Olson,
ég heiti Nellie Osborne. Og þetta er
amma mannsins mins, Tamara
Kelly.”
Gróa situr á snjáðum sófa í fá-
tæklegri stofu Osbornefjölskyld-
unnar og brýtur heilann um það í
undrun sinni, hvers vegna hvít
kona hefur gifst inn í þessa negra-
fjölskyldu. Hún veit, að slíkt á sér
stað i auknum mæli meðal fátækra
stúlkna í Norðun íkjunum, en hér
syðra hlýtur þetta að vera einstök
undantekning.
Hún virðir fjölskylduna og
umhverfi hennar fyrir sér. Allt er
fátæklegt, en snyrtilegt. Börnin eru
hlýlega klædd og sælleg á að sjá.
Bæði frú Osborne og gamla negra-
konan bjóða af sér góðan þokka
og yfir þeim er einhvers konar með-
fæddur virðuleiki, líkt og fylgir oft
fólki af gömlum aðalsættum.
,,Eruð þér kennari litlu, blindu
Palmerstúlkunnar ur.gfrú?” spyr
gamla konan.
,,Já,” segir Gróa, „þetta er
annað árið mitt hér á Sundale.”
„Palmerfólkið er mestu ágætis-
manneskjur,” segir gamla konan.
„Það voru lika gömlu Palmerhjón-
in, foreldrar herra Adrians svo og
afi hans og amma.”
Gróa spyr, hvort hún hafi alið
allan sinn aldur á Sundale. Gamla
konan kveðst hafa komið þangað
tvitug að aldri árið 1872.
„Þá giftum við Colin Kelly
okkur,” segir hún. „Og réðum
okkur hingað í vist.”
„Gamli herra Palmer var norð-
urríkjamaður, en konan hans var
héðan úr sveitinni. Móðir hennar
var vinkona gömlu húsmóður minn
ar.”
„Gamli húsbóndi minn féll i
striðinu og húsmóðir mín missti
allar eigur sinar og varð að leita til
ættingja sinna um styrk sér til
framfæris. Hún gat aðóins tekið
móður mina, sem var herbergis-
þerna hennar með sér, en við hin
vorum öll frjáls og vissum ekkert
hvað við áttum af okkur að gera.
Þetta voru erfiðir tímar fyrir okkur
svarta fólkið. Við vissum ekki til
hvers verið var að gefa okkur frelsi,
fyrst við vorum svipt örygginu um
leið.” Það koma raunadrættir í svip
gömlu konunnar, er hún rifjar upp
þessa erfiðu tima. Hún heldur sögu
sinni áfram og segir Gróu frá hinum
unga Colin Kelly, sem átt hafði illa
ævi og hafði bæði verið sveltur og
barinn hjá eigendum sinum, seldur í
æsku frá móður sinni. Og hann
hafði reynt flestar þær raunir, sem
svartur þræll í Suðurríkjunum gat
orðið að þola fyrir 1860.
Eftir að þau komu að Sundale
hafði allt snúist til betri vegar hjá
þeim og þar var einkadóttir þeirra
Jenny fædd, móðir Nathaniels Os-
bornes. Þær mæðgur höfðu báðar
þjónað í húsi Palmers og Colin
Kelly var verkstjóri á bómullar-
ekrunni. Síðar hafði ungur negri að
nafni Kenneth Osborne ráðist til
vinnu á Sundale og honum giftist
Jenny Kelly aðeins 15 ára gömul.
Nathaniel og Lillian voru börn
þeirra, en Jenny Osborne lést, er
börn hennar voru lítil, og það kom í
hlut móður hennar að annast þau og
ala upp. Kenneth Osborne hafði
farið frá Sundale og flækst um
héraðið nokkur ár eftir dauða konu
sinnar, en þá hafði hann horfið
skyndilega og enginn vissi um hann
síðan.
Þau Nat og Lillian bjuggu í skjóli
afa og ömmu þar til þau komust til
fullorðinsára. Þá fór Nat með
samþykki þeirra og stuðningi frú
Palmers til New York í leit að
ævintýrum og í því skyni að
forframast.
„Þar hitti ég hann,” segir Nellie,
sem kemur inn í þessu með rjúk-
andi teketil og ilmandi hveitibrauð.
„Ég var nýkomin frá Englandi
38 VIKAN 4. TBL.