Vikan - 15.02.1979, Blaðsíða 19

2. HLUTI
sat allt í einu viö hlið hennar, þar sem
hún !á í sandinum og sólaði sig.
— Nei, ekki hreyfa þig, sagði hann
þýðum rómi. — Veistu að þú ert eins og
ekta Galléare?
— Égskilekki, sagðiKlaraogbrosti.
— GaHéare. endurók hann. — Hef-
urðu ekki heyrt um Francois Galléare
listmálara?
— Nei, því miður, svaraði hún —
Ætti ég að hafa það?
Hann hló.
— Nei, ég skal ekki taka það nærri
mér, sagði hann. — Ég er Francois
Galléare.
Hann lét sandinn renna milli greip-
anna og horfði á hana.
— Þú hefur svo fallega húð, sagði
hann. — Aðeins ein kona af þúsund
endurkastar Ijósinu á sama hátt og þú.
Klara fann að hún roðnaði.
— Ég vissi ekki að húð mín væri neitt
óvenjuleg, sagði hún.
— Og andlitið, sagði hann. — Það er
svo sjaldgæft nú til dags, að sjá andlit i
fullkominni hvíld. Flest allt fólk er á
stöðugri leit eftir einhverju, sem það veit
ekki einu sinni hvað er — og það sést i
andlitsdráttum þess. En þú ert í full-
komnu jafnvægi.
— Ég hefi aldrei keppt að neinu,
sagði Klara hreinskilnislega. — Ég hefi
verið hlutlaus, látið leiða mig.
Hann þagði, en horfði áfram rannsak-
andiáhana.
— Ég heiti Klara, sagði hún ogsettist
upp. — Ég er hér ein mins liðs, maður-
inn minn hafði ekki tök á að taka sér frí.
Ert þú hér til að mála?
— Já. Vinir mínir voru svo góðir, að
lána mér bústaðinn sinn.
Hann stóð upp ákafur, tók i hönd
hennar og dró hana upp.
— Komdu, sagði hann, — húsið er
hérskammtfrá.
Þau gengu hlið við hlið eftir strönd-
inni, að litlu húsi sem stóð i hvarfi við
langan steinvegg. Síðar uppgötvaði
Klara, að þau höfðu gengið hönd í hönd
alla leið og að það hafði virst fullkom-
lega eðlilegt.
Hún var hjá honum allan mánuðinn,
þau voru saman hverja stund sólar-
hringsins. Klara gætti þess að vitja um
póst á hótelinu og grennslast eftir hvort
beðið væri um hana í síma. André
skrifaði og sagðist því miður ekki koma,
annríki væri mikið og hún yrði að sjá
um sig sjálf.
Klara sat iðulega fyrir hjá Francois og
þau kynntust vel. Með Francois var
hún hamingjusöm, glöð og áhyggjulaus.
Hún hafði ekki þekkt þessar tilfinningar,
sem vöknuðu nú með henni. 1 rauninni
þekkti hún André ekki, það fann hún
nú. Hún vissi lítið um hann og spurði
ekki margs. Hún hafði tekið hann eins
og hann var. Sætt sig við duttlungafullt
skap hans. Þunglyndi og bráðlyndi var
nokkuð sem hún hafði tekið sem sjálf-
sagðan hlut. Hún kynntist nýjum við-
horfum hjá Francois, uppgötvaði nýjan
heim, sem hún hafði ekkert vitað um
áður.
Francois vildi að hún færi frá André.
Hann sagði að þau tvö þörfnuðust hvors
annars.
André hafði aldrei þarfnast hennar.
Hann hafði bara viljað eiga hana, það
var munur á þvi.
Klara hafði komist að niðurstöðu,
þegar fríinu lauk og þau urðu að hverfa
frá hamingjusamri tilverunni í litla hús-
inu. Hún ætlaði að fara fram á skilnað.
En ÞEGAR hún kom heim var André
þreyttur og skapillur, hann hafði þrælað
allt sumarið og var taugaspenntur og
uppstökkur. Klara ákvað að fresta um-
ræðum þar til síðar, þegar betur stæði á.
Hún hitti Francois annað veifið og
naut hamingjustunda með honum. Það
voru einu stundirnar, sem voru henni
einhvers virði. Allt annað var einskis
vert. Hún lifði fyrir Francois.
Svo leið haustið og hún fann ekki að
André grunaði neitt. 1 hvert sinn, sem
hún reyndi að leiða talið að skilnaði,
tókst honum að leiða talið að öðru.
