Vikan - 11.01.1979, Blaðsíða 9

— Við fundum ekki vatn i dag, sagði
Andri.
— Veit ég vel. Pabbi er áhyggjufullur.
Hvað nú ef ekkert vatn finnst?
— Það fáum við að vita á morgun, Nellý.
Nellý andvarpaði. — Ef þið finnið
vatn ferð þú. Þú sagðir það sjálfur.
— Já, en við förum aðeins til
Kellermansbýlisins. Ég get ekið hingað á
kvöldin og heilsað upp á þig. Andri
strauk þýðlega yfir silkimjúkt hár
hennar. — Ef þú kærir þig þá nokkuð
um minar heimsóknir.
Nellý kinkaði kolli. — Jú vist geri
ég það. En hvað svo, þegar þið eruð
búnir hjá Kellerman?
Andri leit upp til hennar. — Þá fer ég
aftur i skólann. Ekki venjulegan skóla,
skógræktarskóla.
— Hvaðergert þar?
— Tja, við lærum að vinna við
skógrækt og skóggæslu, verndun náttúr-
unnar svona eins og þú heldur vörð um
lækinn. Við vemdum dýr og gróður fyrir
ágangi fólks, sem gleymir að taka tillit til
náttúrunnar, eins og ég í dag.
Nellý brosti til hans. — Ég heyri að
þú elskar vatn og tré . . Hún stóð
snögglega á fætur og sagði. — Nú fer ég
inn og sæki nokkur hindber handa þér.
Andri beið. Litlu síðar kom Elsa út
um eldhúsdyrnar og skellti hurðinni á
eftir sér.
Ungi maðurinn stóð kurteislega á
fætur og sagði vinsamlega með léttri
höfuðhneigingu: — Ég heiti Andri
Blake.
— Þú ert i vinnuflokknum, hvað viltu
hingað?
— Ég var að heilsa upp á Nellý.
— t Dóttir mín tekur ekki á móti
heimsóknum, sagði Elsa fráhrindandi.
Andri horfði stillilega i augu hennar.
— Því ekki?
Elsa roðnaði. — Þér hafið engan rétt
til að spyrja mig að þvi, herra Blake.
Viljið þér vera svo góður að fara aftur til
vagnanna og láta ekki sjá yður hér aftur.
— Mamma þó!
Nellý stóð í eldhúsdýrunum með
hindberjaskál í höndunum.
— Taktu þetta ekki nærri þér, Nellý, _
sagði Andri. — Mömmu þinni finnst of
áliðið fyrir heimsóknir. Hann snérist á
hæli og fór.
Nellý horfði tregafull á eftir honum.
— Mér finnst leiðinlegt að Andri skyldi
fara. Hann var nýkominn.
— O, það hafa verið hindberin sem
freistuðu hans, sagði Elsa vandræðaleg.
Hún gat ekki gleymt einlægu brosi
Andra og góðlegu augunum hans.
— Heldurðu það, mamma. Nellý
horfði hugsi framfyrir sig. — Það held
ég ekki. Hann kom min vegna. Til að sjá
mig. Ekki vegna hindberjanna. Hún
bætti við hvíslandi röddu: — Mér liður
svo einkennilega. Svona hefur mér aldrei
liðið áður...
DaGINN eftir bannaði Elsa dóttur
sinni að fara niður að læknum.
Of gömul
til að gráta
— Já, en hvers vegna mamma? spurði
Nellý. — Það er svo mollulegt hérna.
— Ég vil bara ekki hafa það, sagði
Elsa. — Haltu þig í skugganum, þá ættir
þú að þola við.
Nellý horfði rannsakandi augum á
móður sina. — Ég veit vel hvers vegna
ég má ekki fara niður að læknum. Það er
nokkuð sem ég verð að ihuga vel. Hún
gekk að eldhúshurðinni og opnaði hana.
Svo hugsaði hún sig um og sneri sér að
móður sinni. — Ég hefi einstrengings-
legan hugsunarhátt. Ég verð að hugsa
um einn hlut í einu — það segir Andri
Móðir hennar hristi höfuðið og
hugsaði með sér, að Andri hefði á réttu
að standa. Nellý fór út I hlöðu og
klifraði upp mjóan stiga upp á heyloftið.
Þarna uppi gæti hún hugsað i friði og ró.
Hún settist við vindaugað og horfði út.
Mér líður öðruvisi en áður, hugsaði
hún. Hönd hans snerti mig . . . það var
eins og á vorin þegar litlu lömbin fæðast,
þegar ég held þeim að mér og finn litlu
hjörtun slá. Hún minntist þess að eitt
sinn stóðu foreldrar hennar og horfðu á
og mamma hennar sagði: Sjáðu Jakob
hve henni er annt um þau. Svona verður
hún við sín eigin böm, ef...
Nellý lagðist á bakið i heyið og lagði
annan handlegginn yfir augun.
Pabbi elskar mig og hann elskar
mömmu, hélt hún áfram i huganum.
Svona tilfinningar ber Andri til mín.
Hann vill vera mér það, sem pabbi er
mömmu. En ég veit ekki hvort ég get...
Ég kann ýmislegt, en ég er ekki eins
dugleg og mamma.
Nellý hafði enn ekki komist yfir það,
að hún gat ekki fylgst með i skólanum
og varð að hætta. Hún var illa að sér í
reikningi, kunni varla meira en að leggja
saman ogdraga frá.
