Vikan - 11.01.1979, Blaðsíða 26

Hártiskan gjörbreytist
á 10 ára fresti
Nemakeppni f Osló 1967. Greiðslan
er dœmigerð fyrir þetta tímabil.
Mikil túpering og mikil hæð. Módel:
Erna Jónsdóttir.
— Fyrsta keppnin sem ég tók
þátt í var Norðurlandakeppni
nema í Ósló 1967. Ég var þá á
öðru ári sem nemi hjá Helgu
Jóakims hárgreiðslumeistara, en
við vorum tvær sem fórum til
keppni. Við vissum lítið hvað
við vorum að leggja út í. Okkur
fannst æfingarnar mikið strit og
vorum ekki alltaf sammála um
að við ættum sífellt að vera að
æfa nákvæmlega sömu greiðsl-
una. Við gerðum okkur ekki
grein fyrir þeim ákveðnu reglum
sem gilda í hverri keppni, en þar
er tíminn einmitt afskaplega
mikið atriði. Yfirleitt fær maður
aðeins 7 mínútur til að ljúka við
daggreiðslu, 20 mínútur fyrir
samkvæmisgreiðslu, 40 minútur
fyrir hátíðargreiðslu (gala) og 45
mínútur í klippingu og blástur.
Þess vegna er mjög mikilvægt að
breyta aldrei til á æfingum og
allur undirbúningur er mjög
erfiður og lýjandi.
Þar sem við urðum þannig
fyrstar íslendinga til að taka þátt
í slikum keppnum var enginn til
að miðla okkur af fyrri reynslu.
Það er heldur ekki svo ýkja
langt síðan hárgreiðslukeppnir
hófust til vegs og virðingar, sú
fyrsta sem haldin er i heiminum
var í Þýskalandi 1946.
Yið áttum að fá að æfa í tvo
daga undir stjórn norsks
hárgreiðslumeistara. Við fórum
því beint til æfinga kvöldið sem
við komum til Osló og svo var
æft stíft næsta dag. Þessi Norð-
maður er mjög þekktur í sinni
grein og hefur um áraraðir
Rætt við Elsu
Haraldsdóttur um
Kárgreiðslukeppnir og
þróun hártískunnar
þjálfað norsku keppnisliðin. Við
máttum því teljast heppnar að
komast í svo góðar hendur þó
æfingatími væri vægast sagt
í tískuheiminum em stöðugar sveiflur, jafnt í
hárgreiðslu sem fatnaði, þó það síðarnefnda sé
óneitanlega mun oftar kynnt í fjölmiðlum. Samt
em árlega haldnar fjöldamargar sýningar og
alþjóðlegar keppnir í þessari grein og sá, sem á
annað borð hugar að útíiti sínu, er sér þess
fulikomiega meðvitandi, að hársnyrtingin er ekki
síður mikilvæg en fatnaðurinn. Þó em ekki svo
ýkja mörg ár síðan farið var að leggja rækt og
alúð við hárgreiðslu sem tískugrein hér á landi.
Það er t.d. ekki fyrr en 1976 að íslenskir hár-
greiðslumeistarar ganga í alþjóðasamtökin.
Vikan bað því Elsu Haraldsdóttur hárgreiðslu-
meistara sem á að baki sér hvað flestar keppnir
íslensks hárgreiðslufólks að lýsa hvernig slíkar
keppnir fara fram og rekja þróun hárgreiðslunnar
á þessum tíma, bæði í máli og myndum.
naumur. Venjulega er æft í 3-6
mánuði fyrir svona keppnir.
Þetta var á blómaskeiði túp-
eringa og greiðslur voru mjög
háar. Einnig var þá mög í tísku
að móta alls kyns fígúrur í hárið
og útbúa nokkurs konar skeljar
eða vængi í greiðsluna.
Óvænt verðlaun í Vín
1968 held ég að námi loknu til
Vinar og dvaldi þar í tvö ár.
Eiginlega hafði ég ætlað mér til
Parísar, þar sem maðurinn minn
ætlaði sér að nema fatahönnun,
en París er háborg tískunnar
bæði hvað fata- og hárgreiðslu-
tísku snertir. Þá var mikið um
óeirðir i Frakklandi og mamma
þvertók fyrir að við hættum
okkur út í slikt. Næstbesti
kosturinn fyrir okkur bæði
virtist því vera Vín.
Ég fékk þar vinnu hjá Franz
26 Vlkan 2. tbl.