Dag nokkurn töluðu þau um ótrygg-
lyndi og André sagði: — Ef þú héldir
fram hjá mér t.d., myndi ég drepa bæði
þig og elskhugann. Svo einfalt er það!
Hann brosti þegar hann sagði þetta,
en Klara vissi að hann var ekki að gera
grín. Henni varð skyndilega ljóst, að
hann var reiðubúinn, að fremja morð, ef
hann taldi sig hafa ástæðu til þess.
Vissan um þetta var reiðarslag.
Hvernig átti hún nú að segja André
frá Francois? Hún þorði ekki að hætta á
neitt, hún gat ekki teflt lifi hans í voða.
Henni var ljóst, að hún varð að slíta
sambandi sinu við Francois, um annað
varekkiað velja.
Þetta tók aðeins eina mínútu, að skilja
hættuna og taka ákvörðun um að segja
skilið við Francois. Á sextiu sekúndum
tók hún örlagaríkustu og erfiðustu
ákvörðun lífs sins.
En hvernig átti hún að bera sig að?
Hún vissi að hann myndi ekki taka góða
og gilda hina raunverulegu ástæðu.
Hann þekkti ekki André, hann myndi
ekki trúa á hótanir hans. Hann myndi
vilja berjast fyrir framtið þeirra saman.
HúN valdi öruggustu, en erfiðustu
leiðina. Hún skrifaði Francois og sagði
honum, að hún elskaði hann ekki
lengur, henni hefðu orðið á mistök.
Þetta hefði aðeins verið sumarást, hún
kysi að vera áfram hjá manninum sín-
um.
Og Francois trúði henni og hvarf úr
lífi hennar. Og líf hennar varð tilbreyt-
ingarlaust á ný, tilgangslaust og grátt.
Klara varð þunglynd og óskaði þess heit-
ast aðfáaðdeyja.
Það var liðið eitt ár, hún var útskrifuð
frá sjúkrahúsinu og átti að sögn að vera
frísk. Nógu frísk til að hefja á ný til-
breytingarlausa tilveruna, sem hún varð
að eyða án Francois.
En nú ætlaði hún ekki að sætta sig
lengur við þessi hroðalegu örlög. Þessir
dagar í húsinu á hengifluginu höfðu
breytt henni. Hún ætlaði ekki að dvelja
stundinni lengur í húsinu, hún ætlaði að
fara og finna Francois og eyða ævinni
með honum.
Þessi ákvörðun fyllti hana takmarka-
lausri gleði. Hún ætlaði að snúa aftur til
lífsins, njóta þess með þeim sem hún
unni. Hún ætlaði að flýja, án þess að út-
skýra nokkuð. Hún myndi bara skrifa
nokkur orð á blað og skilja eftir. Hún
ætlaði að ganga til þorpsins og þaðan
ætlaði hún að komast á næstu járn-
brautarstöð.
Þegar hún hafði loks tekið þessa
ákvörðun, greip hana hræðsla um að
André yrði kominn áður en henni tækist
að hverfa. Hún hafði hraðan á og bjó
ofan í töskuna. Hún fann blaðsnepil og
skrifaði:
„Ég verð að fara, og ég kem ekki
aftur. Ég vona að þú fyrirgefir mér — en
ég getekki annað.”
Hún skrifaði nafnið sitt undir og lagði
bréfið á mitt borðið. Svo gekk hún að
skápnum og tók út kápuna.
tr
I SÖMU andrá opnaðist hurðin og
André stóð í dyrunum.
— Halló, sagði hann og brosti breitt.
— Ertu á leiðinni út?
Klara opnaði munninn og ætlaði að
svara, en kom ekki upp nokkru hljóði.
— Hvað er nú? sagði hann. — Þú
virðist ekkert sérlega ánægð að sjá mig?
— Ég ... stamaði Klara. — Ég hélt
ekki... ég var hrædd ...
— Ekki ætlaði ég að hræða þig, sagði
hann og gekk inn, setti frá sér töskuna
ogfórúrfrakkanum.
— Fæ ég ekki koss, þegar ég kem
loksins heim?
— Jú, sagði Klara treglega og gekk til
hans.
Meðan hann faðmaði hana að sér og
kyssti, kom hún auga á töskuna sína,
sem stóð upp við rúmið. Já, kveðjubréfið
lá á borðinu, hún mátti ekki láta hann
ná því.
7. tbj. Vikan 19