Vikan - 15.02.1979, Blaðsíða 50

voru huldir mjög svo þröngum drapp-
lituðum buxum og skrautlegar legghlif-
arnar stungu í stúf við umhverfið.
Háttvirtur Beverly Brandon var ekki
ólikur systur sinni, Melissu, en svipur
hans var fölari og munnurinn og hakan
virtust bera vott um einhvern veikleika
sem ekki var hjá Melissu. Hann heyrði
fótatak nálgast og sneri sér við en brá
þegar hann sá ekki þrekvaxinn kaftein
Trimble, heldur velvaxinn herramann
sem hann þekkti strax sem tilvonandi
mágsinn.
Hann missti stafinn úr höndum sér.
Augu hans störðu á sir Richard. „Hv-
hvað í fj-fjandanum ert þú aðgera hér?”
Sir Richard gekk hratt yfir rjóðrið.
„Góðan daginn, Beverly,” sagði hann
þægilegri röddu.
„Hv-hvað ert þú að g-gera hér?”
spurði Beverly og grunsemdirnar flugu í
gegnum huga hans.
„Bara að njóta veðursins, Beverly,
bara að njóta veðursins. Og þú?”
„Ég dvelst hjá vini m-mínum. P-pilti
sem að ég kynntist í Oxford."
„Einmitt.” Einglyrni sir Richards leit
yfir runnana til þess að koma auga á
gestgjafa hr. Brandons. „Fallegur móts-
staður! Maður gæti haldið að þú ætlaðir
að hitta einhvern hérna.”
„N-nei ekkert slíkt. Ég var b-bara að
fá mér ferskt loft.”
Einglyrninu var beint að honum.
Stingandi augu sir Richards virtu
Beverly fyrir sér. Ertu að hæðast að
sveitinni, Beverly? Einkennilegt, eins og
þú hugsar mikið um útlit þitt, hvað
útkoman verður alltaf léleg. En Cedric
hugsar ekkert um slika hluti, hann litur
alltaf út eins og herramaður.”
„Þú ert hræðilega kjaftfor, Richard, e-
en þú skalt ekki halda að é-ég ætli að
þola það, aðeins v-vegna þess að við
höfum þekkst svo lengi."
„Og hvernig,” spurði sir Richard,
áhugalaus, „ætlar þú að fá mig til þess
að halda kjafti?”
Beverly leit á hann. Hann vissi það
jafnvel og kafteinn Trimble að frábær
klæðnaður og fjörlaust yfirbragð sir
Richards voru blekkjandi; að hann háði
reglulega hnefaleika við Gentleman
Jackson og að hann var álitinn einn af
beztu þungavigtaráhugamönnum í
Englandi. „Hv-hvað ert þú að gera
hérna?” spurði hann aulalega.
„Ég kom til þess að halda stefnumót
vinar þíns, kafteins Trimble, við þig,”
sagði sir Richard og tók lirfu af erminni
sinni. Hann lét sem hann heyrði ekki
blótsyrði hr. Brandons og bætti við:
„Kafteinn Trimble — Þú verður annars
að segja mér einhverntíma hvemig hann
fékk þennan titil — var tilneyddur að
fara til Bristol í morgun. Mér virðist
hann frekar skjótráður maður.”
„Fj-fjandinn eigi þig, Richard, þú átt
við að þú hafir sent hann burtu. Hvað
veist þú um Trimble og hversvegna?”
„Já, það getur verið að eitthvað í
orðum minum hafi haft áhrif á hann.
Það var maður i mittiskápu úr skinni —
Guð minn góður það virðast vera
einhver álög á mittiskápum! Þú ert
náfölur, Beverly.”
Hr. Brandon hafði svo sannarlega
skipt litum. Hann hrópaði: „Hættu! Svo
Yarde hljóp b-burtu ha? Jæja, hv-hvað
kemur þér þ-það við, ha?”
„Ósérplægni, Beverly, algjör ósér-
plægni. Sjáðu til, vinur þinn Yarde —
ekki get ég nú dáðst að vinavali þinu —
fannst það best að koma Brandon
demöntunum í mína vörslu.”
Hr. Brandon var yfir sig undrandi.
„Lét hann ÞIG fá þá? Gerði Yarde það?
E-en hv-hvernig vissir þú að hann hefði
þá? Hv-hvernig gastu vitað það?”
„Ég vissi það ekki,” sagði sir Richard
og fékk sér i nefið.
„Ef ef að þú vissir það ekki, hv-
hversvegna þ-þvingaðir þú hann — æ,
hv-hvern an-andskotann á þetta allt að
þ-þýða?”
„Þú misskilur, kæri Beverly. Ég
þvingaði hann ekki til neins. Ef satt skal
segja, þá var ég ómeðvitað þátttakandi í
glæpnum. Ég ætti kannski að láta þig
vita það að hr. Yarde var eltur af
lögreglumanni.”
„Lögreglumanni,” hr. Brandon
fölnaði. „Hver sigaði þeim á okkur? Fj-
fjandinn hafi það, é-ég”.
