Vikan - 13.09.1979, Page 25

Dásamlegt kvöld
eftir Nell Lamburn
Þýö.: Emi! Örn Krístjánsson
c
^-''ARRIE leit niöur út um flug-
vélargluggann og hugsaði með sér: Ég
hlýt að vera brjáluð! Að fara I skíða-
ferðalag eins og ég er lofthrædd! Hún
skalf innra með sér.
Langt fyrir neðan skein og sindraði á
fjöllin og Carrie flýtti sér að líta undan.
Móðir hennar sat við hlið hennar og
las. Ef það hefði ekki verið vegna frú
Faraday, þá hefði hún hætt við þetta á
siðustu stundu. En ekki einu sinni móðir
hennar vissi hve taugaóstyrk hún var.
Þetta hafði allt byrjað vegna þess að
hún gat ekki staðist áskorun. Einhver
hafði komið með happdrættismiða á
skrifstofuna. Fyrstu verðlaun voru
skíðaferðalag fyrir tvo I austurrisku
Ölpunum. Carrie hafði aldrei unnið
neitt áður, en auðvitað þurfti hún að
vinna þetta. Hún sat steini lostin við
skrifborð sitt og allir höfðu þyrpst um
hana.
„Eg skal fara ef þú vilt það ekki! —
Ég skal kaupa þá af þér á hálfvirði! —
Ég skal fara fyrir þig! Hvern ætlar þú að
taka með þér?" Og öfundin í andlitum
þeirra gerði að engu áætlanir hennar
um aðfara ekki.
„Ég tek mömmu með mér!” Henni
hafði dottið þetta í hug á þessu sama
augnabliki. „Hún hefut ekki farið i frí
síðan pabbi dó og hana hefur alltaf
langaö til þess að sjá Alpana."
En frú Faraday hafði sínar efasemdir.
„Myndir þú ekki frekar vilja taka ein-
hverja á þinum aldri með þér, vinan? Þú
myndir skemmta þér mun betur.”
Carrie fannst það fáránlegt að tala
um skíðaferðir sem einhverja
skemmtun, en hún nefndi það ekki. En
þar sem hún hafði séð tilhlökkun móður
sinnar, sagði hún: „Ef þú kemur ekki
meðmér, þáferégekki.-------------
Fólkið á ferðaskrifstofunni hafði lika
sínar efasemdir. „Þér vitið að þetta er i
rauninni ferð fyrir ungt fólk, ungfrú
Faraday. Ég held að móðir yðar muni
finnast hún vera nokkuð utanveltu.”
„Það voru ekki nein skilyrði sett á
happdrættismiðunum,” sagði hún há-
tiðlega. „Og móður minni finnst hún
aldrei vera utanveltu.” Þetta gerði hana
enn ákveðnari í að fara.
Svo hingað voru þær komnar, flug-
völlurinn var langt fyrir neðan þau og
maginn hennar var farinn að láta vita af
sér. Flugvöllurinn var ein litadýrð,
anórakkar og ullarkápur í öllum lit-
brigðum. Spenningurinn sauð upp úr i
hlátri, hópar mynduðust og sundruðust.
Þær fylgdu fararstjóra sínum, ungfrú
Tate, út að strætisvagninum. Hún var
hávaxin og ljóshærð og hörundslitur
hennar minnti á sterkt, kalt te. Carrie
féll ekki við hana, þó hún gæti alls ekki
skilið hvers vegna.
„Ó, ég skemmti mér svo!” sagði frú
Faraday og i fyrsta sinn var Carrie fegin
því að þær hefðu farið.
Á eftir var hún ekki svo viss. Um leið
og þær voru komnar út úr bænum lá
vegurinn upp í móti, í fyrstu aðeins
lítillega, en svo varð hann brattari, með
fleiri beygjum og krappari.
„En dásamlegt útsýni!” hrópaði frú
Fararday og horfði niður í dalinn.
„Sjáðu Carrie, það er eins og leikfanga-
þorp núna!”
Carrie horfði og henni varð óglatt.
Þau virtust aldrei vera á jafnsléttu. Ekki
einu sinni þegar þau komu að hótelinu,
það var byggt utan i fjallshliðina.
Hótelið var nýtt og hlýlegt, málað
fjörlegum litum. Fólkið safnaðist
þvaðrandi við afgreiðsluborðið og beið
eftir herbergisnúmerunum sínum. Þá
kallaði ungfrú Tate: „Næst — Caroline
Faraday.” Og með illa dulinni fyrir-
litningu bætti hún við: „Hún er vinn-
ingshafinn i Benson happdrættinu og
hún tók móður sína með sér, Andreu.”
Carrie hafði aldrei trúað á ást við
fyrstu sýn. Ást var að kynnast
einhverjum og þroska með sér tilfinning-
ar sem entust alla ævi. En þegar hún sá
manninn sem sat á bak við af-
greiðsluborðið var hún undir eins full-
viss um að hann væri sá, sem hún vildi
eyða með því sem eftir væri af ævinni.
Hann var hávaxinn. andlit hans lýsti
kátínu og hún var yfir sig ástfangin af
honum.
