Vikan - 13.09.1979, Blaðsíða 51

glöð i bragði. „Hvaða bók er betta?” Og ég tók minnis-
blað upp úr töskunni minni til þess að skrifa hjá mér
bókarheitið.
„Það er Fiðriidasafnarinn eftir Marie Conway
Oemler,” svaraði hann.
Ég féll gjörsamlega í stafi. Samt sagði ég honum
ekki frá þvi að ég hefði sjálf haft mikinn áhuga á að ná
i þessa bók. Ég þakkaði honum aðeins fyrir að hann
hefði bent mér á bókina, fór síðan rakleitt í næstu
bókabúð og keypti hana.
Bókin fjallaði um þjóf nokkurn sem fótbrotnaði á
flótta undan lögreglunni. Eftir það hafði hann ekkert
gagn af fimum höndum sínum til þess að stinga
upp læsingar og opna peningaskápa, því fóturinn var
orðinn bagaður og ófær til að forða sér undan, ef i
harðbakka slægi. Þetta þótti þjófmum allillt, þvi hann
taldi sig vera einn af snjöllustu þjófum landsins. Þá
var það að sóknarprestur hans, góðgjörn og guðelsk-
andi sái, fékk hann með þrautseigju og fortölum til
þess að gerast skordýrasafnari. Nota sínar fimu
hendur til þess að safna fiðrildum og flugum, þurrka
þau, flokka niður og ganga frá þeim sem smekklegast
á þar til gerðum brettum eða bökkum. Á þennan hátt
tókst honum smám saman að veita áhuga og hæfi-
leikum þjófsins í nýjan farveg, losa hann úr viðjum
lægri hvata, vekja hið góða í sál hans og beina hug
hans frá eigingirni og glæpum. Kenna honum að
finna hinn lifandi Guð og hefja leit að ljósi og og
sannleik. Þetta varð eins konar upprisa, endurnýjum
hugarfarsins og endurfæðing sálarinnar til nýrrar
þekkingar á Guði og lögmálum lífs og dauða.
Nokkrum dögum síðar fékk ég boð frá frú Klöru
um að heimsækja hana í Lundúnum. Ég kom heim til
hennar og hitti þar fyrir frú F, sem var þar gest-
komandi og hafði með sér páfagaukinn sinn, sem hún
aldrei vildi við sig skilja. Við skröfuðum saman um
stund og drukkum te. En mér fannst ég varla geta
rætt um viðkvæm einkamál undir þessum kringum-
stæðum og tók því að sýna á mér fararsnið.
„I öllum bænum, þér megið ekki fara svona fljótt,”
sagði frú Klara með sinni djúpu, hlýju rödd. „Ég
ætlaði einmitt að fara að segja frú F frá því hvernig
þér björguðuð mér frá fullkominni örvilnan í
sambandi við sonarmissinn.”
„Ég?” endurtók ég spyrjandi.
„Já, þér. Vissuð þér ekki að ég var í flokki kristi-
legra „scientista”?
„Nei, ég vissi ekkert um yður. Ég fékk bara þcssi
skilaboð frá Roy og sendi þau áleiðis til yðar.”
„Jú, ég var það. Og þegar Roy dó, þá féll mér allur
ketill í eld. Trú mín og traust hrundi til grunna. Mér
fannst að enginn Guð væri til, ekkert framhaldslíf,
engin upprisa, — bara myrkur, af því að Roy var
dáinn. Þá kom bréfið frá yður. Ég skildi og fann að
þar var hann að segja mér, að hann lifði þrátt fyrir
líkamsdauðann og minnti mig á það, þegar við vorum
að lesa saman um fiðrildasafnarann. Og trú mín
öðlaðist nýjan styrk og vonin vængi. Ég get ekki með
orðum lýst þeim umskiptum og þeim hljóða fögnuði
sem fyllti sál mína. Þótt hann hefði birst mér í vöku
eða draumi, þá hefði ég sennilega taliö það vera
ofskynjun eða ímyndun. En boðin frá yður orkuðu
svo sannfærandi á mig vegna þess að þér eruð okkur
svo að segja gjörókunnug. Þess vegna er ég yður
þakklátari fyrir bréfið en ég get oröum að komið. Það
bjargaði mér bókstaflega frá því að missa vitið.”
Mér þótti vænt um þessi orð. Ég hafði ekki minnsta
grun um að þessi fræga söngkona, sífellt umsetin og
önnum kafin, hefði gefið sér tíma til þess að lesa
bækur um alvarleg og sálræn efni og ræða þær við son
sinn. Mér var með öllu ókunnugt um trúarskoðanir
hennar eða hvaða áhrif hið sviplega fráfall sonar
hennar hefði haft á hana í því tilliti. Við þekktum
hana og fjölskyidu hennar sama og ekki neitt. Þau
hjónin voru sífellt á ferðalagi, bæði innanlands og
utan og héldu hljómleika. Þau höfðu því mjög litinn
tima til að kynnast fólki þá stuttu tíma sem þau
dvöldu heima hjá sér í Lundúnum. Hér gat því ekki
verið um hugsanaflutning eða fjarhrif að ræða. Ég
hafði enga hugmynd um þessa bók, né heldur sonur
minn, og því síður um það að þau mæðginin hefðu
lesið hana saman og rætt um efni hennar og innihald.
I maímánuði 1940 fórum við til Torpuay og vildi þá
svo til að ég hitti G. bankastjóra sem sat þar að
snæðingi við næsta borð. Ég kannaðist undireins við
hann, þó ég hefði ekki séð hann í nokkur ár, þar sem
hann hafði látið af stjórn bankans og tekið við öðrum
störfum. Við tókum tal saman að afloknum miðdegis-
verði og ég minnti hann á það sem hann hefði sagt við
mig um bókina forðum. Hann mundi vel eftir þessu
og kvaðst hafa verið hálfhikandi að segja rnér frá þess-
ari vitleysu, en ég hefði aldrei getað horfið úr huga
sínum á meðan hann las bókina og sér hefði fundist
hann verða að segja mér frá þessu. Ég sagði honum þá
upp alla söguna og varð hann ekki lítið hissa á
frásögninni, þegar hann þá heyrði hana alla i fyrsta
sinn.
Svo var það nokkru seinna, að ég var í síðdegis-
veislu með allmörgu fólki. Talið barst að draumum og
dulrænum fyrirbærum. Þá tekur ein konan að segja
frá þessari sögu. Að vísu fór hún ekki alveg rétt með,
en það var auðheyrt að hún lagði trúnað á þessa
atburði. Þeir sem á hlýddu komu fram með ýmsar
athugasemdir og trúðu ekki meira en svo. Sá sem
næstur mér sat við borðið sneri sér að mér og sagði:
„Ekki trúi ég á þessa sögu. Trúið þér henni?”
Og ég svaraði ofboð rólega:
„Ég get ekki rengt að hún sé sönn.”
„Og hvers vegna það?” spurði hann stuttur í spuna.
„Vegna þess að það var ég sem fékk skilaboðin og
kom þeim áleiðis,” svaraði ég.
Endir
37. tbl. Vikan 51