Vikan - 11.01.1979, Blaðsíða 21

Litla stúlkan við
endann á
trjágöngunum
athuguðu hann þegjandi. Síðan tók
Rynn sér stöðu við húshliðina,
varðmaður á verði gegn hverjum sem
kæmi aðvífandi upp eða niður trjá-
göngin.
Mario rakaði saman laufunum af
bletti fyrir aftan rekkann og byrjaði að
grafa. Jarðvegurinn í gömlum
garðinum, erjaður af svo mörgum
ættliðum, var laus við steina og rótar-
flækjur og lét undan skóflunni. Stúlkan
stóð í úlpunni sinni og hallaði sér upp að
kastaníutré, horfði á Mario vinna og
hlustaði á skófluna klingja á stöku
steinvölu. Eftir klukkutíma sá hún
aðeins höfuð hans og herðar upp úr
gryfjunni.
Þegar holan var orðin enn dýpri sneru
þau aftur inn í húsið þar sem Rynn dró
gluggatjöldin þétt fyrir.
„Allt í lagi?” spurði Mario.
Rynn kinkaði kolli til merkis um að
þau skyldu hefjast handa.
Saman færðu þau borðið til hliðar,
rúlluðu upp fléttuðu mottunni og lyftu
hleranum þar til hann lá að veggnum.
Meðan Rynn hljóp út í eldhúsið að
sækja tvo pakka af sjálflímandi plast-
þynnu, opnaði Mario gluggann sem
sneri út að vinviðarrekkanum. Rynn
hneigði höfuðið aftur og Mario fór á
undan henni niður í kjallarann.
Aðeins nákvæmlega og vel skipulögð
áætlun gerði þeim fært að vinna svona
hratt. Þau bröltu upp kjallaraþrepin með
fyrri byrðina vafða inn í plastþynnuna.
„Vartega,” hvíslaði Rynn. „Gættu
þess að fá ekki neitt af þessu kemíska
dóti á þig.”
„Hvildu það á gluggakistunni,” stundi
Mario. „Allt í lagi. Nú ýtum við bæði.”
Þau voru að bera seinni byrðina upp
úr kjallaranum þegar bílflauta gall við.
Hjörtu þeirra stönsuðu.
„Hann er úti í trjágöngunum,”
hvislaði Mario, „Hvað nú ef þau eru að
koma hingað?”
Augu Rynn hvíldu augnablik leitandi
á andliti Marios áður en hún benti i átt
að opnum glugganum.
„Við verðum að koma því út. 1
hvelli!”
Þegar Mario hafði klöngrast út um
gluggann í kjölfar seinni böggulsins og
niður í vínviðarrekkann, lokaði Rynn
glugganum, dró gluggatjöldin fyrir og
þaut að glugganum á framhliðinni til að
gægjast út á veginn. Eftir meira en
mínútu fór hún út um dyrnar og gekk út
í garðinn, þangað sem hún gat séð niður
eftir trjágöngunum. Síðan flýtti hún sér
gegnum laufin og fyrir húshornið til að
segja Mario að hvítur hundur hefði
rambaðfyrirbíl.
u:nMi
Á sama hátt og þau höfðu unnið
saman inni, báru þau nú vafða bögglana
að gryfjunni.
Mario greip skófluna og mokaði
moldinni. Rynn kom sér fyrir við
húshornið. Hún fann kalt mistrið kitla
andlit sitt þegar hún hnipraði sig saman
þar sem hún gat bæði séð garðinn og
trjágöngin gegnum trén.
Hún hlustaði á moldina frá skóflu
Marios skella niður í gröfina og hún
skalf þegar augu hennar litu grá skýin
sem hrönnuðust upp og fylltu himininn.
örfinir dropar glittu þegar á laufunum á
greinum trjánna.
Þegar mjúkur úðinn varð að
hellirigningu yfirgaf Rynn varðstöðu
sína meðan hún sótti regnstakk föður
síns inn i húsið til þess eins að uppgötva
að ullarpeysa Marios og gallabuxur voru
þegar gegnvotar. Svart hárið lá klesst og
blautt á höfðinu á honum og vatnið
rann niður brúnaþungt andlitið.
Nýstungin jörðin var að bráðna niður í
hála leðju, eðju sem loddi á skóflunni og
þyngdi hana. En drengurinn vann
þrotlaust áfram.
