Vikan - 04.08.1977, Blaðsíða 18

Smásaga eftir Lesley Wilson
Gerðu það,
segðu mér
Stutt saga, tileinkuð eiginkonum, sem
finnst þær teknar sem sjálfsagður
hlutur.
Eins og við var að búast, var það
Diana Ransome, sem sagði henni
frá þessu, meðan þœr biðu eftir
bömunum sinum fyrir utan skól-
ann. Beth líkaði ekki sérstaklega
vel við Diönu, en þorpið var litið, og
hún og Alex reyndu að vera
vingjamleg við nágrannana.
Bethvarað segja: „Heldurðu, að
þið Harry séuð nokkuð upptekin
eitthvert kvöldið i nœstu viku?
Systir hans Alex var að koma í
sumarfrí frá Canada, og ég ætla að
bjóða nokkmm vinum okkar yfir til
að hitta hana....” þegar Diana tók
andköf og þreif í handlegg hennar.
„Svo það var hún! Ég er búin að
hugsa mikið um, hver...” hrópaði
hún, og yfirlék auðvitað eins og
vanalega.
Beth deplaði augunum. ,,Hver
var hvað?” spurði hún.
,,Nú, þessi stórkostlega mann-
eskja, sem var að borða með Alex í
dag á Peronelle hótelinu. Ég var þar
með nokkmm vinkonum mínum.
Alex sá mig ekki, og ég ætlaði ekki
að minnast á þetta vegna þess að —
ja, þú skilur, þau hlógu mikið
saman... þú veist.” Það tísti aðeins
í henni. ,,Já, þama sérðu, maður
'veit aldrei! En... systir hans. Hún
er sérstaklega falleg, finnst þér það
ekki?
,,Jú,” sagði Beth ákveðið. Ogþar
sem björt, hörð augu Diönu horfðu
illgirnislega á hana, lét hún kyrrt
liggja, að Trina systir Alex hefði
farið beint til Skotlands að heim-
sækja foreldra sína og að þau
myndu ekki sjá hana fyrr en í næstu
viku. Hún brosti bara, og sér til
mikils léttis heyrði hún læti, sem
gáfu til kynna, að skólinn væri
búinn hjá krökkunum í dag.
Þau komu hlaupandi út á skóla-
lóðina. Tvö börn Diönu þustu fram
hjá mömmu sinni og fóm inn í
Minibílinn hennar, og Patsy, litla
dóttir Beth.hljóp til mömmu sinnar
og tók í hönd hennar. Þegar Diana
lagði af stað, fékk Beth málið aftur.
,,Ég hringi í þig.”
Diana veifaði út um bílgluggann.
,,Gott elskan.”
„Eigum við að ganga heim?”
spurði Patsy litla mömmu sína.
„Já, pabbi þinn þurfti að fá
bílinn í dag.”
Alex hafði þurft að fá bílinn í dag.
Alex hafði verið úti að borða með
fallegri konu á Peronelle hótelinu.
Alex — hrópaði eitthvað innra með
henni, og hún missteig sig.
„Mamma......mamma. Ég er búin
að tala við þig heillengi, og þú
heyrir ekkert.” Litla andlit Patsyar
horfði á hana.
Beth neyddi sig til að brosa,
neyddi fætur sinar til að fara af stað
aftur eftir malarstígnum, sem lá
heim til þeirra. „Fyrirgefðu elskan.
hvað varstu að segja?”
Einhvernveginn tókst henni að
taka til teið, tókst að gleyma Diönu
og áköfu, illgjömu augunum henn-
ar. En síðar, þegar Patsy var farin
út að leika sér, stóð Beth sjálfa sig
að því að standa inni í eldhúsinu,
heltekin ótta. Alex... nei, ekki
Alex.
Það var ömgglega einhver full-
komlega eðlileg skýring til á þessu.
Hann hafði hitt gamla vinkonu
fjölskyldunnar, forstjórinn hans
hafði veikst, og hann hafði þurft að
hafa ofan af fyrir viðskiptavini.
En hvomg þessara útskýringa
gerði gagn, eða leysti hnúta af-
brýðiseminnar, sem vom famir að
myndast við hjarta hennar. Hún
reyndi að jafna sig. Hún elskaði
Alex, var það ekki? Og hafði aldrei
haft ástæðu til að vantreysta
honum? Hann mundi segja henni
þetta allt í kvöld.
En það gerði hann ekki. Hann leit
þreytulega út, honum var heitt, og
Patsy fór í taugarnar á honum.
Þegar Beth spurði hann, hvort
dagurinn hefði verið góður hjá
honum, urraði hann bara. Hún beið
eftir, að hann segði: „Gettu hvem
ég hitti í dag?” en þó hún biði fram
yfir kvöldmat, gerðist ekkert, hann
borðaði án þess að tala við hana og
rétt nartaði í matinn.
„Ertu ekki svangur?”
„Ekki mjög.”
