Vikan - 04.08.1977, Blaðsíða 14

UNNUR
REYKJAVÍK:
PÉTURSDÓTTIR,
Ég byrjaði í Línunni 19. ágúst
1976. Þá var ég 132 1 /2 kg. en hef
lést um 53 1/2 kg síðan. Ég var
búin að stríða viö offitu í 30 ár, og
var búin aö reyna mikið til að
grenna mig sjálf, og einnig var ég
undir læknishendi. Ég var búsett I
Kaupmannahöfn og þar fór ég á
megrunarnámskeið, og ég líki þvt
ekki saman, hversu miklu betra
það er hérna í Línunni. I
Kaupmannahöfn var kúrinn algjör
sveltir, hreinasta víti, en hér þarf
enginn að vera svangur. Við
megum borða þrjár máltíðir á dag,
og það er óskað eftir að við gerum
það. Við megum borða 1000
kaloríur á dag, og það er það sem
líkaminn þarfnast. Mér hafði einu
sinni tekist að léttast um 16 1/2
kg upp á eigin spýtur, og 12 1/2
kg í annað sinn, — en aldrei getaö
haldið því. Ég var í 9 mánuði aö ná
þessum 53 1 /2 kg af mér, en nú er
ég búin að halda mér í sama horfi í
sjö vikur. Á þessum 9 mánuðum
léttist ég stöðugt, a.m.k. um kíló á
viku, þó ég hafi ætlað mér að
halda sömu þyngdinni. Það er
bara rétt mataræði sem hjálpar,
og þessi andlega uppbygging sem
fólk fær hér. Þessi matur.sem við
megum borðó^er allt hollur matur,
kjöt, fiskur, minnst þrír ávextir á
dag og egg. Þó er ekki talið
æskilegt að við borðum nema 4-7
egg á viku, því of mikið af þeim
getur verið hættulegt vegna
blóðfitunnar. Það er ekki hægt að
lýsa hvað þetta er allt önnur
líkamleg heilsa og ekki síður
andleg uppbygging. Ég var farin
að loka mig inni og orðin
geðvond. Mérfannst ég samt ekki
með neina sérstaka minnimáttar-
kennd þá, en nú sé ég hvað ég í
rauninni var með MIKLA minni-
máttarkennd. Ég reyndi að kom-
ast hjá að hitta fólk eða fara innan
um fólk, ef ég mögulega gat. Mér
fannst ég ekki vera eins og annað
fólk. í 30 ár hefi ég ekki getað
fengið tilbúna flík á mig í
verslunum, ég varð að sauma allt
á mig sjálf. Ég gat ekki einu sinni
keypt mér skó, ég var búin að
ganga í karlmannakuldaskóm í 30
ár! Fæturnir voru alveg búnir, ég
var með lærin í skónum í orðsins
fyllstu merkingu. Ég gat ekki einu
sinni rennt upp rennilásnum á
þessum karlmannaskóm, bjúgur-
inn var orðinn svo mikill. Ég var
með röng efnaskipti, og hef
sennilega alla tíð verið, því ég var
búin að vera of feit alveg frá því ég
var í vöggu. Ég var búin að gefa
alveg upp alla von um að ég yrði
nokkurn tíma öðruvísi og var viss
um að ég ætti aldrei eftir að líta út
Fyrír og eftir: Unnur Pétursdóttir var 132 1/2 kg þegar hún byrjaði hjá Llnunni. Nú hefur hún lést um
53 112 kg, og er orðin ný manneskja á sél og llkama.
eins og manneskja. Svona var ég
búin að vera í 30 ár og mér fannst
þetta alveg tilgangslaust. Mér var
orðið sama um allt. Það var
hræðilegt að vera svona sem
unglingur. Mér var alls staðar
strítt, bæði í skóla og annars
staðar og ég var búin að líða fyrir
)etta alveg frá því ég man eftir
mér. — Ég var komin með
blóðtappa í fótinn og eitt sinn hélt
ég að ég væri komin með
sykursýki, sem reyndist svo ekki
vara. Ég var búin að vera með
bjúg allan þennan tíma, og eitt
sinn þegar ég var á sjúkrahúsi
spurði ég læknana af hverju þetta
stafaði, þvi ég hafði alltaf heyrt að
bjúgur stafaði út frá hjarta eða
nýrum, þá fékk ég það svar að það
væri allt í lagi með mig, það eina
sem að mér væri, væri offita, og
offita framkallaði bjúg. — Fæt-
urnir neituðu orðið að bera mig,
ég var nærri komin í rúmið.
