Vikan - 15.02.1979, Blaðsíða 51

GLA UMGOSINN
„H-hættu að t-tala um þjófa!” sagði
Beverly og stappaði í jörðina.
„Það er ljótt orð, er það ekki?” sagði
sir Richard.
Beverly gnísti tönnum, en sagði hárri
röddu: „Allt í lagi, ég tók menið. Ef að
þú þ-þarft endilega að vita það. Ég er b-
búinn að vera, g-gjaldþrota! En þú þarft
ekki að tala við mig í þessum
umvöndunartón. Ef að ég sel ekki
menið, þá gerir faðir minn það mjög
fljótlega.”
„Ég efast ekki um það, Beverly, en ég
verð að benda þér á mikilvæga
staðreynd sem að þú hefur alveg gleymt
í rökfærslum þínum. Það er að faðir
þinn á menið.”
„Ég lít á það sem fjölskyldueign. Það
er v-vitleysa að halda því þegar við erum
öll á h-hausnum. Fjandinn, ég var t-til-
neyddur að taka það. Þú v-veist ekki hv-
hvernig það er að þ-þurfa að velta fyrir
sér hv-hverri krónu. Ef að gamli
maðurinn héfði skipt þvi á milli okkar.
þá h-hefði þ-þurft að gera það. Ég sagði
honum fyrir mánuði siðan að ég ætti
ekki bót fyrir rassinn á mér, en gamli
refurinn vildi ekki láta einn einasta eyri.
Ég s-segi það satt að ég finn ekki til
minnstu iðrunar. Hann þuldi yfir hausa-
mótunum á mér, eins og hann sjálfur
væri ekki búinn að vera, en það er
hann. Hann hefur fallið á rúllettunni; ég
vil heldur deyja með teningana í hend-
inni. „Hann hló kæruleysislega, en
settist svo niður á mosavaxinn trjábol og
huldi andlitið í höndum sér.
„Þú gleymir konum, víni og hestum,”
sagði sir Richard ósnortinn. „Það hefur
líka átt sinn þátt í þessari illu þróun
þinni. Fyrir þrem árum síðan varstu líka
orðinn gjaldþrota. Ég man ekki hvað
það kostaði að koma þér hjá
vandræðum, en ég minnist þess að þú
hafir lofað því að þú myndir ekki fara út
í eins miklareyðslur.”
„Jæja, ég ætlast ekki til þess að þú
komir mér á réttan kjöl í þetta sinn,”
sagði Beverly ólundarlega.
„Hver er upphæðin?” spurði sir
Richard.
„Hvernig ætti ég að v-vita það? Ég er
engin árans banka-blók. Tólfþúsund eða
þar um bil, býst ég við. Ef að þú hefðir
ekki eyðilagt það allt saman, þá he-hefði
ég getað borgað alla súpuna.”
„Þú blekkir sjálfan þig. Þegar ég hitti
vin þinn Yarde, var hann á leið til
strandar með demantana í vasanum.”
„Hvar eru þeir núna?”
„í vasa mínum,” sagði sir Richard
rólega.
Beverly lyfti höfðinu. „Sj-sjáðu nú til,
Richard. Þú ert ekki vondur maður.
Hver þarf að vita það að þú hafir haft þá
handa á milli? Þetta er ekki þitt mál.
Láttu mig fá þá og gleymdu þessu svo.
Ég sver að ég skal ekki segja neinum
frá.”
„Veistu það, Beverly, að mér klígjar
við þér? Og hvað það varðar að láta þig
fá demantana, þá kom ég hingað einmitt
með það í huga.”
Beverly rétti út höndina. „Mér er
sama hvemig þú hugsar um mig. Láttu
mig bara fá menið.”
„Auðvitað,” sagði sir Richard og tók
leðurpyngjuna úr vasanum. „En þú
Beverly, átt að láta móður þina fá það.”
Beverly starði á hann. „Ég væri asni
ef að ég gerði það. Bjáninn þinn, hvernig
gæti éggertþað?”
„Þú getur spunnið upp einhverja
trúanlega sögu. Ég skal jafnvel hjálpa
þér til við það. En þú munt skila
meninu.”
Beverly hnussaði. „Ei-eins og þú vilt.
L-láttumigfáþað.”
Sir Richard kastaði pyngjunni til
hans. „En Beverly! Kannski ég ætti að
gera þér það ljóst, að ef menið verður
ekki komið í vörslur lafði Saar þegar ég
kem aftur til borgarinnar, þá neyðist ég
til þess að koma upp um þig.”
„Það gerir þú ekki,” sagði Beverly og
stakk pyngjunni innan á sig. „Það v-
væri lagleg hegðun af mági.”
„En ég er ekki mágur þinn,” sagði sir
Richard vinalega.
„Oh, þú sk-skalt ekki h-halda að ég
viti ekki að þú ætlir að kvænast Melissu.
Okkar hneyksli v-verður þi-þitt hneyksli.
Ég he-held að þú ættir bara að halda
kjafti.”
„Mér þykir alltaf leitt að valda von-
þekki ég þig rétt. Reynum hana,
ha?
Undirheimakonungurinn set-
ur Monu Lisu á fóninn, og
eftir að hafa troðið klút upp í
aumingja Alfie, laumast þeir
félagarnir út úr herberginu.
— Hlustaðu nú vel á, ef þú
ætlar að læra textann. Þetta er
nefnilega í síðasta skipti, sem þú
heyrir þessa plötu, ískrar í Luigi
um leið og hann skellir hurðinni.
Alfie heyrir þegar þeir snúa
lyklinum í skránni. Hann er
aleinn. Steini og Stjörnurykið
eru byrjaðir að syngja:
— Mona Lisa, Mona Lisa, þú en
yndiö okkar / Mona Lisa, Mona
Lisa, þegar þú brosir og rokkar.
Alfie horfir sem lamaður á
plötuna snúast. Það er þegar
helmingurinn af henni búinn.
Hann er nær dauða en lífi af
hræðslu.
— Mona Lisa, Mona Lisa, þitt
fallega bros / getur lœknað allt,
~jafnvel brjósklos / Mona Lisa,
Mona Lisa, þittfallega bros...
Alfie er að ganga af
göflunum. Aðeins eitt vers eftir,
og þá er hann fokinn. Fingur
hans eru stífir, og augun standa
á stilkum. Það fer um hann
undarlegur skjálfti, þegar Steini
og Stjörnurykið byrja á siðustu
línunum:
— Mona Lisa, Mona Lisa, þú
ert engri lík / Mona Lisa, Mona
Lisa, bara í einni flík, /Lisa.. na
. .Lisa.. na.. Lisa. na.. Lisa..
.na.. .Lisa... na.. .Lisa.. na..
Lisa... na.. Lisa.. na..
Alfie hefði æpt af ánægju, ef
hann bara hefði ekki verið með
þennan klút uppí sér.
Platan var rispuð.
ne*
7. tbl. Vlkan S1
\\v/