Vikan - 13.09.1979, Blaðsíða 45

þess að losa sig við bifreiðina og koma
lífinu á sinn vanagang fyrir þann tima.
Klukkustundum síðar, þegar hann fór
um úthverfi Exeter, mundi Gary eftir
konunni sem hafði verið að hjálpa stúlk-
unni að skipta um hjólið á bílnum þegar
hann kom á staðinn.
Hún var hættuleg; hún gæti þekkt
hann.
Hann yrði að finna hana til að vera
viss um að hún þekkti hann ekki.
Gary seldi Ford Escort bílinn á bíla-
sölu morguninn eftir. Hann keypti sér
gulan Vauxhall og færði allar bækur
sínar og tæki á milli.
„Gleymdu ekki hönskunum,” sagði
sölumaðurinn og rétti honum gúmmí-
hanskana sem hann hafði tekið í íbúð
dánu stúlkunnar.
„0, — þakka þér fyrir,” sagði Gary og
bætti síðan við, „ég hef þá þama ef ég
skyldi þurfa að skipta um hjólbarða —
ég verð að vera hreinn í mínu starfi.”
Sölumaðurinn sýndi því engan áhuga.
Hann myndi græða vel á Escortinum og
vonaði aðeins að hann væri ekki bilaður.
Þvi fyrr sem kaupin hefðu farið fram
því betra, svo hann gæti farið að leita að
nýjum eiganda fyrir hann. Hann fékk
hann fyrir eldri bíl sem hafði verið ekið
fleiri kilómetra og peningar voru
greiddir á milli, vanalega var það öfugt.
Gary eyddi síðdeginu við spilakassa og
tapaði tuttugu pundum. Hann fékk sér
herbergi á krá yfir nóttina og i
vínstofunni þá um köldið lét hann í það
skína að hann hefði verið á ferð um
Vesturlandið síðustu viku.
Þegar hann var kominn i rúmið
hugsaði hann um konuna sem gæti tengt
hann við látnu stúlkuna. Hún hafði
boðist til þess að senda hjálp frá ein-
hverjum stað þar sem væri bensínstöð,
hún væri á leiðinni á hótel þar, hafði
stúlkan sagt. Gary yrði að finna hana
áður en lík stúlkunnar fyndist.
Honum flaug það ekki í hug að eigin-
maður stúlkunnar myndi hringja í hana.
En jjað gerði hann og hann fékk aldrei
neitt svar. Þegar Sandra svaraði ekki á
föstudagskvöldið datt Jeremy i hug að
hún hefði komið seint heim eða komið
við hjá vinkonu sinni. Hann reyndi
nokkrum sinnum á laugardaginn en þá
gat verið að hún hefði verið i burtu yfir
daginn; það var mögulegt að hún hefði
reynt að hringja i hann áður en hún fór
en ekki náð sambandi; slíkt gerðist þegar
hann var að vinna. Hann reyndi aftur á
sunnudegi. Hann beið til klukkan tíu ef
hún ætlaði að sofa út, síðan reyndi hann
aftur með nokkrum hléum. Það gat
verið að hún hefði farið til móður
sinnar, sem var ekki með sima.
Á miðnætti sunnudagskvöldið var
hann farinn að hafa áhyggjur en reyndi
þ6 enn að bægja þeim frá. Hann hafði
rcynt að hringja i Ogden fólkið, hjónin,
sem bjuggu i íbúðinni á móti þeim en
hann fékk ekkert svar. Sandra gæti hafa
lent í slysi. Þó að hún hefði haft eitthvað
á sér sem gæfi til kynna hvar hún ætti
heima, þá benti ekkert til þess að hann
væri í Skotlandi ef hún væri
meðvitundarlaus.