„Ég hef ekki hugmynd um það. Lik-
lega faðir þinn eða kannski Cedric. Á
hinu einkennilega en litríka máli hr.
Yardes, þá — héma — lét hann mig um
flutninginn. Er það ekki rétt með farið
hjá mér?”
„Hvernig i sk-skollanum ætti ég að
vita það?”
„Þú verður að fyrirgefa. Þú virðist
vera svo kunnugur hinum og þessum
þjófum og stigamönnum, að ég bjóst við
að þú þekktir eitthvað inn á mál þeirra.”
Fitnm mínútur með ^
WILLY BREINHOLST
RISPUMORÐIÐ
Það er eins gott, að þið haldið
ykkur fast, lesendur góðir, því
nú kemur frásögn úr Soho, því
alræmda glæpamannahverfi í
London, þar sem heimsins
mestu skúrkar halda til.
— Blessaður Alfie, gamli
félagi! Hvernig hefurðu það?
heyrist sagt á grunsamlega
vinalegan hátt utan úr myrkrinu
þegar Alfie opnar dyrnar á
hótelherbergi sínu og er í þann
mund að fara að kveikja ljósið.
— Ég hef það ágætt, umlar
Alfie, og hann finnur, hvernig
svitaperlurnar spretta út á
enninu. Hann veit líka upp á
hár, hver hann er þessi kaldi,
harði hlutur, sem þrýst er upp
að mjóhryggnum á honum, og
hann veit líka upp á hár, hvernig
þessi harði, kaldi hlutur bregst
við, reyni hann einhver undan-
brögð.
Alfie réttir hendurnar ósjálf-
rátt upp, og um leið finnur hann
nokkrar fimar hendur þreifa sig
hátt og lágt í leit að leyndu
skotvopni. Svo er ljósið kveikt.
Á bak við hann stendur Luigi,
en gegnt honum yfirmaður hans
og foringi, Robin Baby Face
Cameron, sá hinn sami og vekur
skelfingu hvar sem hann fer í
Soho, óumdeildur, en ókrýndur
konungur undirheimanna.
— Svo þú hélst, að þú gætir
stungið af með alla aurana,
skítaormurinn þinn, urrar Robin
Baby Face Cameron um leið og
hann smyr nokkrum kinnhest-
um á vesalings Alfie, en þú
komst ekki upp með það. Þú
komst ekki upp með það, litla
lúsin þín. Það ætti enginn að
reyna að leika á Robin Baby
Face Cameron. Ég hef látið
Luigi gefa þér gætur í allan dag.
Geturðu ímyndað þér, hvað við
gerum nú?
— Já, sjéffi, líklega förum við
í smá ökuferð, stamar aumingja
Alfie út úr sér, og angistin skín
út úr hverjum einasta
andlitsdrætti hans.
Robin Baby Face Cameron
hristir bara höfuðið.
— Nei, svo létt sleppur þú
ekki, kæri vin. Við ætlum að
koma þér á óvart með því að
leika tónlist, — eingöngu fyrir
þig. Bittu hann, Luigi!
Alfie er reyrður við stólbak
þannig að hann getur ekki einu
sinni hreyft sig um eina enska
tommu.
— Þið getið ekki sallað mig
niður hér, stynur hann í
örvæntingu, það getið þið ekki
gert. Það myndi bergmála um
allt hótelið, og þið mynduð
aldrei sleppa lifandi héðan
sjálfir. Ykkur getur ekki verið
alvara, þið ætlið ekki að drepa
mig, er það? Ég lofa því að fara
aldrei á bak við ykkur aftur.
Krimmarnir tveir segja ekki
orð. Þegjandi koma þeir plötu-
spilara fyrir á borðinu gegnt
Alfie og festa við hann byssu,
þannig að um leið og síðasti
tónninn deyr út, þá mun skot
hlaupa úr henni . . . og smjúga
inn í titrandi glæpamannshjarta
Alfies.
— Það tapar enginn á því að
taka tæknina í þjónustu sína,
segir Robin Baby Face Cameron
og glottir illyrmislega. Síðan
snýr hann sér að Alfie og spyr
ísmeygilegri röddu:
— Jæja, hvað langar þig til að
hlusta á, kunningi? Eitthvað
•'Sígilt kannski, eins og Chopin.
T.d. fyrri hliðina á fiðlukonsert
hans í F-moll? Eða kannski
kantötu eftir ‘ Jóhannes
Sebastian? Það væri ekkert
drasl. Hvernig heldurðu, að sé
að rjúka inn í eilífðina með
heilan kirkjukór, trompet og
englasöng í eyrunum. Ekkert
drasl, ha?
Robin Baby Face Cameron
velur eina plötu úr bunka, sem
hann hefur komið með með sér.
— Eða hvað með þessa
hérna? Mona Lisa með engum
öðrum en Steina og Stjörnu-
rykinu. Það er eitthvað fyrir þig,
50 Vikan7>tbl.