Vikan - 04.08.1977, Blaðsíða 15

ast þær manni svo, aö það mætti
halda að það vaaru þær.sem væru
aö missa þessi kíló. Það er svo
mikill stuðningur,þegar einhver
tekur þátt í þessu. Mér finnst það
vera skylda mín að gera eitthvaö
fyrir þær (staðinn, eins og t.d. að
fara f svona viðtal, því þær eiga
þaö svo sannarlega skilið. Oft eru
það þeir aðilar sem mest þurfa á
þvf að halda að koma hingað, sem
ekki þora. Ég skil það mæta vel,
þvf ég var svona sjálf. — Ég á ekki
nógu sterk orö til aö þakka
Línunni hvernig ég Ift út f dag, ég
er orðin ný manneskja, bæði á sól
og líkama.
ARNDÍS MAGNÚSDÓTTIR,
MOSFELLSSVEIT:_____________
Ég byrjaði í Lfnunni 8. júlí 1976.
Þá var ég 121 kíló en hef lést um
40 1/2 kíló sfðan. Offitan hefur
alltaf verið svolftið vandamál hjá
mér, en þó varð það fyrst alvarlegt
þegar ég fór að eignast börn. Ég
bætti á mig 30 kílóum á þremur
árum, og var búin að reyna mikið
sjálf til að grenna mig. Það var
erfitt að standa í því einn, ég fór I
leikfimi, reif af mér kíló og kíló, en
svo fór þetta allt í sama fariö.
Skapið var orðið slæmt, ég var
hætt að fara út, hætt að fara á
dansleiki, ég vildi helst ekki fara í
bfó, og ég forðaðist að fara f
heimsóknir. Margir álíta að feit-
lagið fólk sé alltaf skapgott, en
það er bara brynja. Þaö er
hræðileg tilfinning að vera svona.
Ég var búin aö lesa f erlendum
blöðum um klúbba, sem starf-
ræktir eru erlendis, og beið bara
eftir að einhver yrði svo framtaks-
samur aö setja einn slíkan á stofn
hérlendis. Ég hefði nú kannski átt
að fara út f það sjálfl Viö hérna í
Línunni köllum þetta eittþúsund-
astaogFYRSTA megrunarkúrinn,
við vorum búin að reyna svo mikiö
sjálf. — Svo las ég grein í
Dagblaöinu um aö þaö ætti aö
fara aö opna svona klúbb hér og
hvernig starfseminni yrði háttað,
svo ég hringdi. Þegar ég tók
ákvörðun um að fara, hugsaði ég
með mér að þetta væri síðasta
hálmstráið, ef ég grenntist ekki f
þessu, þá væri ég vonlaus. Ég var
ekkert taugaóstyrk þegar ég kom
hingað í fyrsta sinn. Ég kom ein,
mér fannst þetta vera mitt
einkamál, þetta var mfn fita og
það kom engum hún viö! Þaö
mátti enginn skipta sér af mér.
Arndfs Magnúsdóttír úr Mosfens-
sveit: ,,Ég var hætt að fara út og
forðaðist að hitta fóik."
Ég fæ stundum mikla matar-
löngun, langar í smurt brauð eöa
eitthvað, sem ég má alls ekki
borða. Þá fæ ég mér stundum
ávöxt, en oft fer ég bara út að
ganga eða fer að gera eitthvað
sem dreifir huganum. Ég notaði
föt númer 54, svo það var ógerlegt
að fá tilbúinn klæðnað í verslun-
um. Ég átti minn einkennisbúning
— Hagkaupsbuxur, rúllukragabol
og heimasaumaö vestil — Ég var
svo heppin, að á heimili mínu
borðast nýr fiskur best af öllu, og
því er ég með hann fimm daga
vikunnar. Annars matreiöi ég fyrir
sjálfa mig, t.d. kjúkiing þegar ég
er með eitthvaö steikt og brasað
fyrir heimilisfólkið. Það er heldur
að þau langi f kjúklinginn minn
heldur en að mig langi í þeirra
mat! Það hefur komið fyrir að ég
hef fengiö mér bita af því sem þau
eru að borða, en þá líður mér líka
illa á eftir. Þegar fólk er farið að lifa
á svona réttu fæði, þá fer
brasaður matur illa í þaö. Ég hef
aldrei átt við nein heilsufarsleg
vandamál aö stríða — en skapið
var orðið erfittl Ég var oröin svo
þunglynd út af kílóunum.