Snemma á mánudagsmorgun reyndi
hann enn einu sinni að hringja og þegar
hann fékk ekkert svar reyndi hann að
hringja aftur í Ogden fólkið. Bill Ogden
svaraði og meðan Jeremy beið fór hann
yfir og hringdi dyrabjöllunni hjá Kings
en enginn svaraði. Jean Ogden leit út og
sá litla Fíatinn hennar Söndru á bíla-
stæðinu fyrir utan þar sem ibúar og
gestir þeirra lögðu bílum sínum. Hálfs
metra hár veggur skildi það frá veginum.
„Það hlýtur að vera allt í lagi með
hana,” sagði Bill við Jeremy. „Ekkert
slys. Bíllinn hennar er hérna. Kannske
hún sé hjá vinkonu sinni.”
En ef hún væri þar, eða í
heimsókn hjá móður sinni, hefði hún
farið á bílnum, nema hann hafi ekki
farið i gang.
Jeremy greip síðasta hálmstráið og
hringdi í lögregluna.
4. KAFLI.
Seinni hluta sunnudagsins ók Gary á
gula Vauxhall bílnum sínum inn í
Risely. Svarti svanurinn, við árbakkann,
var eina hótelið þar og þegar hann kom
auga á það mundi hann eftir nafninu.
Hann mátti ekki láta mikið á sér bera.
Ef einhver sæi hann nálægt konunni og
hún lenti síðan í slysi eða hyrfi þá yrði
kannske bent á hann. Hann varð að
finna hana, bíða þangað til hún yrði ein
og elta hana síðan. Hann myndi þekkja
hana um leið og hann sæi hana; hann
mundi óljóst eftir einhverri hárri og
Ijósri, engin fegurðardís en snotur.
Athygli hans hafði.öll beinst að stúlk-
unni með löngu og g'rönnu fótleggina.
Hann hafði ekki einu sinni tekið eftir
hvaða tegund af bifreið eldri konan
hafði ekið.
Hann þurfti ekki að flýta sér. Hann
varð að muna það og halda rósemi sinni.
Það gæti verið að hún fengi sér
göngutúr með ánni og þá væri leikurinn
auðveldur.
Hann lagði bílnum hinum megin við
götuna á móti hótelinu, lést vera að lesa
eina af bókum sínum og út undan sér
fylgdist hann með þeim sem komu og
fóru frá hótelinu. Um þetta leyti voru
þeir fáir; flestir helgargestirnir voru
farnir, þar á meðal Kate.
Klukkan sjö ákvað hann að breyta til
og fór inn á vínstofuna. Gamall maður
sat úti í horni og drakk bjór. Það var
enginn annar inni. Gary bað fallega
Ijósku, sem var fyrir innan borðið, um
einn viskí.
„Þakka þér fyrir, ástin," sagði hann.
„Ertu nokkuð upptekin?”
„Nei,” svaraði hún. Asnaleg
spurning; það lá íaugumuppi.
„Ég kem frá Exeter,” sagði Gary. „Ég
þarf að fara á áriðandi fund á morgun.”
Það var satt, á einhverju dyraþrepi,
með einhverri húsmóðurinni. Og hann
varð að snúa aftur til The Grange
Residental Hotel í Wattleton, þar sem
hann bjó, eins fljótt og auðið var þó að
hótelstjórinn, frú Fitzgibbon, vissi að
hann var stundum í burtu yfir nóttina; í
viðskiptaerindum hélt hún.
„Nú,” spurði stúlkan áhugalaus.
„Var mikið af fólki hjá ykkur yfir
helgina?” spurði Gary.
„Þónokkuð.”
Gary gat ekki spurt um hávaxna,
miðaldra konu með ljósleitt hár; slík
spurning gæti fest sig í minni
stúlkunnar. Hann varð að nálgast hana
á annan hátt. Það voru gestabækur í
öllum hótelum. Hann lauk við drykkinn
sinn, gekk út í fordyrið og leit i kringum
sig. Slíkar bækur stóðu vanalega á skrif-
borði eða afgreiðsluborði, tilbúna/ fyrir
fólkið sem kom.