Nellý strauk tárvot augun og hugsaði:
— Mamma kann svo margt — gæta
heimilisins, annast bókhaldið, það gæti
ég aldrei lært. Mamma trúir ekki á að ég
geti það. Þess vegna vill hún ekki leyfa
mér að sjá Andra. Já, hún heldur að ég
getí ekki verið dugleg eiginkona.
Hún hraðaði sér ofan stigann og inn i
húsið. Inni í dagstofunni sat Elsa í
ruggustól og hvíldi sig.
— Mamma. Nellý kraup á hné og tók
utan um móður sína. — Ég veit vel af
hverju ég má ekki sjá Andra. Það er af
þvi að ég er ekki eins dugleg og þú, er
það ekki? Þú heldur að ég getí ekki gætt bús
og bama. Er þaðekki, mamma?
Elsa strauk blíðlega yfir hár dóttur
sinnar. — Já en Nellý, þú hefur aldrei
þurft að hugsa um það. Þú hefur átt
heima hjá okkur fjarri öllu margmenni
og pabbi og mamma hafa annast þig. Þú
þarft ekki að hafa áhyggjur af neinu ...
Rödd hennar þagnaði í lágu hvisli.
Hún vissi ekki hvernig hún ætti að halda
áfram.
— Heldurðu þá, að ég hafi engar
tilfinningar? spurði Nellý lágt og fól
andlitið i kjöltu móður sinnar. — Hvað
hefði orðið um mig ef Andri hefði ekki
komið? Þegar þið pabbi eruð dáin stend
ég uppi alein. Hvað á ég þá að gera? Ég
veit að ég er öðruvisi en aðrar stúlkur, ég
veit það vel. Og ég held líka að Andri viti
það. En hann vill mig samt, eins og ég er
. . . Hún andvarpaði þungt og horfði á
móður sina. — Það er svo sárt að hugsa
um þetta. Það er eins og þungt farg hvíli á
mér, það er kökkur í hálsinum á mér.
Mamma, er ég of gömul til að gráta?
En það var Elsa sem brast i grát.
UKKAN sjö um kvöldið kom
verkstjórinn heim að húsinu. — Nú er
allt klárt. Við boruðum niður á 100
metra dýpi og fengum vatn, 30 lítrar á
mínútu, það er gott. Við erum að taka
saman og förum á morgun. Þetta gekk
Ijómandi vel.
— Elsa, ertu ekki ánægð? spurði
Jakob þegar maðurinn var farinn. Nú
getur þú ausið vatninu eins og þér
sýnist, þarft aldrei framar aðspara.
— Jú Jakob, það er ómetanlegt. En ..
á morgun fara verkamennirnir og .. Ó,
Jakob, það er Nellý. Og Elsa sagði
manni sínum frá ást Nellýar til Andra.
— Hvað eigum við að gera, Jakob?
sagði hún að síðustu örvingluð.
— Er unga manninum ljóst, að Nellý
— Ég held það, sagði Elsa fljótt og
vissi hvað maður hennar var að fara. —
Hann kemst ekki hjá þvi að veita þvi
athygli. Nellý daðrar ekki eins og aðrar
ungar stúlkur, hún er barnaleg og blátt
áfram. Hann hefur sagt við hana að hún
sé einstrengingsleg. Jú, hann áttar sig á
henni.
— Kannski er honum alvara, sagði
Jakob djúpt hugsi. — Við getum ekki
verndað hana allt hennar líf.
— Það sama sagði hún einmitt við
mig, Jakob. Hún sagði: Hvað verður um
mig þegar þið pabbi fallið frá? Ó, ég veit
ekki hvað skal taka til bragðs. En ég get
ekki hugsað mér Nellý sem eiginkopu
nokkurs manns. Maður gæti allt eins
látið 12,13 ára barn ala upp böm.
— Maðurinn yrði að vera einstakur,
það veit ég, sagði Jakob.
Elsu fannst hún allt í einu verða að
verja dóttur sína. — Hún er alls ekki
ólagin við sum verk, og kannski höfum
við verndað hana um of...
1 herberginu uppi yfir þeim heyrðist
stöðugt fótatak afturábak og áfram. Það
var Nellý sem gekk eirðarlaus og miður
sín um í herberginu sinu. En nú heyrðist
þungt fótatak úti fyrir. Það var Andri,
sem stóð fyrir utan i rökkrinu og barði
dyra.
— Herra Smith, sagði hann styrkum
rómi, þegar Jakob lauk upp. — Ég er
kominn til að heilsa upp á Nellý. Hann
leit til Elsu og spurði stillilega en
ákveðið. — Ég má það, er það ekki?
Jakob stóð og tvísteig við dyrnar og
vissi ekki hvort hann ætti að bjóða
manninum inn, en svo rétti hann unga
manninum höndina og þeir tókust þétt í
hendur. Milli þeirra þurfti engin orð.
Augu þeirra mættust og framtíð Nellýar
var ráðin.
— Komdu inn fyrir, Andri, sagði
Jakob. Fyrir aftan sig heyrði hann að
Elsa varpöndinni léttar.
Endir.
— Skilaðu Jóhönnu aftur nýju kápunni
hennar. Ég þurfti bara að vekja pabba
þinn.
I_______________I

2. tbl. Vikan 9