Vikan - 11.01.1979, Blaðsíða 23

sambandið. Hún vildi ekki að það
hvernig hún batt enda á símtalið léti
manninn verða varan við hversu skelfd
hún var.
í holinu tíndi hún upp blaut föt
Marios og bar þau að arninum. Hún lét
aurug stigvélin hans detta á gólfið,
breiddi skyrtuna hans til þerris fyrir bak
ruggustólsins og hengdi sokkana á
armana. Gallabuxurnar hristi hún og
hengdi milli sófaborðsins og eld-
stæðisins.
Með skörungnum ýtti hún dagblaða-
kuðlum inn í glæðurnar þar til logaði i
pappírnum. Þá bætti hún við nokkrum
spónum af berki og síðan öðrum viðar-
drumb. Hún valdi plötu úr
plötustakknum og dró hana úr
umslaginu. Hún stillti hljóðið lágt og
píanókonsert Liszts fyllti herbergið.
Sokkur datt af armi ruggustólsins.
Hún tók hann upp og fingur rataði í
gapandi gat fyrir ofan hælinn.
Fótatak í stiganum fékk hana til að
snúa sér við.
Auðvitað var það hrekkjarbragð
birtunnar, en augnablik stóð faðir
hennar í stiganum, fullkominn, allt
niður i pípuna í munnviki hans.
„Góður sloppur,” sagði Mario. „Er
meira að segja mátulegur.”
Rynn fleygði sokknum á ruggustólinn
og flýtti sér að stiganum. Hún stóð fyrir
neðan hann, fyrir framan drenginn sem
vafði handklæði um hálsinn á sér. Hann
tók pípuna út úr sér og rétti hana niður
til hennar.
„Fann hana i vasanum.”
Hönd Rynn luktist um pípuna og
fann kunnuglega lögun hennar. Hún
rétti upp hina höndina i átt til drengsins.
„Þér hlýnar við eldinn.”
í bjarmanum frá eldinum kraup hún
fyrir aftan hann til að þurrka hár hans
með handklæðinu.
„Hver hringdi?”
„Enginn.”
Hún nuddaði hárið.
„Rynn?”
„Alveg satt. Hver sem það var, þá
sagði hann ekki orð.”
„Hallet?”
„Auðvitað.”
„Viðbjóður,” sagði hann og hóstaði.
„Þú skelfurennþá."
Hún sótti teppi yfir í sófann, losaði
það sundur og vafði þvi utanum hann.
„Hérna. Nær eldinum. Og, Mario?
Ekki skjálfa. Gerðu það?”
„Allt í lagi,” sagði hann, eins og hann
hefði eitthvert vald yfir kuldanum sem
heitt baðið, ullarsloppurinn og teppið
höfðu ekki rekið burtu.
„Þú ert einsogís.”
Hendur hennar runnu yfir herðar
hans, inn undir sloppinn og niður á
bringu. Hún nuddaði.
„Er þetta betra?”
Mario kyssti handlegg hennar þegar
hann snerti andlit hans. Þetta var í
fyrsta sinn sem varir hans snertu hana.
Snertingin olli þögn sem hvorugt þeirra gat
fundið nokkra leið til að fylla.
Litla stúlkan við
endann á
trjágöngunum
Með lófunum strauk hún brjóst hans
og lét síðan hendurnar renna niður yfir
mögur rifbeinin og stinna, unga
magavöðana sem kipptust til undir
fingrum hennar.
„Það er að dimma,” sagði hann, en
megnið af orðunum urðu eftir í hálsi
hans.
Hún hvíldi höfuðið í hvilftinni milli
hálsins og axlarinnar á honum. Hendur
hennar struku mjúklega upp bakið að
herðunum. Þegar þær hófu niðurferðina
yfir bringuna, rifin og niður á titrandi
kvið hans, saup hann hveljur.
Andardráttur hennar var heitur í eyra
hans. „Mario.”
Hann sagðiekkert.
„Ef þú vilt,” sagði hún svo lágri
röddu, að hann fékk rétt greint hana,
„þá skal ég hátta hjá þér.”
Hann þorði ekki að líta á hana, heldur
ræskti sig.
„Eða ef þú vilt það frekar, þá getum
við verið kyrr hjá eldinum. Ég skal færa
sófann.”
Hún stóð á fætur, ýtti sófaborðinu til
hliðar og sneri sófanum að eldinum.
Hún teygði sig eftir teppinu til að breiða
það yfir sófann, en Mario hélt því þétt
að sér.
Hann gerði eins og hún bauð og
settist á sófann með höfuðið hengt milli
lotinna herðanna. Hann sá ekki þegar
hún klæddi sig úr svörtu peysunni,
renndi niður rennilásnum á galla-
buxunum og lét þær falla niður mjúka
gullna fótleggina. Hún kleif fram hjá
honum upp í sófann, lagðist við hlið
hans og dró teppið yfir þau bæði.
