Vikan - 13.09.1979, Blaðsíða 46

áður, „il n’y a que le premier pas qui
co&te”. Fundir Richards voru mánaðar-
lega; helgarnar hjá Kate annan til þriðja
hvern mánuð. Eftir þetta skipti kom
Richard oft seint frá Birmingham svo að
það virtist ekkert dularfullt þó hann
kæmi ekki heim um nóttina.
Richard hafði aldrei áður verið
Cynthiu ótrúr. Fyrir það fyrsta var ekki
mikill tími til slíks hjá starfandi lækni,
og svo var auðvelt að standast þær fáu
freistingar sem buðust, hann hafði of
miklu að tapa. Hver hefði látið sér detta
i hug eftir öll þessi ár að Kate myndi
breyta því? En hún var örugg. Cynthia
myndi aldrei fá að vita neitt. Hún hafði
eitt sinn sagt, og var þá ekki að grínast,
að ef hún kæmist nokkurn tíma að því
að hann héldi fram hjá sér myndi hún
tafarlaust fara frá honum og taka Philip
með sér. Hún var aðeins þrjátiu og
tveggja ára þegar hún sagði þetta; hann
gretti sig og velti því fyrir sér hvort hún
myndi núna, tíu árum síðar, hugsa eins.
Ástæður Kate fyrir því að halda áfram
því sem byrjað hafði á svo tilviljana-
kenndan hátt voru blátt áfram. Hún
hafði aldrei látið sig dreyma um að
þvílík líkamleg alsæla væri til og hún
vildi njóta hennar aftur. Hún myndi
jafnvel verða enn betri með æfingunni.
Hún tilheyrði nú þeim kynlifshópi sem
meirihluti þjóðfélagsins var í, hóp sem
hún hélt að hún myndi aldrei verða hluti
af. Hún vissi það núna að hún myndi
aldrei giftast en þetta var þægilegt í
meðförum og öruggt. Það var furðulegt,
að Richard, svo venjulegur, sköllóttur,
frekar fjörlaus að sjá og mun eldri en
hún sjálf, gæti breyst í svo ákafan og
blíðan elskhuga.
„Elskhugi minn,” sagði hún upphátt á
leið til Risely. „Ég er að fara að hitta
elskhuga minn,” og hún myndi gæla við
tilhugsunina.Hún leit gift fólk nýju ljósi;
ólíklegustu sambönd, sem virtust bless-
ast, var hægt að skýra út frá töfrum
kynlífsins. Það hafði ekkert með það að
gera að vera fallegur.
Kate hafði engar áhyggjur af.
siðferðislegum þáttum þessa sambands,'
utan þess smáatriðis að hún var að vissu
leyti sjúklingur Richards þó að húr. -■
væri réyndar á lista dr. Wetherbecs. •
Richard hafði sagt að þegar dr,/
Wetherbee hætti áðstarfa,sem yrði fljót-
lega, yrði hún að fara á skrá hjá Paul en
ekki honum sjálfum. Stundum þegar
hún hvildi í faðmi Richards reyndi hún
að láta sem hann væri Paul en það gekk
ekki.
Hvorki Kate né Richard hefðu getað
stofnað til sterkara leynilegs sambands,
vegna þess hve einkalíf þeirra krafðist
mikils af þeim. Kate vissi að tryggð
Richards væri fyrst og fremst við fjöl-
skyldu hans en hún skildi að núna gæti
hann verið orðinn þreyttur á Cynthiu,
aðaláhugamál hennar voru elda-
mennska og bridge og í hvoru tveggja
Á
EIIUUM
STAÐ
Hjá okkur færð þú skólatöskuna, penna,
blýanta, stílabækur, pennaveski og öll
önnur ritföng sem þig vantar.
Allar íslenskar námsbækur og einnig mikið
af erlendum kennslubókum.
BÓKABÚÐ
MÁLS OG MENNINGAR
Laugavegi 18.
var hún mjög fær. Við hana talaði hann
oft um starfið og saman höfðu þau
áhyggjur af deyjandi sjúklingum, vanda-
málum annarra og sorgum. Með Kate
kynntist Richard dekkri hliðum lifsins,
heima hjá sér gerði hann það reyndar
aldrei.
Smátt og smátt efldist sjálfstæði
Kate og hún fór að sinna sínum eigin
áhugamálum. Hún lét móður sína vera
eina eftir heima, þegar hún fór i kvik-
myndahús, á tónleika í Hljómleika-
höllinni eða út að borða. Þegar svo var
krafðist hún þess að frú Wilson borðaði
kvöldmatinn í rúminu og i súpuskálinni
voru þá tvær muldar mogadontöflur.
Dr. Wetherbee og kona hans buðu
henni oft í mat og stundum voru
Richard og Cynthia þar einnig; þá sat
Kate alvörugefin á sínum stað og velti
þvi fyrir sér hvernig Richard þætti að sjá
þær báðar saman. Hún fór sjaldnar
heim til þeirra. Cynthia, sem sagði
stundum við Richard, „það er tími til
kominn að við bjóðum vesalings Kate
heim,” bauð henni einu sinni eða tvisvar
á ári þegar þar var einhver annar
einstæðingur sem vantaði félaga, eins og
til dæmis einhleypi sóknarpresturinn
sem var ástríðufullur keðjusöngvari.
