Vikan - 04.08.1977, Blaðsíða 21

5.HLUTI
mgsins
ist um kinnungana. Larkin streitt-
standa og gægjast inn um kýraug-
að. Bjánalegt — — ”
„Segið mér — var hann líkur
Dorothy Bonner?” Larkin beygði
sig áfjáður áfram.
„Auðvitað. Það hlaut að vera
eftir umræðurnar við matborðið. Og
eftir að ég hef nýlega skoðað
myndina af ungfrú Bonner. Hvað
ímyndunin getur hlaupið með mig i
gönur.”
Larkin setti glasið frá sér og reis
á fætur.
„Ég held ég segi skipstjóranum
frá þessu,” sagði hann.
„Heyrið mig, ætli það borgi sig?
Er ekki vissara að bíða? Ef þessi
om'... T'yfc' mgmmmm
náungi liggur á hleri hér fyrir utan
Larkin opnaði dyrnar.
„Þökk fyrir koníakið og það sem
þér sögðuð mér um loftskeyta-
manninn.
Larkin gekk út á þilfarið. Það var
dimmt af nóttu og stjörnulaus
himinn. Vindurinn var hvass
suðvestan og sævarlöðrið hvissað-
ist álútur þangað, sem hann hafði
síðast séð manninn, sem liktist svo
mjög Dorothy Bonner. Hann hafði
ekki gengið langt, er hann varð
hans var.
öll skipsbreiddin var á milli
þeirra, en samt gat Larkin séð
andlitsdrætti mannsins. Líkami
hans var að hálfu leyti i hvarfi fyrir
stafninu á björgunarbátnum. Hann
var hattlaus. Græna siglingaljósið
lýsti upp ásjónu hans og gerði lit
hans svo að það minnti Larkin á
það, er hann sá drukknaðan mann
dreginn upp á Signubakka i París.
En svipurinn var greinilega
Dorothys Bonners.
En maður þessi var ekki dauður.
Varir hans hreyfðust, og svo virtist
sem hann væri að tala við einhvern,
sem hornið á yfirbyggingu skipsins
huldi. Larkin gat ekki greint
orðaskil, þótt hann legði sig allan
fram um að hlusta. Hann heyrði
einungis vindgnauðið, sem söng í
eyrum hans. En allt i einu stirðnaði
hann. Honum rann kalt vatn milli
skinns og hörunds. Því að nú
yfirgnæfði vindinn og sjávarniðinn
hátt vein — konuvein eða óp í
skrækróma karlmanni eins og
Jeromy Hood. Það var ekki gott að
segja, hvort þetta var hlátur eða
hræðsluóp. Larkin sá, að maðurinn
i græna ljósinu hrökk skyndilega til
baka og hljóp þvert yfir þilfarið.
Larkin varð að taka á sig krók.
Hann ruddi sér braut yfir hvað sem
á vegi hans varð og rak sig á
tógfestu og hruflaði sig á fæti.
Bölvandi stóð hann aftur upp og
hélt áfram ferð sinni. Er hann var
kominn að björgunarbátnum var
maðurinn allur á bak og burt. Hann
athugaði seglið. Það hafði verið
losað öðru megin. En í sama bili var
hann barinn í hnakkann með
einhverju hörðu efni.
Hann var við að missa meðvitund
og lá við uppsölu, sá stjörnur, og
fæturnir ætluðu að svigna undan
þunga hans. Hann greip um
borðstokkinn á björgunarbátnum
til þess að verja sig falli. Hann
skynjaði gegnum móðu svimans, að
einhver flýtti sér burtu. Hann dró
djúpt andann og reyndi að harka af
sér, hann safnaði öllum sinum
kröftum saman og gekk til klefa
síns. Er hann opnaði dyrnar kom
léttur ilmur á móti honum. Honum
fannst hann þekkja þennan ilm.
Hann kveikti ljósið.
Dorothy Bonner sat mjög hnar-
reist á rúmbrík hans. Með annarri
hendi sinni hélt hún á gulllitaðum
náttserk svo fast, að hnúar hennar
hvítnuðu. Hún dró andann ótt og
títt og barmur hennar gekk upp og
niður. Hún var föl, en raunar var
hún alltaf föl. Gráu augun hennar
voru róleg, efandi róleg.
„Lokið dyrunum,” hvíslaði hún.
„og slökkvið ljósið. En fljótt.”
„Larkin hallaði á eftir sér
dyrunum, en það var honum
allfjarri skapi að slökkva og láta
þessa fögru mynd, sem birtist
honum svo óvænt, hverfa umsvifa-
laust. Hann lét hallast kæruleysis-
lega að dyrastafnum. Háls hennar
var ögrandi og hvítur þar sem hann
kom upp undan glitrandi silkinu.
Hinar ávölu, svífandi línur likama
hennar og vara orkuðu æsandi á
hann. Hún var fegurðin sjálf,
íklædd holdi og blóði.
Raunar hafði hann fyrir löngu
veitt því athygli. Hann hafði þegar
við fyrstu kynni komist að raun um,
að Dorothy Bonner var sem af
guðlegum höndum gerð, en sú
ályktun hans var alópersónuleg,
ekki neinu bundin. Nú í fyrsta
skipti sá hann hana sem konu —
fullkomna konu. Bylgjandi svart
hár hennar var ekki lengur hugsuð
fegurð til þess að horfa á, heldur var
það honum ögrun að láta fingur sína
leika við það. Hann fann hlýja
strauma streyma um æðar sína um
leið og hann lét augun liða yfir föla
og slétta kinn hennar.
,,Ö, ljósið,” sagði hún.
í þetta sinn var það ekki beiðni,
heldur boð. Það var kvíði og
brostinn hljómur í rödd hennar, svo
að það var greinilegt, að rósemi
hennar var ekki annað en dulargervi
hugaróróa. Djúpt niðri í gráum
augum hennar logaði óvissubálið.
Allt í einu rann víman af Larkin,
og veruleikinn stóð honum skýr og
hreinn fyrir sjónum. Þessi stúlka
var ekki aðeins fegurð og fyrir-
myndablaðamatúr, heldur og dótt-
ir manns, sem hafði fyrirfarið sér á
hryllilegan hátt.
Hún hafði lagt á flótta og var nú
á leið yfir Kyrrahafið til lands, þar
sem sníð geisaði, þar sem japansk-
ar hersveitir dreifðu eymd og volæði
yfir kínverska bæi og borgir. Hinn
blóðugi hildarleikur virtist nú svo
ótrúlega nærri. Þetta skip var
japanskt og hlaðið nitrötum, sem
31.TBL. VIKAN21