Vikan - 05.04.1979, Blaðsíða 23

glápir ú( úr sporvagninum. kemur auga
á stúlkuna og fer aö gera sig til fyrir.
henni. Hún verður upp meö sér og
svarar i sömu mynt. Heyrðu . . . ég held.
að þú hljótir að hafa á réttu að standa i
samhandi við bilinn . . . hún hlýtur að
hafa verið í bíl. Hún hefur ekið á eftir
sporvagninum bara til að trylla hann og
svo stungið af skyndilega. En sú
kvensa!”
„Nú. gæti ekki verið. að hún hefði
ekki komist framúr sporvagninum."
sagði Gréta. „Það er mikil urnlerð á
Brunngötu."
„Brunngötu." endurtók hann. ,.ó. já.
það stóð víst i auglýsingunni. Já.
reyndar er oft þung umferð þar. ekki sist
milli 4 og 5 siðdegis. Ekur þú ekki þá
götu heim?
„Stundum."
„Ekur þú ekki alltaf sömu leið?"
„Nei. það fer eftir þvi. hvort ég þarf
að reka einhver erindi eða ekki."
„Nú. já."
Þau luku máltiðinni. án þess að talast
meira við. Á eftir annaðist Jens upp
þvottinn samkvæmt venju og Gréta
kom Tinnu i svefn. Þegar hún kom inn i
stofu til Jens. sat hann og fletti myndaal-
búmi. sem geymdi myndir frá því að þau
voru i tilhugalífinu.
„Heyrðu Gréta." sagði hann. „ég held
næstum þvi. að við höfum verið jafn
rómantisk og ntaðurinn í sporvagninum.
Littu á þessa mynd. Manstu. að ég tók
hana i tunglsljósi. Þú situr á bekk og
horfir út yfir vatnið. Þvilik rómantik."
„Já. ég man vel eftir þessu." svaraði
hún. Það var ekki laust við, að hún fyrt-
ist. Var hann að gera grín?
„Þctta var kvöldið. scm við vorum í
veislu hjá Gunnari Manstu. að hann sat
og las Ijóð fyrir þig. Ó, hvað við hlógum
og skemmtum okkur.”
„Ég hló ekki," svaraði Gréta. „Ég er
hrifin af Ijóðum. og Gunnar las vel. Það
voruð bara þið Anna. sem höguðuð
ykkur kjánalega. af þvi að þið höfðuð
drukkið of mikið.”
„Höfðum við!" sagði Jens undrandi.
„Jæja. var það kannski þess vegna. aðég
myndaði þig i tunglsljósi? Reyndar var
ég með myndadéllu á þessum árum."
Ilann fletti áfram og dró fram liönar
stundir með hjálp myndanna. Gréta
óskaði með sjálfri sér. að hann hætti
þcssu.
Það var ekkert spcnnandi i sjónvarp-
inu þetta kvöld. og þau fóru snemma i
háttinn. Jens stakk að visu upp á því að
la frú Hanscn til að lita eftir Tinnu og
fara i bió. en Grcta var ekki i skapi til
þess að fara út
Um hádegisbil næsta dag var Gréta
kölluð i simann. Hún átti von á að heyra
rödd Jens. hann hringdi oft á þcssum
tima.
En þetta varekki hann.
„Halló, Ciréta." sagði djúp karl
mannsrödd. „Mér tókst þá að ná i þig.
Ég var eiginlega búinn að gefa upp von-
ina."
„Hvern tala ég við?" spurði Ciréta.
Maðurinn hló hjartanlega.
„Er þér það ekki Ijóst?" sagði hann.
„Þetta er Eirikur Poulsen."
„Eiríkur Poulsen." endurtók hún
hugsi „Ertu viss um. að þetta sé rctt
númer.
Hann hlóaftur.
„Nei. heyrðu nú. Gréta." sagði hann.
„Fyrst þarf ég að auglýsa eftir þér í blöð-
unum. og svo þekkirðu ekki gantlan
skólafélaga. Manstu ekki eftir mér? Þarf
ég að kynna mig með uppnefni lil að þú
áttir þig. Manstu ekki eftir feita strákn-
um. sem var kallaður Kringla. af þvi að
faðirhans varbakari."
„Eirikur." hálf hrópaði hún. „nú man
ég. Er það satt . . varst þetta virkilega
þú. sern stóðst í sporvagninum?"
„Jæja. það er gott. að þú skulir lá
minnið. Scgðu ntér. þekktirðu mig ekki
um dáginn?”
„Nei. reyndar gerði ég það ekki."
ansaði hún skömmustuleg. „Þú hefúr
breyst mikið."
„Já. liklega er það rétt. Við mcgum til
með að hittast Ciréta. Við vinnum
skammt hvort frá öðru. Cietur þú ekki
borðað nteð mér núna?"
„Ég hef aðeins hálftima í mat. en ég
get kannski verið lengur. ef þú hefur
rúman tíma."
„Ágætt. við hittumst á veitingahús-
inu á horninu klukkan tólf. Er það i
lagi?”
„Mér list vcl á það . . . hlakka til að
sjá þig."
