Vikan - 11.01.1979, Blaðsíða 49

GLA UMGOSINN
Henni virtist skenintt. „Auðvitað! Ég
vona að þu hafir ekki orðið tilfinninga-
samur með aldrinum! Það væri
fáránlegt.”
„Ellihrumleiki,” sagði sir Richard
hugsandi, „dregur oft tilfinningasemi á
eftir sér. Eða svo hefur mér verið sagt.”
„Við þurfum ekki að hafa áhyggjur af
því. Mér líkar mjög vel við þig, Richard.
en það er einhverskonar kæruleysi í fari
þinu. sem fær þig til þess að gera grín að
öllu. Ég er aftur á móti alvarlegar
þenkjandi."
„Að þvi leyti hæfum við hvort öðru
alls ekki,” sagði sir Richard.
„Ég tel þá hindrun ekki vera óyfir-
stíganlega. Sá lifnaður sem þú hefur
stundað hingað til hefur alls ekki vakið
hjá þér alvarlegar hugleiðingar. En ég
held þvi fram að með aldrinum eigir þú
eftir að verða traustari, því ekki vantar
þig skynsemina. Það getur þó aðeins
framtíðin skorið úr um. Hvað sem öllu
líður, þá er ég ekki svo ósanngjörn að ég
telji ólikt eðli vera ókleifan vegg fyrir
hjónaband okkar."
„Melissa," sagði sir Richard, viltu
segja mér svolítið?”
Hún leit upp. „Segðu mér, hvað þú
vilt fá að vita?”
„Hefur þú nokkurn tima orðið ást-
fangin?” spurði sir Richard.
Hún skipti litum. „Nei. Frá mínum
sjónarhóli séð, þá er ég þakklát því að
slíkt hefur aldrei orðið. Það er eitthvað
svo ákaflega óheflað við fólk sem lætur
undan sterkum tilfinningum. Ég vil ekki
segja að það sé rangt, en ég veit að ég er
vandlátari en almennt gerist og mér
finnst svona lagað mjög óviðfelldið."
„Þú sérð ekki fram á það," sagði sir
Richard seinmæltur, „að þú yrðir ást-
fanginn síðar á ævinni.”
„Kæri Richard! Af hverjum ætti
það að vera."
„Eigum við að segja af mér.”
Hún hló. „Núna ertu farinn að tala
fáránlega! Ef einhver hefur sagt þér að
það yrði að nálgast mig með einhvers
konar ástarvellu, að þá hefur þér verið
sagt rangt til. Okkar hjónaband yrði að
vera skynsemishjónaband. Annað hef ég
ekki i hyggju. Mér likar mjög vel við þig,
en þú ert ekki sú manngerð, sem myndi
vekja tilfinningar i brjósti mínu. En ég
fæ ekki séð að það ætti að valda
hvorugu okkar áhyggjum. Ef þú
værir rómantískur, þá gilti öðru máli.”
„Ég er hræddur um að ég sé mjög
rómantískur,” sagði Sir Richard.
„Ég býst við að þú sért aftur farinn að
grinast,” sagði hún og yppti öxlum.
„Nei, alls ekki. Ég er svo rómantískur
að ég leyfi mér að ímynda mér konu —
eflaust guðlega — sem vildi giftast mér,
ekki vegna þess að ég er mjög rikur,
heldur vegna þess — þú afsakar
óviðfelldnina — að hún elskaði mig!"
Hún leit á hann háðslega. „Ég hélt að
þú værir kominn yfir dagdrauma-'
aldurinn, Richard. Ég hef ekkert á móti
ást, en í hreinskilni sagt þá er ástarhjal.
að minu áliti, fyrir neðan virðingu
okkar. Maður gæti haldið, að þú hefðir
verið að skeggræða við kaupntennina í
Islington Spa eða einhverjum álika
óvirðulegum stað. Ég gleymi þvi ekki að
ég er Brandon. Ég leyfi mér að segja að
við erum stolt, sannarlega vona ég að
svosé.”
„Það hafði ekki hvarflað að mér, ekki
eins og staðan er núna," sagði sir
Richard þurrlega.
Hún varð undrandi. „Ég hélt að slikt
væri ekki hægt! Ég taldi að allir vissu
hvernig við Brandon fólkið litum á
okkur, nafn okkar, ætt oghefðir.”
„Ég vil ekki særa þig, Melissa," sagði
Richard, „en að sjá konu með þina
ættgöfgi selja sig kalt til þess sem hæst
býður, er ekki til þess að auka álit
mannsástoltihennar.”
„Þetta má kalla leikhúsmál!” hrópaði
hún. „Skylda mín gagnvart
fjölskyldunni býður mér að giftast vel,
en jafnvel það getur ekki fengið mig til
þess að lúta einhverjum af lægri
stigum."
„Þetta kallar niaður stolt!" sagði sir
Richard og brosti dauflega.
„Ég skil þig ekki, þú veist hvernig
málin eru hjá föður minum. í stuttu
máli —.”
„Ég veit,” sagði sir Richard rólega.
„Ég hef heiðurinn af því að — en —
vera meðvitandi um ástand Saar
lávarðar
„Nú, auðvitað!” sagði hún, undrun
skein út um rólegt yfirbragð hennar.
„Ég hefði ekki samþykkt bónorð þitt, ef
slikt væri þérekki meðvitað!”
