Vikan


Vikan - 04.08.1977, Blaðsíða 22

Vikan - 04.08.1977, Blaðsíða 22
nota skyldi í fleiri eyðileggjandi sprengjur, og Dorothy Bonner hlaut að vera á einn eða annan hátt flækt í japanska stríðskerfið. Hið sára mar sem komið hafði við höfuðhöggið var tákn þess, að hann væri flæktur i sama netinu. Honum leið síður en svo vel, en hann vildi ekki láta undan og flýði því enn á náðir kæruleysis og rólyndis. ..Þér viljið þó ekki, að ég slökkvi ljósið?" sagði hann. ..Annaðhvort metið þér töfra yðar of lítils, eða þér gerið of mikið úr sjálfsstjórn minni. Sennilega það síðarnefnda. En það er ekki hægt að treysta mér i myrkri, skal ég segja yður. Auk þess þykir mér skrambans notalegt að horfa á yður, ungfrú Bonner.” Orða- og umsvifalaust reis Doröthy á fætur og slökkti. Hún stóð mjög nærri Larkin, svo nærri, að hann fann ilminn af hári hennar í myrkrinu. Hann greip um handlegg hennar. Fann hvemig vöðvar hennar herptust saman undir mjúkri húðinni. Hann vissi, að allur líkami hennar var stífur og stæltur. „Jæja,” sagði hann. „Mætti ég biðja um skýringu?” „Yður langar að eignast 5000 dollara,” sagði hún. „Hversvegna haldið þér það?” „Þér vaðið varla í peningum þar sem þér ferðist með svona ryðkláfi eins og Kumu-maru yfir Kyrrahaf.” „Er það satt,” hélt hún áfram, „að þér hafið í hyggju að láta handtaka mig, er til Honolulu kemur og stefna mér fyrir öldunga- ráðið?” „Nei, það veit trúa mín!” Larkin hló. „Hvi skyldi ég gera það?” „Eruð þér þá ekki útsendari frá flotamálaráðuney tinu? ’ ’ „Skakkt getið!” „Jæja þá, setjist.” „Ég er þegar sestur.” Það varð smáþögn. „Það fer annað hraðskreiðara skip, Toyi-mam þessa sömu leið. Það er væntanlegt til Honolulu degi siðar en við, en kemur samt fyrr til Yokohama. Þér eigið því að dveljast um sólarhrings skeið í Honolulu, en halda síðan áfram ferðinni með Toyo-mum.” „Er þetta allt og sumt?” „Já.” „Og hvað á ég að gera um borð í Toyo-muru auk þess að leika borðtennis og láta rýja mig inn að skyrtunni í 21?” „Viljið þér taka að yður starfið?” „Ég hef enn allóljósa hugmynd um, hvað gera skal. Á ég að ákveða mig undir eins, eða fæ ég betri upplýsingar?” „Nei, þér verðið að ákveða yður þegar í stað? Larkin setti hljóðan. Það var áreiðanlegt, að eitthvað var loðið við þetta allt saman. En hann hafði nú einu sinni verið settur til höfuðs þessum kvenmanni, svo að það dugði ekki að hopa af hólmi. Hann varð að komast yfir sögu hennar, áður en yfirvöldin blönduðu sér um of í málið. „Ég geri allt fyrir 5000 dollara,” sagði hann. „Segið mér, hvað ég á að gera.” Nú var það hún, sem setti hljóða. En eftir andartaks umhugsun sagði hún: „Þér sögðust þekkja Grover Pendenning.” „Gerði ég það?” „Þér gáfuð það óbeint i skyn. Er hann vinur yðar?” „Já,” svaraði Larkin, enda þótt hann vissi, að hann var að ljúga. Þvi að hann hataði Grover Pend- enning. Þeir höfðu þekkst um margra ára skeið, en hatast jafnlengi. Allt i einu datt Larkin snjallræði í hug. Hann mælti: „Ég get annars fært sönnur fyrir því. Ég á einhvers staðar bréf frá honum.” „Má ég sjá það?” „Gjama.” — Larkin þreifaði í myrkrinu eftir skjalatösku sinni. Bréfið var svar við skeyti frá Larkin, er hann hafði sent frá París. En Dorothy gat ekki ráðið, hvað að baki lá þeim orðum, er í bréfinu stóðu. En bréfið hljóðaði svo: „Þakka innilega liðsemd yðar og góðan skilning á málinu. Raunar þótist ég allaf eiga vísan stuðning yðar og mun launa yður það ríkulega, er fram líða stundir.” En svo var mál með vexti — og það gat Bonner ekki vitað — að Larkin hafði orðið að halda leyndu skilnaðarmáli eins skjólstæðings Pendennings. „Gjörið svo vel, hér er bréfið. En það verður að kveikja.” „Kveikið á eldspýtu.” Larkin kveikti á vindlakveikjara. Hann virti nákvæmlega fyrir sér andlit ungu stúlkunnar, meðan hún las bréfið. Hún blés á ljósið og slökkti það. „Ég hef þá haft á réttu að standa. Hérna takið við þessu.” Það heyrðist skrjáf i pappir. Larkin fann að skjalamöppu var stungið í hönd hans. „Takið þetta og geymið vel.” „Hvað er i henni?” spurði hann. „Eða er ég of forvitinn?” Framhald í næsta blaöi. — Ef ég giftist stórum, dökk- hærðum og laglegum útlend- ingi, hvað verður þá um manninn minn og krakkana okkar sex. ír Púóar Stórir og smáir, fylltir eða skornir eins og þú vilt. Vesturgötu 71 sími 24060yj 22VIKAN 31.TBL.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.