Auðvitað er ekki nema eðlilegt að
fæturnir gefist upp eftir 30 ára
stöðuvinnu, við að bera hátt á
þriðja hundrað purid!
Ég ætlaði mér ekki að fara í
Línuna! Ég var búin að panta t(ma
og átti að mæta klukkan tvö — en
klukkan hálftvö hætti ég við. Mér
fannst þetta alveg vonlaust, og
hefði sennilega aldrei fariö, ef
dóttir mín hefði ekki hringt til mín
um kvöldið og spurt hvort ég hefði
farið. Hún var áköf í að ég færi, og
þegar ég heyrði hvað henni
sárnaði að ég hefði gefist upp, þá
sagði ég henni að ég skyldi bara
hringja aftur og viðurkenna að ég
hefði hreinlega gefist upp. Ég
hringdi, talaði við Sigrúnu og
sagði henni frá þessu, en þá
notaði hún tækifærið, greip mig
og spurði hvort ég hefði ekki tíma
til að líta til þeirra og sjá hvernig
þetta væri. Ef mér litist ekki á, nú
þá næði þetta ekki lengra. Ég dreif
mig með næsta strætisvagni, og
ég man þegar ég kom fyrst hingað
inn, þá stóð frammi ung stúlka,
tágrönn í denimgalla, og ég gat
ur að enginn sé verri en maður
sjálfur...."
ekki stillt mig um að spyrja hana:
„Varla eruð þér hér í megrun?" —
,,Ó, jú," svaraði hún, ,,og það er
svo gaman hér aö ég get ekki
hugsað mér að hætta! Ég er
flugfreyja og verð að halda mér á
strikinu!" — Ég held að betri
félagsskapur en Línan hafi aldrei
verið stofnaður á íslandi, því það
veit guð, að það trúir enginn hvað
þessar konur, sem standa fyrir
þessu, hafa gert fyrir fólk. Ég á
ekki nógu sterk orð til að lýsa því
hversu þakklát ég er. Maöur
verður svo innanglaður. þegar
þessi kíló hverfa. Ég vil helst líkja
þessu við AA-samtökin, þó ég
þekki þau ekki af eigin raun. Það
er þessi samhjálp — hún gerir
eitthvað, sem við ekki skiljum.
Stundum stendur maður í stað,
sem er eðlileg þróun, og þá hættir
manni til að vilja gefast upp. En þá
koma hinir og byggja mann upp,
segja frá reynslu sinni. Þegar ég
byrjaði hér hugsaöi ég með mér,
aö fyrst aðrir gætu þetta, þá
hlyti ég líka að geta það. Maður
verður bara að vera jákvæður
sjálfur, og þegar ég heyrði fyrst
hér, hvað fólki hafði tekist að
léttast á einni viku, þá hugsaði ég
með mér: ,,Þú mátt nú vera meiri
auminginn ef þú getur þetta ekki
l(ka, og ég SKAL!" Þegar maður
kemur hér í fyrsta skipti, er maður
ekki stór.
Kvíðinn er ofarlega, maður
heldur að enginn sé verri en
maður sjálfur — en þá eru það
þessar hlýju móttökur, sem maður
fær hér, sem hjálpa svo mikiö.
Það er séð til þess að enginn sé
einn, það er sest hjá fólki, boðið
upp á kaffi og allir vilja hjálpa.
Þetta er mikilvægur þáttur, sem
við skiljum, sem erum búin að
ganga í gegnum þetta. Það hefur
komiðfólk hingað, sem ekki hefur
fengist til að fara inn (fyrsta skipti,
en þá er það fólk vigtað sér hérna
frammi. Það er erfitt að hafa sig út
í að koma hingaö og fá hjálp, en
maður öðlast svo nýtt líf og nýja
heilsu, auk þess sem maöur fær
nýja innsýn í tilveruna. — Þær
sem eru með Línuna eru Ifka
ótrúlega mikill stuðningur fyrir
fólk. Þegar maður er t.d. inni (
vigtun og hefur lést, þá samgleðj-
14VIKAN 31.TBL.