Hún hjúfraði sig þétt upp að honum
með andlitið í hálsakoti hans. Hún gat
fundið hvernig hann stífnaði meðan
hann beið eftir lágróma orðum hennar.
„Betra svona?”
Hann kinkaði kolli en sagði ekkert.
Hann lagði handlegginn utan um hana
og þau lágu í hvort annars örmum og
horfðu upp í loftið þar sem skin eldsins
hreyfði skugga bjálkanna. Konsertinn
-'ndaði í lokaspretti, blossi af glitrandi
tónum. Plötuspilarinn slökkti á sér.
Eina hljóðið, sem heyrðist var
glymjandi regnsins.
Mario hóstaði, hóstaði aftur og huldi
andlitið með höndunum. Fingur Rynn
snertu varir hans.
„Usss.”
Þau horfðu í skuggana í loftinu
dýpka meðan eini ljósgjafinn í her-
berginu brann niður.
„Hárið á þér,” sagði hún.
„Hvað með það?”
„Þurrt?”
Spurningin gaf henni rétt til að rétta
upp höndina og renna henni gegnum
flókna lokka drengsins. Hönd hennar
dvaldist, strauk höfuð hans. Vöðvarnir
aftan á hálsi hans voru grjótharðir.
„Töframaðurinn Mario?”
„Ég veit hvað þúætlaraðspyrja um.”
„Hefurðu það nokkurn timann?”
„Hundrað þúsund sinnum.”
„Eins og ég og hassið,” sagði hún,
sneri sér og kyssti hann á hálsinn.
Fingur hennar gældu við andlit hans.
En Mario hló ekki. Hún lét höndina
falla á öxl hans.
Þau störðu upp i bitana og loftið sem
nú var nær horfið algjörlega i skuggana.
Var það klukkutíma seinna? Tveim
tímum? Eldurinn kastaði ekki lengur
bjarma sínum um herbergið. Glæðurnar
í eldstæðinu voru daufar. Rynn skalf.
Þetta eina teppi var ekki lengur nóg til
að halda á þeim hita. Hún reis upp við
dogg og leit á Mario. Sér til undrunar sá
hún að tár glittu í augum hans.
Hún hvíslaði: „Ég ætla að ná í annað
teppi.”
Hann hristi höfuðið og hún skildi ekki
þögn hans. Hann hafði ekki sagt neitt
svo lengi að hún var farin að halda að
kannski vildi hann að hún færi frá
honum.
„Þegar þér er einu sinni orðið hlýtt
verður þetta allt í lagi,” sagði hún. „Það
verður yndislegt. í alvöru. Sjáðu
bara....”
Þegar hún fór fram úr sneri hann
andlitinu frá henni og herðar hans
hristust. Hann grét.
Rynn fór aftur upp í sófann og lá graf-
kyrr. Siðast þegar hún rétti höndina að
honum hafði hann fært sig fjær. Hvað
gat hún gert?
„Mario?”
Hann var sestur upp, teygði sig yfir
hana eftir skyrtunni sinni á ruggu-
stólnum, sem var enn rök, og dró hana
yfir þau.
„Mario?”
Hann svaraði ekki. Hann fór í
skyrtuna.
Hún lagði sjálf til afsökunina. „Búast
þau við þér heim í mat?”
Hann hneppti skyrtunni og kinkaði
kolli.
Aldrei áður höfðu orð verið svo
magnvana.
„Mario?”
Drengurinn renndi hvítum fót-
leggjunum fram úrsófanum.
Hún gat ekki látið hann fara.
Hver einasta eðlishvöt hennar
heimtaði að hún segði eitthvað, eitthvað
sem fengi hann til að hætta að hneppa
skyrtunni sinni....
„Það var ekki þér að kenna," sagði
hún og um leið og hún sleppti orðunum
fann hún hvernig hann stífnaði. Hún
óskaði þess heitt og innilega að hún
hefði ekki sagt neitt. Hún hefði átt að
þegja og halda aftur af hvöt sinni. Fram
að þessu hafði hún aldrei efast um þessar
skyndihvatir sínar, en nú brugðust þær
henni. Hvað hefði hún átt að segja?
Undangenginn klukkutíma hafði hún
ekki sagt neitt, eða mjög litið og það
hafði heldur ekki hjálpað.
Mario fór í aðra buxnaskálmina.
Hann stóð upp til að fara i hina.
Hún þorði að mæla aftur, aðeins
vegna þess að hún gat ekki horfst í augu
við þögnina.
„Væri það svo hræðilegt, ef þú færir
ekki? Ég meina, ef fjölskylda þin frétti af
okkur?”
Eins og hann væri vondur út í
skyrtuna skellti hann henni niður yfir
mjaðmirnar og renni upp rennilásnum á
buxunum.
„Mario?”
Hann var kominn í annan rakan
sokkinn og var að leita að hinum.
„Ron frændi þinn veit....”
Framhald í næsta blaði.
LóÐFELDIR
— Er þetta niðurstöðutala fjárlagafrum-
varpsins á þessu ári?
2. tbl. Vikan 23