Ég kem alltaf á fundi hingað
vikulega, en er auk þess farin að
starfa hér tvisvar í viku. Þetta er
dýrðlegur hópur hér f Línunni og
þetta hefur veriö reglulega
skemmtilegur tfmi. Samstaöan er
mjög mikil, og ef einhver mætir
ekki á fundi, þá hringjum við í
viðkomandi og athugum hvort
ekki sé allt í lagi, og reynum að
byggja þá manneskju upp. Þetta
er búið að vera alveg stórkostlegt.
Það er eiginlega ekki hægt að lýsa
hvernig tilfinning þetta er. Það
getur enginn skilið þetta, nema sá
sem hefur gengið f gegnum það.
Það hafa komið hingað nokkrar
ungar telpur, allt niður f 10 ára
aldur, en mér finnst hræðilegt að
vita til þess að það eru margir,sem
enn loka sig inni.og þora ekki að
koma hingað. Vandamálið er að
ná þessu fólki saman og fá það til
að koma.
KATRÍN FRIÐJÓNS,
YTRI-NJARÐVÍK:
Ég byrjaði í Línunni f október
1976 og var þá 100 kfló. Sfðan hef
ég lést um 28 kíló. Ég var búin að
reyna að grenna mig sjálf heima,
og haföi misst 4 1/2 kíló þegar ég
kom í Lfnuna. Frá októbermánuði
og fram að jólum missti ég 19 kíló,
en hef verið heldur ódugleg síðan.
Það heföi alveg mátt fresta
jólunum á síðasta ári, þau fóru
alveg meö þettal Ég hef étt viö
ÞETTA ER HÆGT! Amdts Magnusaotttr, sam nmur iést um 40 112 kg.
þetta vandamál að stríða í a.m.k
10 ár. Það var bara ofát að mér,
það hef ég alla tíð vitaö og aldrei
dregið dul á. Það var náttúrlega
erfitt að fara að breyta mataræð-
inu, en ég passa mig bara á að
baka ekki kökur. Það er allt í lagi
bóndans vegna, en ég á son, sem
er ekkert of hrifinn af að það sé
búið að leggja allan bakstur niður.
Ef ég bakaði, þá borðaði ég það
mest sjálf. Ég gerði þess vegna
lítið af því að baka frá því í október
og fram að jólum, en um jólin
bakaöi ég auövitaö eins og
vanalega. Fjölskyldan er öll grönn
og hefur aldrei þurft að hafa
áhyggjur, svo það má segja að ég
hafi borðað allt frá bóndanum, því
hann hefur alltaf verið grannur og
Katrfn Friðjóns, Ytri-NjarðvíkS:
,,Það var bara ofát að mér."
haldið sér vel. Ég byrjaði upphaf-
lega í Línunni með konu, sem
hætti svo hér og fór í garnastytt-
ingu, og ég er því fegin að ég fór
hingað, því ég var farin að hugsa
með mér að garnastytting væri
einhver „patent" lausn. Ég var
farin að borða bara það sem á
boðstólum var, brauð og annað.
Það er ekkert erfitt að halda I við
sig, þegar maður er kominn út í
slaginn, en ef maður leyfir sér að
slaka á, þá getum verið erfitt að
byrja aftur á að neita sér um eitt
og annað. Ég var farin að loka mig
af, ég var ekkert að sækjast eftir
að fara innan um fólk, og það
hafði varað í nokkur ár. Ég
matreiöi sérstaklega fyrir sjálfa
mig grillaðan mat, og það hefur
afar sjaldan komið fyrir að ég hafi
þyngst milli funda. Þegar það
hefur gerst, þá hef ég einfaldlega
ekki farið á fund, fyrr en ég er búin
aö ná mér niður aftur. Siðast
þegar ég fór á fund hafði ég
31.TBL. VIKAN15