Vikan - 15.02.1979, Blaðsíða 18

Framhaldssaga eftir Catherine Arley
Þýð.: Svanhildur Halldórsdóttir
A HENGI-
FLUGSINSl
BRÚN
UTDRATTUR:
Klara fær vart á heilli sér tekiö. André,
eiginmaöur hennar, hefur keypt lítiö
hús út viö ströndina i Bretagnc, og þar
telur hann, að Klara muni ná sér aö
fullu eftir alvarlcgt þunglyndiskast. En
strax fyrsta laugardaginn þcirra í nýja
húsinu verður André, sem er frama-
gjarn arkítekt, að fara snögglega til
Parísar. Klara er óttaslegin, hún kann
ekki viö sig i þessu afskekkta húsi, hún
heyrir dularfull hljóð, svartur köttur
skýtur henni skeik i bringu, og
ókunnur maður ræðst að henni í
húsinu. Hún bregður sér til nálægs
þorps og reynir að vinna bug á
óttanum.
JrAÐ var tekið að skyggja. Klara hafði
lagt blöðin frá sér.
Um sexleytið kom maðurinn inn i
veitingastofuna. Hann hellti sér víni í
glas og horfði vingjarnlega til hennar.
— Ég skal aka yður heim, sagði
hann.
Klara kinkaði kolli og stóð upp. Hún
borgaði fyrir greiðann og sagði:
— Ég kem með manninn minn
hingað á morgun, við getum fengið
okkur kaffi eða vínglas. Þið hjónin hafið
verið afar vinsamleg.
— Annað hvort væri, sagði konan.
— Við eigum að hjálpa hvert öðru í líf-
inu. Verið velkomnar aftur.
Maðurinn tæmdi glas sitt, setti það
frá sér og sagði: — Við förum þá. frú.
Hann átti lítinn vörubíl. Klara settist
við hlið hans og sveipaði kápunni þétt að
sér. Það var kalt og dimmt. Hann ók
greitt út úr þorpinu og upp mjóan malar-
veginn. Áður en varði hemlaði hann
framan við húsið.
— Þá erum við komin, sagði hann
vingjarnlega. — Vonandi þurfið þér ekki
að bíða mannsins yðar lengi.
Hún þakkaði honum liðlegheitin og
.hoppaði út úr bílnum. Hún stóð kyrr og
horfði á meðan hann sneri bílnum. Bak-
Ijósin hurfu niður eftir veginum og hún
varðafturein.
ÞAÐ var koldimmt og hún varð að
þreifa eftir skráargatinu. Hún opnaði
dyrnar og fálmaði eftir slökkvaranum og
kveikti ljósið.
Allt virtist með felldu, ekkert hreyft
úr stað. Hún fór úr kápunni og hengdi
hana upp. Svo litaðist hún um eftir kett-
inum.
En hann var ekki sjáanlegur. Henni
fannst hún allt i einu algjör einstæð-
ingur. Það hafði verið félagsskapur að
kettinum.
Hún ákvað að byrja að taka til mat-
inn, hún vildi vera til með hann þegar
André kæmi. Hún opnaði ísskápinn og
tók fram sex egg, braut þau i skál og
hugleiddi á meðan til hvers hún ætlaði
þau eiginlega. Það eina, sem hún vissi,
var að hún varð að gera eitthvað til að
hræðslan næði ekki aftur ógnartökum á
henni.
Átti hún að búa til eggjaköku, eða
sandköku, eða bara pönnukökur? Hún
þeytti eggjahvíturnar og allan tímann
hugsaði hún: ég er hrædd. ég er hrædd,
ég er hrædd .. .
Hún tók skálina með sér og gekk inn i
stofu og hélt áfram að þeyta. Þá kom
hún auga á pakka með kattamat, sem
konan í veitingahúsinu gaf henni. Kött-
urinn, hvar var hann? Hann varð að fá
mat.
Hún leit undir rúm, en þar var hann
ekki. Svo kíkti hún inn í hálfopinn
klæðaskápinn, kannski kötturinn væri
þar.
En þar var hann ekki. Hvar gat hann
hafa falið sig? Það var aðeins um bað-
herbergið að ræða, en dyrnar voru aftur
og hún hafði ekki opnað þær síðan hún
fórfyrrum daginn.
Hún opnaði hurðina og leit inn, kött-
urinn var varla þarna, en svo leit hún
upp og æpti tryllingslega upp yfir sig.
Kötturinn hékk í lampasnúrunni.
Brostnar glyrnurnar störðu óhugnan-
lega á hana.
— Francois! æpti Klara. — Francois!
André var gjörsamlega horfinn úr huga
hennar.
Svo féll hún í yfirlið.
No
(OKKRUM sekúndum síðar raknaði
Klara úr yfirliðinu. Það var tilgangslaust
að látast lengur. Þegar hún var í heljar-
greipum óttans kallaði hún á Francois,
en ekki André.
Hvernig hafði henni dottið i hug, að
hún gæti útilokað hann úr lifi sinu.
Hvernig hafði henni dottið i hug, að hún
gæti gleymt honum. Hún og Francois
tilheyrðu hvort öðru, ekkert ætti að að-
skilja þau. Þó voru þau neydd til að lifa
sitt í hvoru lagi.
Hún var svo ung og óreynd, þegar
hún kynntist André. Hún var einmana
og óörugg og hann hafði boðið henni
öryggi, sem hún alltaf hafði þráð. En
hún vissi það nú, að hún hafði aldrei
elskað hann. Tilfinningar hennar til
Dag nokkurn töluðu þau um ótrygglyndi,
og André sagði: — Ef þú héldir fram hjá
mér t.d.f myndi ég drepa bæði þig og
elskhugann. Svo einfalt er það! Hann
brosti, þegar hann sagði þetta, en Klara
vissi, að hann var ekki að gera grín.
hans voru þakklætiskennd, ekki ást.
Þeim hafði liðið vel saman, þangað til
hún kynntist því, að til var annars konar
ást.
Það hófst sumarið, þegar André var
svo önnum kafinn, að hann gat ekki
tekið sumarfrí. En hann krafðist þess
ekki að Klara dveldi í borginni allt
sumarið hans vegna. Hann bauð henni,
að dveljast á góðum baðstað, þar sem
hann gæti heimsótt hana um helgar.
Klara hafði farið i ágúst, og hún valdi
baðstað, sem var líkur hundruðum slíkra
staða. Löng sandströnd, glitrandi öldu-
faldar, leikandi börn, sem byggðu sand-
kastala og eyðilögðu þá jafnharðan.
Hún lá makindalega i sólstól og
skyggði hönd fyrir augu. Hún hlustaði á
öldugjálfrið og raddir bamanna. Naut
hvíldar og sólar.
Einn daginn hitti hún Francois. Hann
ISVikan 7. tbl.