„Þetta er farið að verða ansi
viðkvæmt," sagði Sir Richard og horfði
á tærnar. „Ef hreinskilni á að vera
regla dagsins, verð ég að benda þér á það
að ég er ekki ennþá búinn að bera upp
neitt bónorð."
Hún virtist frekar undrandi á þessu
svari en svaraði kuldalega: „Ég bjóst
ekki við því að þú myndir gleynta hvað
þér ber að gera eins og fólki í okkar
stöðu, þú átt ekki að biðla til mín. Við
tilheyrum ekki þeim heimi. Þú munt án
efa reyna að fá viðtal við föður minn”.
„Ég er ekki svo viss," sagði sir
Richard.
„Ég ætlast svo sannarlega til þess,"
sagði lafðin og sleit þráðinn. „Ástand
þitt er mér eins kunnugt og mitt ástand
er þér kunnugt. Ef ég má segja það
svo blátt áfram, þá ertu mjög heppinn að
vera i þeirri stöðu að vera hæfur til þess
að leita kvonfangs innan Brandonættar-
innar.”
Hann leit hugsandi á hana en sagði
ekki orð. Eftir smáhlé hélt hún áfram:
„Og hvað framtiðina varðar, þá mun
hvorugt okkar, býst ég við. gera miklar
kröfur til hins. Þú hefur þinar skemmt-
anir; þær koma mér ekki við, og hversu
mikla vanþóknun sem ég mun hafa á
hneigð þinni til hnefaleika, veðreiða eða
annars slíks þá hef ég engan áhuga á að
breyta háttum þinum."
„Þú ert mjög eftirlát, Melissa,” sagði
sir Richard. „Sagt blátt áfram ég má
gera allt sem ég vil, ef ég afhendi þér
budduna?"
„Þetta var fruntalega sagt," svaraði
hún rólega. Hún tók saman saumana
sína og lagði þá til hliðar. „Pabbi hefur
lengi átt von á heimsókn þinni. Honum
mun þykja leitt að þú skulir hafa komið
meðan hann var að heiman. Hann
verður kontinn heim aftur á morgun og
þú mátt vera viss um að finna hann ef
þú kemur — eigum við að segja klukkan
ellefu?”
Hann stóð upp. „Þakka þér fyrir,
Melissa. Mér sýnist svo að tima niinum
hafi ekki verið eytt til einskis, jafnvel
þótt Saar lávarður væri ekki hér til þess
að takaá móti mér."
„Ég vona það, sannarlega," sagði hún
og rétti fram höndina. „Komdu! Við
erum búin að eiga samtal sem mér finnst
að eigi eftir að reynast vel þess virði. Þú
heldur að ég sé tilfinningalaus en þú
gerir ntér rétt til ef þú metur það við mig
að ég hef ekki beygt mig fyrir
óverðugunt kröfum. Staða okkar er
óvenjuleg, þess vegna sigraðist ég á
tregðu minni til þess að tala um hjóna-
band okkar við þig. Við erum búin að
vera svo gott sem trúlofuð í finint ár eða
meira.”
Hann tók i hönd hennar. „Hefur þú
litið á þig sem trúlofaða mér, þessi fimm
ár?” spurði hann.
í fyrsta sinn i samtali þeirra gat hún
ekki litið í augu hans. „Auðvitað," sagði
hún.
„Égskil," sagði sir Richard og fór.
Hann kom seint til Almacks þetta
kvöld. Engan þeirra, sem dáðust að útliti
hans eða hlustuðu á letilegt tal hans,
grunaði að þetta væri kvöld þess dags
sem hann hafði tekið mestu úrslita-
ákvörðun lífs síns. Aðeins föðurbróðir
lians, sem kom i klúbbinn einhvern tíma
eftir miðnætti og virti fyrir sér þá menn
sem hann hafði drukkið undir borðið,
skildi að teningnum hafði verið kastað.
Hann sagði George Trevor, sem hann
fann þar sem hann stóð upp frá spila-
borðinu, að Ricky væri einkennilegur.
Það var frétt sem kom George úr
jafnvægi og korn honunt til þess að
segja: „Ég hef ekkert talað við hann í
kvöld. Ertu að segja mér að hann sé i
rauninni búinn að biðja unt liönd
Melissu Brandon?"
„Ég er ekki að segja þér neitt," sagði
Lucius. „Allt sem ég sagði var að hann
væri búinn að drekka rnikið og væri
djúpt sokkinn."
Fullur umhyggju greip George fyrsta
tækifærið til þess að ná athygli ntágs
sins. Það var ekki fyrr en unt klukkan
þrjú, þegar sir Richard stóð upp frá
spilaborðinu, og þá stundina var sir
Richard ekki i skapi fyrir einkasamtöl.
Hann hafði tapað ntiklum peningunt og
innbyrt mikið koniak. Hvorugt virtist þó
iþyngja honum um of.
„Engin heppni, Ricky?" spurði frændi
hans.
Þokukennd en fullkomlega gáfuleg
augu litu á hann spottandi. „Ekki i
spilunum, Lucius. En þú manst hvernig
málshátturinn hljóðar.”
George vissi að sir Richard gat þolað
vin betur en flestir aðrir en einhver
skeytingarlaus tónn í rödd hans gerði
hann áhyggjufullan. Hann togaði í ermi
hans og sagði lágri röddu: „Ég vildi
gjarnan fá að tala við þig nokkur orð!"
„George — minn kæri George," sagði
sir Richard og brosti vinalega. „Þú
2. tbl. Vikan 49