Vikan - 13.09.1979, Blaðsíða 14

betta var hverju orði sannara. Engum
gat orðið neinn ávinningur að einveru
minni. En ég þurfti tíma til að hugsa, til
að minnast með hamingju og söknuði
allra þeirra hluta sem við Jenny höfðum
átt sameiginlega í öll þessi ár. Þetta
máttu ekki aðeins verða hálfgrafnar
minningar.
Fyrirsætustörfin hjá Vaughan rifjuðu
allt of mikið upp fyrir mér. Gönguferð-
irnar við Penzanceströndina þegar
Jenny og ég laumuðumst til að líta á
málverkin hans. Kvöldið sem hátíðin
var þegar við þáðum hjálp hans og
skemmtum okkur svo dásamlega. Allt
þetta stóð enn of Ijóslifandi fyrir mér. Eg
gat ekki setið fyrir hjá honurn lengur
sem sama áhyggjulausa unga stúlkan og
ég hafði verið áður. Ég bað hann um að
bíða aðeins með málverkið og hann féllst
strax á það eins og honum létti.
Síðan sneri hann sér aftur að viðgerðun-
um.
Clive virtist líða illa vegna sorgar
minnar og hann forðaðist mig. Það var
Simon sem sat hjá mér og hlustaði á mig
þegar ég þurfti að tala um Jenny,
stundum sat hann jafnvel bara hljóður
við hlið mér þegar ég vildi ekki tala.
Næturnar voru verstar. Ég hafði
sofið vel, dottið út af um leið og ég lagði
höfuðið á koddann. Nú sat ég svo
klukkustundum skipti og starði út i garð
inn, ein vakandi í húsinu. Stundum lþ^g
I rúminu, hvíldarlaiís og kvalin af hugs-
unum mínum þar til þreytan baf mig
ofurliði og ég sofnaði. Siðan vaknaði ég
ætið aftur í svitabaði og fannst sém ég
hefði heyrt Jenny nálgast.
Síðan frú Buller-Hunter fór sá Rose
um snyrtingu mína og þó að mér væri
sama um útlit mitt fannst mér mjúkar
henddr hennar róa mig. Eg þurfti ekki
að sýna neina uppgerðargleði í návist
hennar.
Einn morguninn þegar hún var að
nudda á mér hársvörðinn sá ég í speglin-
um að hún horfði rannsakandi á mig.
„Þú lítur út eins og vofa, fröken Della.
Þú verður að fara að hressa þig eitthvað
upp, annars verðurðu veik," sagði hún.
Ég leit i spegilinn og sá spegilmynd
mína, útlit mitt var langt frá þvi að vera
hraustlegt. Augun höfðu næstum misst
grænan bjarma sinn og hárið var matt.
Ég sneri mér undan í örvæntingu.
„Ef ég hefði aðeins getað séð hana
aftur," sagði ég biturlega, það var hugs-
un sem hafði pínt huga minn mikið und-
anfarið.
Rose hægði sem snöggvast á nuddinu
og þegar ég leit i spegilinn sá ég ákefð í
augum hennar, munnur hennar virtist
ætla að segja eitthvað en hún hikaði.
„Hvað er það, Rose? Hvað er það sem
þú vilt segja?”
„Eg veit það ekki fröken Della,” sagði
hún og beit feimin í neðri vörina. „Ég vil
alls ekki valda neinum óþægindum.”
„Nei, Rose. Eg held ekki að þú munir
valda mér óþægindum. Segðu mér það
sem þér liggur á hjarta.”
14VikM)7.tbl.