Vikan - 13.09.1979, Blaðsíða 26

gengu nokkrir liðir úr svörtu hári hans.
„Skemmtir þú þér?”
„Það var stórkostlegt. Ég get varla
beðið eftir að komast hærra.” Lygari.
Andstyggilegi litli lygari. Hún sá sjálfa
sig í glerveggnum, ljóst hár hennar var
eins og slæða á höfðinu, hálsmálið á sæ-
blárri peysunni náði alveg upp að á-
kveðnum hökusvipnum. Með hverri
lygaræðu sökk hún dýpra i falsið og
það varð sifellt erfiðara að koma sér upp
úr því.
„Farðu ekki of hratt i það,” ráðlagði
hann. „Þannig verða slysin. Farðu þér
hægt.”
„Það skal ég gera!” sagði hún með til-
finningu og hún var ánægð með að hann
brosti til hennar þegar hún settist. Hún
var óvenju óstyrk i fótunum og það var
ekki vegna skíðaiðkananna.
Við lok fyrstu vikunnar sagði frú
Faraday spennt: „Andrew ætlar að fara
með mig til næsta þorps — á sleða! Er
það ekki stórkostlegt? Ö, ég skemmti
mér svo sannarlega!”
Carrie skelfdist afbrýðisemi sína. Var
það ekki þess vegna sem hún hafði kom
ið með móður sína, til þess að hún gæti
skemmt sér? Full skammar gerði hún sér
upp áhuga.
„Það verður dásamlegt!” Þetta '
hljómaði hræðilega tómlega. „En er
hann ekki aðvinna?”
„Bara hálfan daginn núna. Það er
leiðinlegt að þú getur ekki komið með
okkur, en þú getur ekki misst af
tímunum þínum.”
Carrie hefði gefið hvað sem væri til
þess að geta það, en það mátti hún ekki
segja.
„Nú, jæja. Mér var ekki boðið.” Þetta
átti að hljóma léttilega, en einhvern
veginn tókst það ekki alveg. Og eftir há-
degi, meðan hún barðist við brekkur,
beygjur og halla, sá hún litla
kastaníubrúna smáhestinn brokka
kröftuglega upp eftir snjóbrautinni, far-
þegar hans létu fara vel um sig undir
skarlatsrauðu teppi. Vonleysið lagðist
yfir hana — var það of mikið að veita
nokkra klukkutíma af heilli ævi?
Um kvöldið ætluðu allir að koma
saman á Shu kaffihúsinu. Caroline
hlakkaði ekki hið minnsta til þessa, en
hún var ákveðin í að gera það besta úr
öllu saman.
Allir hinir i hópnum voru að tala um í
hverju þau ættu að vera, hvað ætti að
gera við hárið og hvað þau myndu
skemmta sér vel, eins og alltaf á þessum
samkomum — eða eins og einhver hafði
sagt þeim.
Jæja, Carrie Faraday, hugsaði hún
með sjálfri sér, — þú átt að skemmta
þér í þessari ferð. Farðu þá og sýndu
þeim að þú gerir það.
Hún dró fram túrkisgræna kjólinn
sinn — hann dró fram augnalit hennar.
Hárið virtist sérstaklega gljáandi í kvöld
og mjúkir liðirnir lágu yfir axlir hennar.
Hún fór í hlýja kápu utan yfir og
fylgdi hinu fólkinu niður að kaffihúsinu,
snjórinn marraði undir fótum þeirra.
„Móðir þín virðist aldeilis hafa komið
sér i mjúkinn hjá Andrew Blair.” Það
var ekki hægt að komast hjá því að
heyra eitraða rödd ungfrú Tate og
Carrie hugsaði reið með sér: — Hvað,
hún er lika ástfangin af honum!”
„Móðir mín kemur sér í mjúkinn hjá
flestum,” sagði hún kuldalega.
Þau gengu nú í gegnum dyrnar.
Hitinn, hávaðinn og kaffiilmurinn um-
lukti þau. Bekkir stóðu upp við veggina
og við þá voru þung viðarborð. 1 öðrum
enda hússins léku tveir menn á
harmoníkur, það fékk fætur Carriear til
að hreyfast, þrátt fyrir það hvernig
henni leið. — Svona nú, stúlka mín,
hugsaði hún með sér. Komdu þér þá á
hreyfingu. Hún brosti breitt til náung-
ans, sem sat næst henni.
„Viltu dansa?” spurði hann.
Hún kinkaði kolli, fulláköf að henni
fannst.
Hálftíma síðar, þegar hún gekk frá
dansgólfinu að borði sínu, sá hún
Andrew Blair koma inn um dyrnar. Há-
vaði, fólk, allt hvarf eins og alda, hún
stóðein ogköld.