Ása var að springa úr forvitni. þegar
hún heyrði að Ciréta ætti stefnumól.
„Var þctta hann?"
Gréta hallaði sér aftur i stólnum og
hló svo hjartanlega. að tárnin runnu
niður kinnarnar.
„Já. þetta var hann." sagði hún milli
hláturshviðanna. „Hann er gamall
skólabróðir minn. hann þekkti mig
aftur. en ég áttaði mig ekki á. hvcr hann
var um daginn. Við ætlum að borða
saman."
„Nú." sagði Ása vonsvikin. „þá er
þetta ekkert spennandi. bara gamall
skólabróðir. Annars er aldrei að vita."
Hún brosti dreymandi.
„Ó. góða. vcrtu ekki með neinar holla-
leggingar." sagði Círéta.
Eiríkur var kominn á undan henni
og stóð upp frá borðinu og gekk fram til
móts við hana.
„Dásamlegt að sjá þig aftur cftir öll
þessi ár." sagði hann. „Hvernig hefur þú
það?”
„Jú. þakka þér lyrir. . . mjöggott."
„Gift.. . börn?”
Hún hrosti leyndardómsfull.
„Þú fyrst, Eiríkur,” sagði hún, „ert þú
giftur?”
„Já.” svaraði hann og brosti ham
ingjusamur á svip. yndislcgustu konu á
jarðriki."
Gréta reyndi að verjast hlátri.
„En áttu börn?" spurði hún.
„Ekki enn. en það stendur til bóta
cftir þrjá rnánuði." svaraði hann.
Hún var byrjuð að skilja. Eirikur
hafði ekki verið að gera hosur sinar
grænar fyrir henni um daginn. Ilann
hafði þekkt hana aftur og orðið glaður
við. Þetta var eins og að sjá fallcga sápu-
kúlu springa. Hún óskaði þess. að hún
hefði aldrei svarað auglýsingunni. Þá
hefði hún ennþá átt drauminn. Nú var
hann aðengu orðinn.
„Heyrðu, Eirikur." sagði hún hikandi.
„Þvi auglýstir þú eftir stúlkunni. scm
veifaði. en ekki nafni niínu?"
I lann brosti afsakandi.
„Sjáðu til. Gréta." sagði hann. „Ég
þekkti þig aftur, en korn nafninu þínu
alls ekki fyrir mig. Ég lagði heilann i
hleyti og reyndi að muna hvað þú hétir.
,en tókst ekki. Þá datt ntér þessi auglýs-
ing i hug. Var þetta kjánalcgt?"
Hún hristi höfuðið.
„Nei. þetta var stórsnjallt." sagði hún
og hló. „Alla vega bar þaðárangur."
„Nú skulum við tala um þig, Gréta,"
sagði hann. „l:rt þú gift?"
„Já. éger gift." svaraði hún.
„Áttu börn?"
Hún kinkaði kolli.
„Já. litla stúlku. Hún heitir Tinna."
Hann brosti glaðlcga.
„Ég hcld að þú sért hamingjusöm eins
og ég. Gréta." sagði hann. „Má ég fá'
heimilisfangið þilt og símanúmcrið. Mig
langar til. að við getum haft samhahd
hvort við ahnað Þiö hjónin og dóttir
ykkar ættuð að heimsækja okkur."
„Það væri ánægjulegt." sagði hún
hcils hugar.
Hann fór að spjalla um skóladagana.
lélaga þeirra og kennarana. Tíminn leið
fljótt. og hún var fegin þegar matartím-
anum lunk. Ekki vegna þess. að hún
hefði neitt á móti Eiriki í sjállu sér.
Hann hafði þó rænt hana draumnum.
en það vissi hann ekkert um.
Tinna sofnaði næstum um leið og
luin lagði hana á koddann þctta kvöld.
Hún stóð um stund við rúm hennar og
horfði hamingjusöm á friðsælt andlit
litlu stúlkunnar sinnar. Svo fór luin inn
til .lens.
Hann lcit upp frá blaðinu. þegar hún
kom inn.
„Auglýsingin cr ekki í blaðinu i dag."
sagði hann. „ætli það þýði. að stúlkan
hali svarað Itenni?"
„Hvernig ætti ég að vita það." svaraöi
luin og gekk að sjónvarpinu til að
kvcikja á fréttunum. Hún kom sér vcl
fyrir í sófanum. Allt í einu lcit hún til
hans.
„Jcns." sagði hún lágt, „myndir þú
vcifa til min. ef þú sæir mig úr sporvagn
inum?"
Hann braut hlaðið saman og gekk til
hcnnar. sctlist á arntinn á sófanum og
tók blíðlega um herðar hennar.
„Ég myndi stökkva út um gluggann á
vagninum og inn i bílinn til þin. Gréta."
sagði hann og kyssti hana á kinnina.
„F.g cr fegin að heyra þig segja þetta.
Jens.” sagði hún og hjúfraði sig að hon
um.
Eiríkur hafði á réttu að standa. Grétu
var það Ijóst núna.
Hún var hamingjusöm. eins og hann.
og nú saknaði hún ekki draumsins leng-
ur.