Vikan - 13.09.1979, Blaðsíða 16

Mýkir, græáir og
verndar hörundid.
Handsan er handáburður
í háum gædaflokki
og ekki fitukenndur.
Handsan er Wella vara
og fæst í næstu búð.

Hand
san
JESHHf
Wí
san san
HAND CREAM
SSSSSÍ
Hand
san
SSSSSE
iliw
nisr
SlF
Hál
0
m
iif
sr i
sœootlis,
<ores,
ptotwts,
wiftovt
í*i‘n9 greosy
Heildsölubirgðir:
Halldór Jónsson hf.
Sími 8 60 66.
levndardómar
gumla klaustursins
mína né skrifað i dagbókina. 1 staðinn
gekk ég fram og aftur gólfið í herberginu
og leit við og við út um gluggann niður á
dökk trén og grasblettinn. Ég tók varla
eftir því sem ég horfði á svo upptekin
var ég af að hugsa um það sem nú væri
að gerast hjá þjónustufólkinu og hve
mikið það hlyti að þrá að komast í sam-
band við látna ástvini sína. Auðvitað fór
ég þá að hugsa um Jenny og varð allt í
einu hrædd um að hún myndi reyna að
komast i samband við mig og ég væri
ekki til staðar. Þetta var nóg til að senda
mig hlaupandi fram ganginn og niður
stigann, alveg niður að tröppunum sem
lágu til kjallarans. Hér voru engin teppi
á gólfunum og tvöfaldar dyrnar skildu
þjónustufólk frá húsbændunum. Ég
hafði aldrei lagt leið mína þangað fyrr.
Átti ég að þora það núna? Átti ég að
opna dyrnar og tilkynna komu mína? Ég
hikaði því að ég vissi að þess konar hegð-
un yrði ekki litin blíðum augum hvorki
uppi né niðri. Ég heyrði daufan óm af
röddum, einstaka hlátur og svo skak eins
og stólar væru dregnir um gólfin. Ég
bjóst við að nú væru þau að koma sér
fyrir við borðið áður en miðilsfundurinn
hæfist. Ég yrði að taka ákvörðun fljót-
lega, ekki gæti ég komið inn eftir að
fundurinn væri hafinn. Skyndilega varð
allt hljótt. Ég varð hrædd um að ég væri
orðin of sein svo að ég hljóp niður tröpp-
urnar og bankaði lauslega á dyrnar áður
en ég gekk inn.
Hringur af óttaslegnum andlitum leit
upp. I hinum enda herbergisins sá ég
stúlkuna sem hlaut að vera Matilda því
að hún leit út fyrir að vera sígauni. Hör-
undslitur hennar var dökkur og glitrandi
augu hennar voru kolsvört. Hár hennar
var einnig svart og mjög þykkt. Hún
starði fjandsamlega á mig og mér var
starsýnt á hana vegna þess hve stolt hún
virtist vera. Mér fór að detta í hug að ef
til vill væri hún í raun og veru miðill.
„Éröken Della!” Rose gekk frá félög-
um sínum i áttina til mín. Hún var
áhyggjufull á svipinn.
Ég svaraði henni ekki, því að augu
mín voru enn sem límd við Matildu.
„Má ég vera með á miðilsfundinum?”
spurði ég.
Hitt þjónustufólkið hreyfði sig óró-
lega og leit niður, Matilda virtist ekki
vilja egna það. Þá kom Rose mér óvænt
til hjálpar.
„Gerið það fyrir mig. Éröken Della
hefur misst náin ástvin, ef hún fær að
vera getur Matilda kannski hjálpað
henni til að komast í samband við systur
sína. Það gæti orðið henni til mikillar
huggunar," sagði hún.
Þegjandi og mótþróafullt byrjaði
fólkið að færa sig þéttar saman. Rose
náði í annan stól og setti hann við hlið-
ina á sínum. Ég vissi að ég var óvel-
komin en vegna þess hve þrá mín til að
ná sambandi við Jenny var sterk lét ég
sem ég tæki ekki eftir því.
„Slökkvið öll ljósin,” skipaði Matilda.
Eftir að það hafði verið gert var her-
bergið aðeins upplýst af eldinum í arnin-
um sem lýsti upp nokkur andlit en faldi
önnur. Einhver flissaði og ung rödd
hvíslaði: „Hættu þessu, Percy.”
Rödd Matildu var kynlega ákveðin og
skipandi. „Þetta er alvarlegt. Ef einhver
er með kjánalæti munu andarnir ekki
koma. Nú verðið þið öll að takast i hend-
ur og leggja þær á borðið. Þið verðið að
sitja alveg kyrr og það verður að ríkja al-
gjör þögn. Ef ég fell í dá má enginn
ykkar rjúfa hringinn eða vekja mig því
það getur verið hættulegt.”
Ákveðnir fingur Rose gripu um hægri
hendi mína og einhver annar tók öllu
óþyrmilegar í þá vinstri.
