Vikan - 11.01.1979, Blaðsíða 7

ooOOOoo
Of gömul
til að gráta?
Nellý var sæt stúlka og dugleg á sinn hátt. En
hún var ekki eins og aðrir. Foreldrar hennar
höfðu vanist ástandinu og tóku aðeins einn dag
í senn. En hvað myndigerastþegar Nellý yrði
fullorðin?
•ooQoo"
SíÐLA dags, þegar sólin var að
ganga til viðar, komu þeir akandi með
öll flóknu tækin sín. Það voru tveir
stórir flutningabílar, húsvagn og mikill
bor. Þetta minnti á sirkuslest og var
fjarska spennandi á að líta.
Þeir stönsuðu sunnan við hlaðið í
hallinu, og mennirnir sjö hófust strax
handa við affermingu vagnanna og
uppsetningu á tækjum sinum.
— Ég ætla út og horfa á þá, sagði
Nellý.
— Augnablik . . . móðirin stöðvaði
hana með áhyggjusvip. — Hvað finnst
þér, Jakob?
— Það ætti varla að skaða hana, Elsa,
sagði maðurinn hennar. Jakob var i
besta skapi. Það horfði til mikilla fram-
fara að fá nýjan brunn. Þá yrði nægjan-
legt vatn i eldhúsi, baði og til að vökva
garðinn.
Elsa kinkaði kolli til dóttur sinnar.
— Jæja, farðu bara. En farðu nú ekki að
viðra þig upp við mennina, heyrirðu
það.
Nellý kinkaði kolli. Hlýðið barn I
konulikama.
Hún gekk yfir hlaðið að girðingunni
og horfði forvitnum augum í kringum
sig.
Mennirnir höfðu ekið húsvagninum •
undir stórt tré og opnað dyrnar upp á
gátt. Frá þeim lágu nokkur þrep. Litlir
gluggamir voru galopnir. Þeir vildu
greinilega kæla loftið i vagninum.
Brátt höfðu þeir sett borinn upp.
Siðan gekk einn af mönnunum inn i
vagninn og sótti vatnsfötu. Nellý dró sig
óttaslegin inn i skuggann frá hlöðunni,
þegar maðurinn gekk yfir hlaðið og i átt
aðgamla brunninum.
— Nellý, hrópaði móðirin innan frá
húsinu. — Komdu að leggja á borð.
— Já, mamma ... 1 leiðinni gaut hún
augunum til mannsins með fötuna.
Hann var ungur, grannur og ljós-
hærður. Húð hans var dökk af sól og
hann hreyfði sig liðlega eins og köttur.
— Drengurinn er bara að sækja vatn i
brunninn, sagði Jakob við konu sina um
leið og Nellý kom inn I eldhúsið. —
Borinn er kominn upp. Þeir geta byrjað í
bítið á morgun.
— Nellý, sagði Elsa. — Þvoðu hendur
þínar, vina mín og flýttu þér að dúka
borðið.
— Já, mamma ...
Þegar hún laut fram yfir borðið gat
hún séð út um gluggann hvar ungi
maðurinn gekk aftur til vagnsins með
vatnsfötuna. Og þegar hún sneri
höfðinu sá hún sitt eigið andlit í
rakspegli föður síns yfir vaskinum.
Andlitið var fritt, hún hafði séð það
áður. Beint nef, hrein húð og glansandi
hár. En andlitið var svo einkennilega
tómlegt, reynslan hafði ekki markað þar
nein spor, þar var enga gleði að sjá eða
tilfmningar. Þetta var eins og andlit
óþroskaðrar þrettán ára stúlku.
En augun, sem mættu Nellý I
speglinum, höfðu þegar séð 19 óþurrka-
sumur eins og þetta sem þau upplifðu
nú. Stór, tómlátleg augu Nellýar gengu
nærri foreldrum hennar. Tíminn hafði
leitt I Ijós að barnið þeirra var ekki eins
ogannaðfólk.
RUN hófst strax þegar birti af
degi. Nellý var tilbúin með morgunverð-
inn, þegar faðir hennar kom inn I
eldhúsið. — Kýrnar eru snaróðar, það er
vita ómögulegt að mjólka þær, sagði
hann.
— Nei, þessu trúi ég — I öllum
þessum fyrirgangi, sagði Elsa. — Maður
fær höfuðverk af ósköpunum.
— Bara að þeir finni vatn á 15 til 20
metra dýpi, þá tekur þetta ekki langan
tíma, sagði Jakob vonglaður.
Nellý féll vel að hlýða á rödd föður
síns. Hún var djúp og stillileg. Hún bar
honum matinn og bjó út samloku handa
sér. Hún beit í og sleikti vandlega smjör-
klininginn af fingrum sér.
— Notaðu munnþurrkuna þina, sagði
Elsa.
Rödd móður hennar var oft hvöss og
aðfinnslur tíðar, en augun lýstu af mildi
og ástúð. Þau sögðu meira um
tilfinningar hennar en raddblærinn og
orðin.
