Vikan - 04.08.1977, Blaðsíða 44

Smásaga eftir Önnu Wahlgren
Ást og
einmana-
leiki
Hún var hrædd við eigin tilfinningar,
hrædd við að viðurkenna þrá sína
eftir honum. Fyrir hann var lífið
ieikurf hamingja og ást. Hann iifði
fyririíðandi stund, hún þoidi ekki
óvissuna, sem sambandþeirra olli.
Hann var ekki eins og hinir — hann
var útlendingur frá fjallalandi, þar
sem náttúran fóstrar börn sín frjálst
og eðlilega.
,,Það er svo langt að bíða"
skrifaði hún, ,,og ég er svo óróleg.
Það er svo mörgum spurningum
ósvarað, en samt vil ég í rauninni
ekki vita neitt með vissu. Stund-
um er óvissan betri en sannleikur-
inn."
Hún lagði pennann frá sér.
Sólargeisli féll á skrifborðið
hennar. Umhverfis hana voru
þessi gamalkunnu hljóð frá ritvél-
um, lyftunni, hröðu fótataki eftir
gljáfægðu gólfunum og síma-
hringingar. Glugginn stóð eins
mikið opinn og hægt var, það var
ekki hægt að opna hann til fulls,
húsið var nefnilega töluvert hátt.
Loftræstingin var um loftræsi-
kerfi, sem yfirleitt reyndist
ómögulegt. Á heitum dögum,
sem þessum vordegi, voru allir að
þráðna úr hita. Þegar svalt var í
veðri, var aftur á móti dragsúgur,
og allir skulfu eins og hríslur.
,,Mér finnst ég hafa elst um
hundrað ár" skrifaði hún, ,,og því
eldri sem ég verð og því meira.sem
ég veit, því minna skil ég! Mér
finnst svo erfitt að lifa."
Örkin var hálfskrifuð. Hún hafði
enn ekki skrifað ávarpsorðin. Á
skrifborðinu voru pappírshaugar,
sem hún var ekki búin að fara í
gegnum. i þrjá tíma hafði hún ekki
gert nokkurn hlut.
„Ég hefi tapað gleði minni"....
Hún máði orðin burt. Það var
ekki honum að kenna.
En nú var bréfið eyðilagt. Hún
kruklaði blaðið milli handa sér.
Umferðin var mikil og bílstjór-
arnir ergilegir, hitinn hafði óþægi-
leg áhrif í borgarsvækjunni. Hún
ákvað að fara út í matartímanum
og fá sér snarl. Mikið var heitt.
— Ég get ekki litið á þetta eins
og hvert annað ævintýri, tautaði
hún. — Ég get ekki hætt að hugsa
um það og látið eins og þetta sé
bara leikur.
Það kviknaði grænt Ijós. Hún
lagði af stað, án þess að gera sér
grein fyrir því, að hún talaði við
sjálfa sig. Konan, sem gekk við
hlið hennar yfir götuna, horfði
hissa á hana.
Hún fann, að hún hafði tár í
augunum. Fyrir utan veitingahús-
ið, þar sem hún var vön að snæða
hádegisverð — og þar sem hann
var — hikaði hún. Eins og
skólastelpa, sem laumast til að
horfa inn í heim fullorðna fólksins,
stansaði hún fyrir utan stóra
gluggann og starði innfyrir. í
daufri birtunni fyrir innan sá hún
fólkið ganga fram og aftur og
þjóna fara með diskana, áhöldin
og matinn til gestanna. Það var
margt um manninn þarna núna.
Fólkið sat og borðaði og spjallaði
saman, drakk kaffið sitt og lét sér
líða vel.
Einn þjónninn stoppaði andar-
tak og leit á hana, það var ekki
hann, og augnablikið varði varla
nema sekúndu. En það var nóg til
þess að blóðið þaut fram í
kinnarnar, hún snérist á hæli og
gekk hratt burtu með lemjandi
hjartslátt og þurr í kverkunum.
Hún hraðaði sér eftir gangstéttinni
brennheit í kinnum og með óró í
sinni.
Hún fór inn í litla kaffistofu
skammt þarna frá og reyndi að
koma niður bollu með gulum osti
og mjólkurglasi. Hún drakk kaffi á
eftir. Henni varð ekkert gott af
því, sem hún fékk sér, og henni
var illt í maganum. Hún var ekki
búin með matartímann sinn, en
gat ekki setið lengur. Hún hálf
hljóp til skrifstofunnar, tók lyftuna
upp og þaut eftir mannlausum
ganginum inn á salernið. Hún fór
inn og læsti á eftir sér og kveikti
Ijósið, en slökkti það strax aftur.
