Vikan - 11.01.1979, Blaðsíða 19

„Það er allt í lagi með mig,” tókst
honum að hvísla.
Hvað get ég gert?...
Hugur hans var eins og hvirfilbylur,
honum datt í hug að taka á sprett frá
húsinu. Með bölvaðan stafinn. Hvað gat
hann gert sér vonir um að komast langt.
Skyndilega rétti stúlkan út höndina
og hreyfing hennar batt enda á allar
frekari hugsanir um flótta. Hann gat
aðeins starað.
Hún hafði tekið upp bollann og sopið
á teinu. Með hinni hendinni hafði hún
fengið sér möndluköku sem hún nartaði
í. Ljósbleik tunga, eins og í kettlingi,
rann yfir varirnar og safnaði saman
mylsnu á villigötum.
„Hlustaðu,” sagði hún, en i þetta
skipti var skipunin ekki knýjandi.
Mario reyndi að heyra hvað hafði
vakið athygli hennar.
„Vindurinn,” sagði drengurinn.
„Vættir hlakka á þökunum og blístra I
loftinu.”
Aftur lagði Rynn hönd sína á hans og
í þetta sinn dró hann ekki höndina að
sér. Hún talaði og Mario vissi ekki hvort
ljóðlínurnar voru úr ljóðum föður
hennar.
„Ógurlegt fárviðri kramdi loftið.
Skýin voru teygð og fá.
Sorti — eins og vofuhjúpur
huldu himin og jörð sýnum.
minnti meira á þjóðhátíð en málsverð,
og heimsóknir til óteljandi skyldmenna.
En hann kom tvisvar í vikunni.
Á mánudeginum sagði hann frá þvi
að lifrarliti Bentleyinn hefði verið
dreginn, enn læstur, á verkstæði föður
hans. Allur bærinn vissi að frú Hallet
var horfin. Á bensinstöðinni og á götum
úti höfðu föstu íbúamir byrjað að heilsa
hver öðrum með því að spyrjast frétta.
Þar sem engar staðreyndir lágu fyrir,
báru þeir hver öðrum orðróma. Og
orðrómurinn, sagði Mario, sýndi aðeins
hversu mjög fólk hataði Halletana.
Á fimmtudeginum gaf hann henni
yfirlit yfir vikuna, sem hafði bvrjað með
þvi að megnið af fólkinu i þorpinu sagði
að kona Franks Hallets hefði tekið
börnin og farið frá honum. í augum
nágrannanna var brottför hennar
sönnunargagnið sem þeir höfðu beðið
eftir. Sannaði þetta ekki að Frank Hallet
hafði eitthvað verið viðriðinn hvarf
móður sinnar? Um miðja vikuna voru
allir sammála um að Frank Hallet hefði
alltaf hatað móður sína. Á verkstæðinu
gat faðir Marios rennt stoðum undir
þessa staðhæfingu með því að minna
hvern einasta viðskiptavin af Eyjunni
sem stansaði til að taka bensín, olíu eða
láta stilla loftið I dekkjunum, á, að sam-
bandið milli móður og sonar hefði alltaf
verið stirt. Eftir allt, þá hafði kon.m
alltaf neitað syni sínum um leyfi til að
aka lifrarlita Bentleynufn, sem nú var
orðinn að lifandi þjóðsögu.
Enginn annar en Mario kom i hÚMÖ í
trjágöngunum.
Af fyllri nákvæmni, þá kom enginn
2. tbl. Vikan 19
Litla stúlkan
við endann á
trjágöngunum
Aðeins nákvæmlega og vel skipulögð
áætlun gerði þeim fært að vinna svona
hratt. Þau bröltu upp kjallaraþrepin með
fyrri byrðina vafða inn í plastþynnu.
Vættirnir hlökkuðu á þökunum
og blistruðu i loftinu
og sköku hnefana
og gnistu tönnum
og sveifluðu vitstola hárinu.”
Rynn stóð upp og fór hljóðlaust með
bakkann fram I eldhúsið.
Með báðar hendur á borðinu fann
Mario að hann gat staðið upp.
„Og sveifluðu vitstola hárinu. Æði.”
„Fer hrollur um þig við það?”
„Eins og sandpappír upp og niður
eftir bakinu þegar allt er að færast i
aukana í óperum.”
Mario beið þangað til hún sneri baki í
hann áður en hann stóð upp. Standandi i
fæturna og sannfærður um að hann
var enn lifandi, breiddist fallega
sólskinsbrosið yfir andlit hans.
Stúlkan skolaði af tebollunum og setti
þá á borðið til að láta renna af þeim.
Hún var að þerra tepottinn.
Mario teygði handleggina þar til hann
fann vöðvana I ungum líkama sínum
verkja þægilega og blóðið þjóta út I
útlimina. Hann vatt upp á sig og naut
hiýjutilfinningarinnar.
Þegar Rynn sneri sér að honum með
tepottinn í hendinni lét hann armana
falla snöggt og stóð hreyfingarlaus.
Jafnvel þótt ofboðslegur léttir bylgjaðist
gegnum hann, þá þorði hann ekki að
sýna neitt af þvi, þrátt fyrir allan þann
kærleik sem hann bar til þessarar stúlku.
Hann varð að dylja þessa skyndilegu
gleði sina, annars myndu umsvifalaus
umskiptin koma upp um allar efasemd-
irnar sem hann hafði þjáðst af þar
fyrir augnabliki.
„Skrifaði faðir þinn þetta?”
„Emily Dickinson.”
„Áttu eitthvað sem hún hefur
skrifað?”
„Ég kann megnið af því utanbókar.”
Mario gekk að ruggustólnum.
Rynn horfði á drenginn setjast. Hægt
gekk hún yfir herbergið að stólnum og
settist á gólfið við hlið Hún hallaði
til höfðinu að hnéi hans. Hann snart
glansandi brúnt hár hennar. Hönd
hennar lagðist yfir hans.
XIV. kafli
Það leið vika.
Mario gat ekki komið til Rynn á
sunnudeginum. Eins og hann útskýrði
fyrir henni, þá þýddu sunnudagar messu
um morguninn, fjölskyldumáltíð sem