Vikan - 04.08.1977, Blaðsíða 19

Konan sneri sér að karlmann-
inum. „Elskan.... þetta er almenni-
legi maðurinn, sem ég sagði þér frá.
Þetta . er eiginmaðurinn minn,
hr....”
„Foster,” sagði Alex, og laglegi
maðurinn rétti honum hendina.
„Ég er feginn, að við fundum
yður. Við treystum á, að við
fyndum yður hérna. Elsku fábján-
inn hún konan mín týndi nafn-
spjaldi yðar, svo við gátum ekkert
gert til að endurgreiða yður. Það var
konunni minni líkt að fá lánuð fimm
pund hjá bláókunnugum manni.”
ókunnuga unga konan tók til
máls.
„Það var allt manninum mínum
að kenna. Ég átti að hitta hann hér í
hádeginu, en svo fékk ég skilaboð á
hárgreiðslustofuna um að hann
kæmist ekki, svo mér datt í hug að
borða bara ein. Svo þegar reikn-
ingurinn kom, sá ég, að ég hafði
enga peninga. Þið getið ímyndað
ykkur, hvernig mér leið.”
„Ég get imyndað mér, hvemig
þú hefur litið út,” sagði eigin-
maður hennar stríðnislega.
„Ja..... hún fölnaði heldur
mikið. Síðan varð hún einhvem-
veginn bleik í framan. Svo stundi
hún...” sagði Alex.
„Og þú hélst, að ég væri orðin
veik,” hún brosti hamingjusamlega
og sneri sér að Beth. „Hann var svo
góður, og ég sagði honum, hvað
hafði gerst. Við fengum okkur kaffi
saman, og hann lánaði mér fimm
pund,” lauk hún setningunni.
, ,Og hér em þau, ” sagði maðurinn
hennar og rétti Alex seðilinn.
Hann brosti við Alex. „Ég get
ekki þakkað yður nógu vel fyrir að
hjálpa konunni minni — það er í
rauninni alls ekki ömggt að láta
hana vera eina úti.”
Konan hans brosti töfrandi brosi.
Síðan kvaddi hún, maðurinn hennar
kinkaði kolli, og svo vom þau farin
og skildu eftir sig angan dýrrar
ilmvatnstegundar.
Beth var hálfmáttlaus í fótunum.
„Þú sagðir mér ekki frá þessu.”
„Nei, reyndar ekki....” Alex var
aumkunarverður á svip. „Ef ég á að
vera alveg hreinskilinn, datt mér í
hug eftir á, hvort ég hefði verið
hafður að fífli. Þú veist... ef hún
stundaði þetta kannski. Maður les
um einlæga hrekkjalóma, og ef það
em kvenmenn, þá em þær alltaf
stórkostlegar í útliti....”
Beth stirðnaði og fann, að hún
fékk gæsahúð.
„Og... jæja....” hélt Alex áfram.
„ég hélt þú mundir striða mér —
hlæja að mér fyrir að hjálpa
bláókunnugri manneskju.”
Beth leit alvarleg á hann. „Hvers
vegna gerðirðu það? Að hjálpa
henni á ég við.”
Alex tók matseðilinn upp. „Ég
hefði getað komist hjá því, býst ég
við. En sannleikurinn er sá.... jæja,
þegar hún leit á mig með þessum
stóm, bláu augum... var hún svo
mgluð og allt það... og, æ, hún
minnti mig svo mikið á þig.”
Augu Beth stækkuðu af undmn.
Gæsahúðin hvarf, og í staðinn fór
um hana heitur straumur, sem
vermdi hana frá toppi til táar. „En
Alex...,” sagði hún lágt, „hún er
falleg.”
Alex brosti og lagði hönd sma
blíðlega á hendur henpar. .J í"
sagði hann, ,,ég veit það.”t,.
m
* *

31.TBL. VIKAN19