Hún stóð í myrkrinu og hallaði sér
upp að köldum veggnum og
hágrét.
— Ég get ekki meira, stundi
hún, ég get ekki meira.
Hún settist á klósettlokið, hún
var með dynjandi höfuðverk. Hún
gróf andlitið í höndum sér, og
líkaminn hristist af ekkasogunum.
Þegar hún snéri aftur til vinnu
sinnar, var hún ennþá rauðeygð,
en andlitið nýþvegið og snyrt.
Skipulega og ósjálfrátt byrjaði hún
á pappírshaugnum. Hún var allt í
einu undarlega köld og tilfinninga-
laus. Það var engu líkara en hönd
sjálfsaga og skynsemi heföi náð á
henni tökum. Hún svaraði í
símann eins og sjálfvirkur símsvari
og tók við fyrirmælum eins og
tölva. Dagurinn leið og var brátt
að kvöldi kominn. Hún hafði
annaö öllu, sem fyrir lá, jafnvel þó
að nokkur bréf hefðu bæst við
seinni partinn.
Hún lagaði til á skrifborðinu,
lagöi hlífina yfir ritvélina, safnaði
pappírunum saman og raðaði
blýöntunum í snyrtilega röð. Hún
gekk heim eftir þröngri gangstétt-
inni, það var heldur svalara núna
en fyrripartinn. Hún verslaði
ekkert. Hún var ekki svöng.
Heima átti hún til kaffi og
smávegis af brauði og ými til
morgunverðar næsta dag.
Hún keypti sér ekki einu sinni
vindlinga né síðdegisblaöið.
Heima beið einmanaleiki og þögn.
Það var hálfdimmt í litla
herberginu. Hún hafði dregið
tjöldin fyrir, áður en hún fór um
morguninn, bæði til að hlífa
húsgögnunum og blómunum fyrir
sólarljósinu og til að það yrði
svalara, þegar hún kæmi heim.
Herbergið snéri út að götunni.
Rúmið í svefnkróknum var snyrti-
lega uppbúið. Á símaborðinu í litlu
forstofunni lá morgunblaðið, sem
hún hafði ekki haft tíma til að líta í
um morguninn. Inni í baðherberg-
inu var allt í fullkomnu lagi, hún
hataði sóðaleg baðherbergi. Hún
opnaði og lokaði inn á baðið og
leit svo fram í eldhúsið, það var
eins og hún væri í eftirlitsferð í
sinni eigin íbúð. Svo settist hún í
einn hvíta stólinn með rósóttu
sessunum og sat hreyfingarlaus.
Það var farið að skyggja.
Hann kom ekki. Hann hringdi
ekki. Ekkert fótatak í stiganum —
algjör þögn. Hún horfði á rúmið,
þar sem þau höfðu legið. Þarna, í
rúminu hennar í litla svefnkrókn-
um, þar sem ekki var einu sinni
rúm fyrir náttborð, hafði hann
legið með bakið í vegginn og
snúið að henni, stórar hendur
hans höfðu haldið um hana, og
augu hans höfðu Ijómað í daufu
skini lampans. Augun höfðu
speglað blíðu og stríðni, undir-
gefni og vald í sömu andrá. Hún
hafði notið þess að gæla við
sterklega likama hans og hendur
hennar höfðu strokið líkama hans
fram og aftur.
Hún hrökk við, hún hreyfði
höndina ósjálfrátt út í loftið. Hún
stansaði strax, og höndin féll
máttlaus í kjöltu hennar.
En minningarnar létu hana ekki í
friði. í huga hennar var bæði gleði
og sársauki, bros og grátur.
— Ástin er ekki fögur, sagöi
hún út í tómiö, það er ekkert falleg
við hana, það er bara ímyndun.
Hún stóð snöggt á fætur, en
gleymdi ekki að laga stólinn. Svo
fór hún fram í eldhúsiö, sem
eiginlega var bara stór skápur.
Hún ætlaði að fá sér kaffitár. En
frammi í eldhúsinu sá hún hann
líka fyrir sér. Hún stóð kyrr og
hallaði sér upp að dyrastafnum.
Hann var alltaf nakinn. ,,Hvað á
maður að gera við föt, ef manni er
ekki kalt? Hann var vanur að skera
sér þykkar brauðsneiðar, og leggja
þykka ostsneið á, og svo drakk
hann mjólk beint úr umbúðunum,
,,eitt glas er hvort sem er ekki
nóg." Hann vildi ekki heyra á það
minnst að setjast við morgun-
veröarborð, fallega útbúið, eins
44VIKAN 31. TBL.