Kate vissi fullvel að Cynthia leit á hana
sem ölmusþurfandi. Hún sat þá við gljá-
andi mahóníborðið, horfði á Richard
skera kjötið og hugsaði um mjúku,
fíngerðu hárin á handleggjum hans sem
nú voru hulin látlausum jakkanum og
um þykka hármottuna á bringu hans og
maga. Ef þú aðeins vissir, hugsaði hún
þá og veitti því athygli að Cynthia var
þó nokkrum kílóum of þung.
Hún varð stöðugt sjálfsöruggari.
„Ef ég vissi ekki að það væri
ómögulegt, þá myndi ég halda að Kate
hafi loksins fundið sér mann,” sagði dr.
Wetherbee eitt sinn við konu sína. „Hún
er að minnsta kosti hætt að eltast við
Paul.”
En þvi var hún ekki alveg hætt.
Þegar þau höfðu átt helgi saman og
Richard var farinn ók Kate vanalega inn í
Wattleton, í tuttugu kílómetra fjarlægð,
og leit í verslanir sem voru betri en þær
heima. Hún var nú ofðin þeim vel
kunnug og átti sér uppáhalds kaffihús,
þar sem hún fékk sér oft kaffibolla og
annan stað þar sem hún fékk sér að
borða. Stundum fór hún í kvikmynda-
hús og skoðaði sögufræga staði á laugar-
dagseftirmiðdögum. Henni þótti aldrei
leitt þegar Richard fór. Eitt sinn þegar
Cynthia og Philip voru bæði að heiman
hafði hann verið aðra nótt. Þau höfðu
gengið um hæðirnar og stansað á sveita-
krá til þess að fá sér bjór og samloku.
Frú Havant hafði fengið lánaða
gönguskó, buxur og úlpu hjá Kate
Wilson þann daginn. Þegar þessum
tveim manngerðum Kate sló saman
hafði samband hennar og Richards
orðið innilegra og þau höfðu skilið með
miklum söknuði í það sinn; hvorugt
HVERS
VEGNA
MORÐ?
þeirra hafði áhuga á að blanda
tilfinningum sínum saman. við þetta
samband aftur, því hvorugt var
reiðubúið til þess að binda sig sterkari
böndum.
Richard hafði hvatt Kate til að senda
móður sína á elliheimili í útjaðri
Ferringham; margir af eldri sjúklingum
þeirra höfðu hafnað þar. En Kate vildi
halda húsinu. Hún þráði frelsið sem sala
þess myndi færa henni einhvern daginn
og fátæklegt fé móður hennar; það
myndi bæta upp alla þá auðmýkt sem
hún hafði orðið að þola. Hún gat ekki
útskýrt þetta, ekki einu sinni fyrir
Richard, hún var ekki stolt af slíkum
tilfinningum.
„Það er of seint,” hafði hún svarað.
„Ég get ekki yfirgefið hana núna.”
Hún hefði átt að fara meðan hún var
nógu ung til þess að vinna sig upp, það
var ekki enn orðið of seint, en hún yrði
þá að hafa mjög einbeittan vilja til þess
að sigra og Richard vissi að Kate skorti
slíkan metnað.
„Ég myndi sakna þín,” hafði hann
sagt.
„En ég er ekki að fara,” sagði hún þá.
Richard hefði ekki getað fundið sér
frillu ólíkari, sjálfsöruggri, þrifalegri og
fallegri konu sinni; hin beinabera Kate
var áskorun og hann var stoltur af
hæfileika sínum til jtess aðgeta fullnægt
henni. Þegar hann gisti í Risely fór hann
strax eftir morgunverð og kom heim
nógu snemma í morgunkaffið. Þá þaut
hann inn í húsið, heilsaði Cynthiu
ástúðlega, bjó sig undir að mæta hverju
því sem dagurinn bauð upp á og elska
heitt um nóttina. Cynthia stríddi honum
þá og sagði að hann hefði gott af því að
fara frá henni, hann væri svo ákafur,
þegar hann kæmi aftur. Fjölskyldulíf
hans var hamingjusamt.
Frú Wilson var aftur á móti alltaf
ergileg þegar Kate kom heim úr stuttum
fríum sínum að því er virtist úthvíld.
Tilvera stúlkunnar var henni stöðug á-
sökum; hvers vegna átti Lawrence, sem
hefði orðið svo fullkominn, að deyja og
þessi fölleita vera að koma löngu síðar
og taka hans stað? Hún var stöðug
áminning um eitthvað sem frú Wilson
hefði frekar viljað gleyma; samkvæmt
hennar skilningi komu syndir föðursins
fram á barninu.
Þessi helgi var ekki að neinu leyti frá-
brugðin. Þegar Kate kom heim á sunnu-
dagskvöldið, sendi móðir hennar hana
4* Vlkan 37* tbl.