Sekúndur, sem virtust jafnlangar og
mínútur, liðu. Það brast í viðnum í arn-
inum og blár logi reis upp úr eldinum.
Einhverstaðar andaði einhver þungt og
jafnt. Þó var þarna sterk tilfinning sam-
veru og samheldni, allir voru komnir
þarna í sameiginlegum tilgangi og það
hafði þægilega róandi áhrif á mig.
Allt í einu hrópaði Matilda skerandi
röddu: „Er einhver hérna? Ef svo er þá
bankiðeinu sinni.”
Ég fann hvernig fingur mínir stirðn-
uðu þegar ég heyrði að bankaö var
greinilega. Síðan kom hræðilegt hljóð,
eins og einhver væri að kafna, og I
myrkrinu sá ég að Matilda reri fram og
aftur í stólnum. Mér brá svo við að ég
gerðist reiðubúin að binda endi á þetta.
Allt í einu féll höfuð Matildu aftur svo
að við gátum öll séð glimta í hvítuna í
augum hennar. Síðan heyrðist einhver
hvisla og þetta nálgaðist þar til ég heyrði
að einhver var að raula Ave María og
hrista hlekki. Það fór hrollur um mig, ég
greip þéttar um hönd Rose.
„Hver ert þú?” Rödd Matildu var
þvoglumælt eins og hún talaði í svefni.
Ég hélt niðri í mér andanum á meðan ég
beið eftir svari. Þegar það kom virtist
það koma langt að.
„Ég er Systir Josephine. Ég var
múruð inni í klefa og látin deyja þar.
Grafið bein mín í vígðri mold, gerið það
fyrir mig, grafið bein mín.”
„Hvar er klefinn?” spurði Matilda.
Allt í einu heyrðum við þungt fótatak
i tröppunum og það varð til þess að við
flýttum okkur að standa upp og sleppt-
um handtakinu. Rose flýtti sér að
kveikja ljósin, við hin störðum sakbitin á
dyrnar. Hver myndi koma inn? Ég vissi
að' ég hafði engan rétt til að vera á
þessum stað hvorki í augum þeirra sem
bjuggu uppi né þeirra sem bjuggu niðri.
En það var ekki bankað á dyrnar, eng-
inn kom inn. Við litum skelkuð hvert á
annað. Rose gekk ákveðin fram og eftir
að hafa hikað augnablik opnaði hún
dyrnar. Ég reyndi að herða upp hugann
en tröppurnar voru auðar og einnig
gangurinn sem lá bak við þær. Ég vissi
að í þessu vorum við öll að hugsa það
sama. Ef engin manneskja var þarna þá
hlaut það að hafa verið Systir Josephine.
Við snérum okkur öll sem eitt að Mat-
ildu erj hún virtist enn vera í móki. Hvað
höfðum viðgert?
Ég gekk i áttina til hennar og hrollur
fór um mig. „Matilda, Matilda, er allt i
lagi með þig?” spurði ég um leið og ég
greip um axlir hennar. Hún virtist líflaus
með öllu og ein þjónustustúlkan fór að
gráta.
„Ö, fröken Della,” sagði Rose skjálf-
rödduð. „Matilda sagði að við mættum
hvorki rjúfa hringinn né tala við hana ef
hún félli i dá. Hún sagði að það væri
hættulegt.”
„Vitleysa,” sagði ég, rödd mín var
öruggari en hugur minn. „Við gátum
ekki gert annað þegar við heyrðum
einhvern nálgast. Matilda! Vaknaðu.”
Ég hristi hana.
Hún gaf frá sér langdregið andvarp,
augnlok hennar titruðu og augu hennar
opnuðust. Eyrst varð henni litið á mig,
síðan á hópinn sem stóð í kringum hana.
Hún virtist rugluð og lagði hendurnar á
ennið um leið og hún hristi höfuðið eins
og til að losna við eitthvað. Því næst
settist hún upp.
„Hvað skeði?” spurði hún rugluð.
„Þú talaðir við Systur Josephine og
hún bað um að verða grafin í vígðri
moldu,” svaraði Rose á ákaflega drama-
tískan hátt.
Matilda kinkaði kolli. „Já, en hvað
skeði eftir það?” „Við heyrðum fóta-
tak í stiganum og að einhver nálgaðist.
Auðvitað rufum við hringinn og kveikt-
um öll Ijósin. En hvernig svo sem á því
stóð þá var enginn frammi þegar Rose
opnaði dyrnar. Svo virðist sem gestur
okkar hafi skipt um skoðun,” svaraði ég.
Matilda beit hræðslulega í vörina á
sér og augu hennar voru full angistar.
„Þá mun hún ekki fá að hvíla í friði úr
þessu. Hún mun ganga aftur hér í Cunn-
inghamklaustrinu,” hrópaði hún og rödd
hennar varð að óttaslegnu væli.
Ég hleypti aðvarandi í brýrnar. „Þeg-
iðu Matilda. Gerðu það fyrir mig að
vera ekki að hræða hina þjónana. Við
skulum ekki vera með neina vitleysu.”