Vikan - 13.09.1979, Blaðsíða 11

vélin fór að hreyfast. Okkur var borgið —
í bili.
Veitingarnar voru fríar eins og í fyrri
ferðinni en nú voru vinir okkar orðnir svo
þreyttir að þeir sofnuðu vært og rumskuðu
ekki fyrr en lent var heima á íslandi. Þá
vildi svo illa til (hvað þá félaga varðar) að
maðurinn sem ýtti landganginum upp að
flugvélinni þekkti þá og skildi síst í þvi
hvað þeir hefðu verið að gera í útlöndum.
— Við sögðum honum sólarsöguna í
stuttu máli, köstuðum á hann kveðju og
gengum svo út af vellinum til hliðar við
flugstöðina sem fyrr. Kunningi okkar við
landganginn virtist ekki hafa legið á liði
sínu því er við vorum i þann mund að
panta okkur leigubíl þyrpast að okkur hin
aðskiljanlegustu yfirvöld og spyrja okkur
hreint út hvaðan við séum að koma.
— Frá New York, svöruðum við að
bragði og vorum þar með teknir til yfir-
heyrslu en síðan sleppt. Einu eftirmálin
af þessu voru tvær rukkanir sem bárust
okkur frá Loftleiðum og voru eitthvað á
þessa leið: — Heiðraði viðskiptavinur. Við
viljum vekja athygli yðar á því að þér
skuldið oss enn fargjald Keflavík-New
York-Keflavik sem óskast greitt sem fyrst.
Virðingarfyllst o.s.frv. . . . Við svöruðum
þessu aldrei og höfum ekki heyrt frá þeim
síðan.
Reyndu aftur
— Þetta var í fyrsta skipti sem ég flaug á
milli landa og eftir þessi kynni mín af
heimsborginni þá hef ég engan áhuga á þvi
að koma þangað aftur. Svona eftir á að
hyggja þá held ég að það hafi bjargað
okkur mikið að við skyldum ekki vera með
meira fé á okkur en raun bar vitni. Ef það
hefði verið hefðum við auðveldlega getað
lent í alls kyns vandræðum því þarna eru
krár á hverju horni. Kunningi okkar sem er
flugmaður sagði okkur síðar að líkast til
hefðum við allan tímann verið á gangi í
Harlem, því fræga blökkumannahverfi,
sem hvítir lögregluþjónar treysta sér tæpast
inn í. Þessi sami maður fræddi okkur einnig
á því að skömmu áður hefði maður verið
tekinn í Boston og gefið að sök að hafa reynt
að smygla sér inn i landið án þess að hafa til
þess tilskilda pappíra og fyrir bragðið
hlotið 5 ára fangelsi. Kannski var jretta ekki
eins mikið gamanmál og okkur þótti í
fyrstu.
Tveim til þrem vikum eftir að þetta
gerðist reyndu þessir sömu menn að leika
leikinn aftur og nú skyldi farið til
Kaupmannahafnar, kíkt á Tívolí og
svoleiðis. Þeir komust svo langt að komast
um borð í Boeing þotu sem var ferðbúin,
voru búnir að spenna beltin og allt hvað
eina þegar upp komst um þá. Voru þeir
einfaldlega leiddir í land aftur og svo ekki
söguna meir...
EJ
Loftleiðaflugvélar til Keflavíkur.
— Við á fætur, í gegnum herbergið,
niður brunastigann og út á völl og að
vörmu spori vorum við komnir upp í flug-
vél sem var alveg örugglega á leið til Kefla-
víkur. En við gátum ekki sest niður því öll
sætin voru númeruð og við gátum ekki
betur séð en að vélin væri að fyllast. Þegar
allir virtust vera komnir um borð voru 3
sæti eftir og settumst við í tvö þeirra. Hvað
ef það koma fleiri, hugsuðum við báðir og
nú var okkur fyrst brugðið enda ekki búnir
að smakka deigan dropa alllengi. Og svo
birtist Þjóðverji sem settist við hliðina á
okkur og þá hugsaði ég sem svo hversu
mikil gæfa það hefði nú verið að þriðji
félagi okkar skyldi hafa brotið ljósaskiltið á
Keflavíkurflugvelli og verið tekinn fastur
því annars hefði allt komist upp. Við
félagarnir sátum i síðustu tveimur sætun-
um og enn gat fóik komið. En þá var
hurðinni lokað, hreyflarnir ræstir og flug-
37- tbl. Vtkan II