Rynn þaut aftur inn og hitaði dós af
sellerisúpu sem hún bar í bolla gegnum
ausandi regnið.
Mario dokaði við rétt á meðan hann
svelgdi i sig brennheita súpuna.
„Farðu inn aftur.” Tennur hans
glömruðu á brún bollans. „Það er ekkert
vit í að við verðum bæði gegnblaut.”
Rynn tók tóman bollann sem enn
vermdi hendur hennar og sneri aftur til
varðstöðunnar. Bollinn varð fljótt
kaldur og hún togaði raka úlpuna sem
lyktaði af blautri ull upp um eyrun. Hún
hugsaði um hversu lengi hún gæti af-
borið að bíða í rigningunni, skjálfandi af
kulda. Mario var að minnsta kosti að
moka og það hélt honum á hreyfingu.
Ákveðin í að yfirgefa hvorki hann né
varðstöðuna hörfaði hún aðeins nógu
langt til að komast i eitthvert skjól undir
þakskegginu. Vatnið gusaðist við fætur
hennar úr brotnu niðurfalli á
þakrennunni.
Mínúturnar drógust áfram og hún ýtti
drjúpandi votum hárlokkum burt frá
andlitinu. Það freistaði hennar meira og
meira að gera erns og hann hafði farið
fram á, að hlaupa inn í húsið, rifa sig úr
blautri úlpunni og hlaða á eldinn, þar til
skiðlogaði.
„Hæ!”
Rynn stifnaði.
Einhver kallaði gegnum regnið. Hún
þorði ekki einu sinni að draga andann.
Hún gætti þess að líta hægt við til að
sýna ekki að henni var brugðið í átt til
raddarinnar. Þarna, milli trjábolanna
nálægt veginum, var maður sem gekk í
áttina til hennar, maður sem gekk i
áttina aðgarðinum.
Ætti hún að kalla til Marios? Hvað
gæti hann gert?
Rynn smeygði sér fram hjá niður-
fallinu og flýtti sér í átt til ókunna
mannsins.
Miðja vegu að veginum hægði hún
ganginn. Maðurinn var i skærrauðum
gúmmístakk með hettu. Það, ásamt
svörtum gúmmístígvélunum, fékk hann
til að líta út eins og háan grannan jóla-
svein, sem nálgaðist hana milli trjá-
bolanna.
Rynn barðist við að finna eitthvað,
sem hún gæti kallað til mannsins,
eitthvað, sem hún gæti gert, einhverja
Ieið til að halda manninum burtu frá
húsinu. Ósjálfrátt hljóp hún á móti
honum.
„Hefurðu sé hundinn minn?”
Þaðan sem hann stóð var Rynn viss
um að hann sæi ekki inn i garðinn bak
við húsið, en hún var hrædd við að
hann gæti samt heyrt skóflu Marios
vinna í blautri moldinni.
„Hundurinn minn,” kallaði hann.
„Éger að leita að hundinum mínum."
„Hvers konar hundur er það?” Rynn
þvingaði rödd sína til að vera algjörlega
hljómlausa til að reyna að breiöa yfir
skelfingu sína.
„Enskur bolabítur.”
„Hvítur?”
„Hefurðu séð hann?”
Maðurinn var um það bil að ganga
nær, en hún kinkaði kolli og benti niður
eftir trjágöngunum og burt frá húsinu.
„Þarna útfrá.”
Hannstansaði.
„Fyrir um þaö bil tíu mínútum.”
„Þakka þér fyrir.” Maðurinn sneri
við, enfórekki.
Farðu!
Hvað vildi hann nú?
„Þú ættir að fara inn.” Rödd hans
var hvít móða. „Þú verður blaut hérna
úti.”
Rynn horfði á rauðan gúmmístakkinn
færast burt milli trjánna þar til hann
kom að veginum. Ekki fyrr en hann var
horfinn sjónum riðaði hún til baka að
húshorninu. Áður en hún kom að
vínviðarrekkanum heyrði hún skellina í
skóflunni í blautri leðjunni.
Hún hörfaði undir þakskeggið og
horfðiáMariovinna.
Þegar drengurinn loksins flatti út
15 ÁR í FREMSTU RÖÐ
Pierre Robert Ávallt í takt við tímaon
Pxih Kí4xö ffr
NÝ OG BETRI
2 ilmtegunclir.
BAÐLÍNA
muitKf . i
cMmcrts h.a
TtlOQU^áln* 11 p Á,