„Það var fallega gert!" Rödd hans
var full hlýju. „Ég er viss um að þér
skemmtið yður konunglega, frú Fara-
day. Okkar er ánægjan að hafa yður
hér.”
Hann hafði ekki litið á hana, hann
hafði ekki einu sinni talað við hana, en
Carrie fannst eins og þau hefðu þekkt
hvort annað í langan tíma.
En á næsta augnabliki varð
draumurinn að engu. Um leið og hún
fylgdi móður sinni að lyftunni heyrði
hún kuldalega og skýra rödd ungfrú
Tate segja: „Hefurðu frétt eitthvað um
komu konunnar þinnar, Andrew?”
„Ekki enn. Sá í miðiðer núna kominn
með mislinga. Það virðist alltaf vera
eitthvað.”
Hann var kvæntur! 0, hve lífið var
miskunnarlaust! Hvað þetta var
óréttlátt! Að hafa fundið manninn sem
hún elskaði — alltof seint!
„Er allt í lagi með þig, vinan? Þú ert
svo föl.” Frú Faraday virti hana fyrir sér
og einhvern veginn tókst Carrie að
brosa.
„Mér líður ágætlega. Það er bara hit-
inn hérna inni eftir kuldann úti. Ég
jafna mig á stuttri stundu." Hún vissi að
þá átti hún tvo möguleika. Hún gæti
setið í fýlu og látið sig veslast upp og
þannig eyðilagt friið fyrir þeim báðum.
Eða hún gæti notið hverrar mínútu af
nálægð Andrews áður en hún færi heim
og byrjaði sitt piparjónkulíf.
Hún hugleiddi ákveðin að það væri á-
stand sem hún yrði að venja sig við og
því fyrr sem hún byrjaði á því, þvi
betra.
Skíðaferðirnar byrjuðu strax eftir há-
degi. Sumir þeirra allra áköfustu voru
þegar komnir út.
„Skemmtu þér vel!” Frú Faraday var
einnig klædd í útiföt og Carrie sagði
önuglynd, þar sem hún þrammaði um,
óvön þungum skiðaskóm: „Það skal ég
gera. Ætlar þú líka út?”
„Aðeins í stutta gönguferð. Hr. Blair
er búinn að segja mér frá nokkrum bestu
gönguleiðunum.”
„Hr. Blair?”
„Þessi indæli, ungi maður sem lét
okkur fá lyklana. Við röbbuðum þó
nokkuð saman. Hann er fyrrverandi
unglingameistari á skiðum. Núna er
hann að læra hótelrekstur áður en hann
opnar sitt eigið skíðahótel I skosku
hálöndunum.”
Með konu sinni og börnum, hugsaði
Carrie biturlega. Ekki var hann aðeins
kvæntur heldur ofan á allt saman var
hann skíða„idjót”. Ef hún ætti
nokkra skynsemi til að bera, þá myndi
hún koma honum úr hjarta sér og hætta
að hugsa um hann.
Samkvæmt sögunum þá áttu
skiðakennarar að vera hávaxnir, liprir
og myndarlegir. Kennarinn hennar
Carrie var lágur vexti, ekki ungur og
með langt, mæðulegt andlit. Hann hét
Alfred.
„Skemmtið ykkur vel!” Andrew Blair,
fremstur í flokki fólks sem rann áfram
með þaulæfðum tíguleika, renndi sér
fram hjá þeim, þar sem þau gengu hægt
og bitandi í átt að byrjendabrekkunum.
Carrie þvingaði fram skínandi bros.
„Það skal ég sannarlega gera! Ég er viss
um að þetta verður dásamlegt!"
Hann átti ekki að fá að vita hve
hrædd hún væri. Né, hve áhugalaus
hún væri. Hann átti að eiga virðingar-
verðar minningar um hana. Ef hann
myndi á annað borð nokkuð eftir henni.
Þegar dagur var að kvöldi kominn var
hún aum, köld og rök, en hún gat hreyft
sig áfram nokkuð auðveldlega. Á jafn-
sléttu. Hún var mjög ánægð með sjálfa
sig. Það var Alfred líka.
„Þú ert seig!” sagði hann og
skyndilega ummynduðust allar
hrukkurnar hans I eitt bros. „Þú verður
brátt komin þangað upp, heldurðu það
ekki?” Hann benti upp I hæstu
brekkurnar.
„Einhvern tíma, kannske.” Carrie
kyngdi.
Móðir hennar var á svölunum með
tebakka sér við hlið og bók á hnjánum.
Carrie skreið í stólinn næst henni.
„Ekki vissi ég að ég væri með svona
marga vöðva,” stundi hún. „En Afred
segir að ég sé seig.”
„Alfred?” Frú Faraday hellti í annan
tebolla.
„Skíðakennarinn.”
„Það er gaman. En ég hefði getað sagt
honum það.”
1 staðinn sagði hún Andrew Blair það.
„Hrós, og það frá Alfred.” Hann var
að afgreiða við vínborðið þetta kvöld og
Carrie sá hnakka hans speglast í gler-
veggnum á bak við hann. Það var fallegur
hnakki, sterklegur, og niður eftir honum
37- tbl. Víkan 25