Nellý hafði vissum skyldum að gegna
sem hún þurfti ekki að fá skipun um
daglega. Eftir morgunmatinn hófst hún
strax handa og lauk morgunverkum
sinum fyrir niu. Það var orðið kæfandi
heitt strax um það leytið.
— Má ég fara niður að læknum,
mamma?spurði hún. — Þarer svalara.
Elsa leit upp frá vinnu sinni og horfði
rannsakandi á dóttur sina og síðan út og
yfir tún og engi, sem lá baðað í
steikjandi sólarhitanum. — Já, niður að
læknum. En ekkert annað, heyrirðu
það. Taktu ávaxtakörfuna með og tíndu
hindber á heimleiðinni. Og ekki vera
lengi að heiman ...
Nellý fór. Fyrir utan staðnæmdist
hún andartak I sterku sólarljósinu, sem
engu hlífði og horfði með hnyklaðar
brýrnará fötuna.
— Bara að ég gleymi þvi ekki,
muldraði hún.
En allar áhyggjur voru á bak og
burt, þegar hún litlu síðar hljóp yfir
hlaðið og gegnum elrilundinn i átt að
læknum. Hún hljóp berfætt og naut
náinnar snertingar við mosann og
mjúkan svörðinn. Hún andaði áfergju-
lega að sér ilminum af gróðrinum,
gleymdi strax hávaðanum frá bornum
og þrúgandi hitanum heima í húsinu.
Hún valdi sér stóran, flatan stein við
lækinn og lagðist endilöng niður. Hún
stakk höndunum ofan I svalandi vatnið
og baðaði andlit sitt. Hún elskaði að
hlýða á nið lækjarins og horfa á
gáraðan vamsflötinn.
Tóm dós undan ávaxtasafa flaut
niður lækinn og stöðvaðist á milli
tveggja steina. Nellý stóð letilega á
fætur og fiskaði dósina upp með viðbjóði
á svipnum og lagði hana við hlið
körfunnar. En þarna var meira. Pappa-
askja kom siglandi og siðan pappírsdrasl
samanvöðlað.
— Halló, hrópaði hún. — Er nokkur
þarna? Hættið að henda sorpi t lækinn.
Aðeins ofar við bugðu á læknum
skaust ljós kollur fram. Það var
Ijóshærði maðurinn, sem sótt hafði
vatnið deginum áður.
— Hvað er að? spurði hann hissa, og
kom nær. — Ég heyrði ekki hvað þú
sagðir.
— Ég sagði að þú ættir að láta vera að
henda rusli í lækinn.
— Þetta fauk út í læk án þess að ég
fengi við nokkuð ráðið. Þú verður að
fyrirgefa, sagði hann sneypulega. Hann
var kominn alveg til hennar. — Hér er
unaðslegt. Svosvalt og gott...
Nellý tók upp draslið sem hún hafði
fiskað upp úr læknum og rétti honum
þegjandi.
— Nú ... Já, já, ég skal... Hann tróð
öllu draslinu ofan í vasa sína. — Þú ert
ákveðin kvenmaður!
Nellý settist á steininn og horfði upp
til hans. — Er það satt, að þér þyki
fallegt hér við lækinn? Finnst þér
lækurinn fallegur?
— Já, víst finnst mér það. Ef ég byggi
hér, færi ég hingað daglega . . . Hann
settist á hækjur sínar við hlið hennar og
spurði: — Hvað heitirðu?
— Nellý, sagði hún og brosti
óframfærin til hans.
— Nellý. Það er fallegt nafn. Ég heiti
Andri. Jæja, ég verða að fara að vinna,
bætti hann við og reis upp.
— Finnið þið vatn i dag? spurði Nellý
áköf.
— Vonandi ekki, sagði Andri.
— Þvi þá ekki?
— Vegna þess, að strax og við erum
búnir hér höldum við á brott, og þá fæ
ég ekki að sjá þig meira . . . Hann gekk
af stað. Svo staðnæmdist hann og sneri
sér við. — Mig langar að hitta þig aftur,
má ég það?
— Já, nijög gjarnan, sagði Nellý. —
En gleymdu því ekki, að ef þú kemur
aftur hingað að læknum, má ekki henda
rusli i hann. Lækurinn á að vera hreinn.
— Mér er það ljóst, sagði hann og hló.
— Þú ert einstrengingsleg.
Nellý hnyklaði brýrnar. — Hvað er
ég? H vað þýðir það?
— Það þýðir... Andri þagnaði aðeins
og virti hana fyrir sér gaumgæfilega. —
Það þýðir svona nokkurn veginn, að þú
getir bara hugsað um eitt í einu.
Um kvöldið sat Nellý úti á
veröndinni bak við húsið og borðaði
hindberin, sem hún hafði tint. Allt I einu
kom Andri skálmandi yfir hlaðið og
settistá þrepin.
— Halló, sagði Nellý. — Á ég að
sækja hindber handa þér?
Hann teygði sig fram og tók þétt um
handlegg hennar. — Þú mátt ekki
fara...
— Eins og þú vilt, sagði Nellý og
hallaði sér aftur i stólnum og brosti við
honum.
2. tbl. ViKan 7