,, Kannski.... kannski hefurðu
borðað of mikið i hádegismat?”
spurði hún.
Alex svaraði: „Nei, bara þetta
venjulega.” Svo stóð hann upp.
„Ég er að hugsa um að horfa ekki á
sjónvarpið í kvöld, Beth. Ég þarf að
fó mér ferskt loft. Ég ætla að vinna
í garðinum til tilbreytingar.”
Það var Ieikrit i sjónvarpinu um
fráskilda konu, svo Beth slökkti á
því og fór að strauja i staðinn. Orð
Diönu hljómuðu ennþá í huga
hennar. „Sérstaklega falleg” og
„hlógu mikið saman.”
Hvers vegna sagði Alex ekkert?
Og hvers vegna hafði hann farið á
bilnum? Til þess að keyra HANA
heim? Hafði hann farið óvanalega
oft á bílnum upp á síðkastið? Og
hafði hann breyst? Minna... minna
ástúðlegur?
Beth sló straujáminu niður,
hataði sjálfa sig fyrir hugsanimar.
Hún mundi spyrja hann. Hún
mundieinfaldlegasegja: „Já, Alex,
ég hitti Diönu í dag og.„.”
Síðar byrjaði hún: „Já, ég hitti
Diönu í dag.„.” en hún gat ekki
fengið af sér að ljúka því, sem hún
ætlaði að segja, svo í staðin'n sagði
hún: ...og bað hana og Harry að
koma yfir, þegar Trina kemur.”
Alex leit mæðulega á hana:
„Hvers vegna Diönu? Ékki hélt ég,
að þér líkaði við hana.”
„En þau em nágrannar okkar.
Og Trinu mun þykja hún..„”
„Trina mun fó óbeit á henni.
Diana er gangandi slúðurberi með
slæmt hugarfar.” Hann lét skrjáfa i
dagblaðinu sínu og lét sig hverfa á
bak við það, og Beth starði sorg-
bitin á þann hluta vinstra eyra
hans, sem hún gat séð. SEGÐU
MÉR, bað hugur hennar, GERÐU
ÞAÐ, SEGÐU MÉR.
Hún gaf honum hvert tækifæri
sem gafst næstu þrjá dagana. Hún
talaði stanslaust um gamla vini
þeirra, fyrrverandi kærasta sína,
löngu gleymda ættingja og hádegis-
verði. Það var allt saman tilgangs-
laust. Hún missti matarlystina og
skammaði Patsy, og ljómi hennar
minnkaði, þar til jafnvel Alex tók
eftir því.
„Er eitthvað að, Beth?”
„Að?” Hún skellti taugaveiklun-
arlega upp úr. „Hversvegna... nei.
Ég á við... ætti eitthvað að vera
að?”
Hann leit á hana, ruglaður. „Ég
veit það ekki. Ég er að spyrja þig.”
„Undanfarna daga hefurðu verið
eitthvað svo... skrýtin, einhvem-
veginn. Eins og það væri eitthvað
að. „Hann horfði vandlega á hana.
„þú ert þó ekki veik?”
„Nei, nei, auðvitað ekki. Aldrei
liðið betur.” Nema, hugsaði hún
sorgbitin með sér, að ég er svo
óhamingjusöm, að ég gæti dáið.
Á fjórða degi klæddi hún sig eins
vel og hún gat, fór með lest niður í
miðborgina og fór á Peronelle
hótelið. Alex sat einn við borðið,
sem hann var vanur að sitja við.
Hann starði, þegar hann sá hana,
og stóð svo hægt að fætur.
„Beth! Hvað í ósköpunum ertu
að gera hérna?”
Hún brosti glaðlega. „Ég kom til
að borða með þér hádegisverð. Ég
hélt það kæmi þér skemmtilega á
óvart.”
Alex hleypti brúnum. „En hvers
vegna? Þú sagðir mér ekki, að þú
ætlaðir i bæinn í dag.”
„Mér datt þetta bara allt í einu í
hug.” Hún fölnaði. Hún gerði aldrei
neitt, sem henni datt allt í einu í
hug, og hann vissi það. „Þú virðist
ekki vera sérstaklega ónægður.”
„Jú, auðvitað er ég það, en..„”
„0 ...halló!” Röddin, sem heyrð-
ist fyrir aftan Beth, var hós, lág,
æsandi rödd. Beth sneri sér við.
Unga konan var ljós yfirlitum,
eins og Beth, og — einnig eins og
Beth, — með djúpblá augu. En þar,
hugsaði Beth með sér, enda líka
samlíkingarnar. Ókunnuga konan
var falleg. Við hlið hennar stóð
karlmaður, eins ömggur í fram-
komu og hún var sjálf.
Alex hafði borðað á hóteli með fallegri,
ungri konu. — Alex hafði farið á
bílnum í vinnuna... Hafði hann breyst
eitthvað undanfarið? Var hann ekki
eins ástúðlegur?
18VIKAN 31.TBL.