Andrew hafði ekki komið auga á
hana. En ungfrú Tate hafði komið auga
á hann og í bleikum kjól dró hún hann
að borði sinu eins og i gildru. Carrie
horfði á þegar hann gekk úr sjónmáli.
Hjarta hennar stansaði. En hún sneri
sér aftur að náunganum sem hún hafði
verið að dansa við. „Komdu,” sagði hún,
eins léttilega og hún gat, „við getum
ekki setið þennan dans!” Og hún vissi að
það var falskur hljómur i rödd hennar.
Hún reyndi svo sannarlega, en það
eina sem hún heyrði var hlátur hans,
það eina sem hún sá var að hann
dansaði við hinar stúlkurnar. Að lokum
þoldi hún þetta ekki lengur. Það tók
enginn eftir því þegar hún fór.
Fyrir utan stóð hún kyrr andartak og
andvarpaði mæðulega.
„Carrie?”
Hún sneri sér svo snögglega við að
hún rann. Andrew Blair greip hana.
„Fyrirgefðu, ég ætlaði ekki að gera
þér bylt við!”
„Það — Það er allt í lagi — það — ég
bara heyrði þig ekki koma út.” Mikið
hljómaði þetta kjánalega. Hún reyndi
að stynja upp einhverju gáfulegu, en gat
þaðekki.
„Þú ferð snemma.” Hann sleppti
takinu, hún fann ennþá fyrir því á öxl-
um sínum.
„Það — það var svo heitt — hvað um
það, ég ætti ekki að skilja mömmu eftir
eina of lengi.”
Hann hló. „Ég efast um að hún sé
það. Ein, á ég við. Hún á mjög auðvelt
með að kynnast fólki. er það ekki? Við
áttum saman skemmtilegt ferðalag núna
í dag á sleðanum.”
„Ó, ég veit. Þakka þér fyrir, þakka þér
kærlega fyrir.” I þakklæti sínu gleymdi
Carrie allri geðshræringu. „Hún
skemmti sér stórkostlega. Hún var alveg
I loftinu þegar hún kom til baka.”
„Ég skemmti mér líka. Það var vel
gert af þér að koma með hana hingað.
Það hefðu ekki allar stúlkur gert slíkt.”
„Flestar stúlkur eiga ekki mæður sem
eru eins og móðir min. Hún er ekki ein
af þeim sem sitja heima allan daginn og
prjóna, hún vill vera innan um ungt
fólk.”
Hann andvarpaði. „Ég öfunda þig.
Móðir mín dó þegar ég var tíu ára.”
„En þú átt þína eigin fjölskyldu
núna.”
„Já, já, auðvitað, en það er ekki alveg
þaðsama.”
Hann andvarpaði aftur og Carrie
sagði kuldalega: „Þú hlýtur að sakna
þeirra mjög mikið.”
„Ef satt skal segja, þá er ég á vakt svo
að segja tuttugu og fjóra klukkutíma á
sólarhing, fyrir utan þetta hlé, svo að ég
væri hvort eð er ekki mikið með þeim."
Hann stansaði við hliðargötu. „Þetta er
eina fríkvöldið mitt og ég eyði alltaf ein-
hverju af því með Alfred og fjölskyldu
hans. Hinir kennararnir koma líka.
Hvers vegna kemur þú ekki með?”
„Ó, nei! Ég á við, að ég vil ekki vera
boðflenna. Alf er búinn að fá nóg af að
kenna mér í dag, það er ég viss um.”
„Alf hefur mikið álit á hæfileikum
þinum — en ef þér myndi leiðast — við
tölum bara um skíði.”
„Nei, ég hefði mjög gaman af því." í
þetta sinn var það dagsatt. Henni var
sama þó þeir töluðu japönsku. svo
framarlega sem hún gæti verið hjá
honum.
Heimili Alfreds var fullt af hlýju og
vináttu og hún var eins velkomin eins og
hún væri gamall heimilisvinur.
„Þau eru indæl!”andvarpaði hún þeg-
ar þau gengu aftur heim á hótelið.
FUNA rafhitunarkatlar
GÓÐ LEIÐ TIL ORKUSPARNAÐAR
Rafhitunarkatlar af öllum stærðum
mpö og an noysluvatnsspírals.
Gott vorð og hagkvæm kjör.
Uppfylla kröfur Öryggiseftirlits
og raffangaprófana ríkisins.
Eingöngu framleirlöir með
fullkomnasta öryggisutbúnaði.
C531FUNA
OFNAR
HVERAGERÐI
AUSTURMÖRK 9 — SlMI 4454
26 Vlkan 37. tbl.