1 fordyrinu var afgreiðslulúga. Gler-
skilrúmið var opið og þegar Gary leit inn
á skrifstofuna sá hann að herbergið var
tómt. Þarna var bjalla til þess að vekja á
sér athygli. Gary rak höfuðið inn um
gatið og sá gestabókina á borði fyrir
neðan. Eftir örfáar sekúndur hafði hann
dregið hana til sín og var byrjaður að
fletta á blaðsiðum síðustu daga. Ef hann
yrði spurður myndi hann snúa sig út úr
þvi með þvi að segja að frænka hans
hefði dvalið hér fyrir stuttu og hann
væri ekki viss hvenær það hefði verið.
En það reyndist ekki nauðsynlegt.
Hann hafði nógan tíma til þess að skrifa
hjá sér nöfn og heimilisföng þriggja
kvenna sem skráðu sig á föstudag, skila
bókinni og laumast óséður út um
dyrnar.
Ein af þessum þrem konum hiaut að
vera konan, sem hann varð að þagga
niður i. Nema þá að hún hefði aðeins
verið matargestur á hótelinu og hann
gat ekki hugsað þá hugsun til enda.
Ein af þessum þrem konum hlaut að vera
konan, sem hann varð að þagga niður í. Nema
þá að hún hefði aðeins verið matargestur á
hótelinu og hann gat ekki hugsað þá hugsun til
enda.
Það hafði ekki veriö erfitt fyrir Kate
og Richard að hittast aftur á læknamið-
stöðinni eftir fyrstu nótt þeirra saman.
Það var vanalegur styr í kringum þau,
Meadows hjúkrunarkona batt um smá
sár og sprautaði í eyru og sjúklingar biðu
eftir að röðin kæmi að þeim. Það lágu
eyðublöð sem biðu þess að verða fyllt
út, bréf til vélritunar og síminn hringdi.
Kate hljóp til og frá í hvíta sloppnum
sínum, hárið var nú orðið slétt aftur. Þó
fannst Richard, sem horfði vel á hana,
sem Ijómi léki um hana. Fyrir Kate var
hann aftur orðinn vingjarnlegi, en eilítið
viðutan, maðurinn sem hún hafði þekkt
í mörg ár, maðurinn sem hvergi hlífði
sjálfum sér þegar sjúklingur átti i hlut
og sem henni var vel við og virti; það
sem gerst hafði virtist ótrúlegt á
mánudegi. Það myndi aldrei gerast
aftur.
Hann kom til hennar þegar hún var
ein inni á skrifstofunni.
„Er allt í lagi?” spurði hann og andlit
hans lýsti sömu ástúðlegu umhyggjunni
sem hún hafði séð á laugardag. Hún
fann enn einu sinni fyrir þeirri
tilfinningu, sem hún hafði í fyrsta sinn
kynnst um nóttina, að bein hennar
væru að leysast upp. Hún brosti til hans
og hann hugsaði með sér hve sjaldan
hún í rauninni brosti nema til þess að
stappa stálinu í áhyggjufulla sjúklinga.
„Mér líður ágætlega,” sagði hún,
síðan bætti hún við: „Það þyrfti þó ekki
að vera,” og varð nú hálfillkvittnisleg á
svip; hún minnti hann á hve undarlega
frú Havant hafði litið út eitt augnablik.
„Jæja, þú lætur mig þá vita,” sagði
hann og hugsaði með sér: Guð minn
góður, hvað hef ég gert? Hvernig gat ég
verið svona kærulaus?
En það var allt í lagi með hana.
Þá hélt Richard að hann hefði ekki i
huga að endurtaka það sem gerst hafði.
Kate hafði ekki spurt hvers vegna hann
var í Risely og virtist halda að það væri
frekar af tilviljun. En þegar styttast fór i
næstu ráðstefnu sem hann sæti I
Birmingham sá hann hve auðvelt væri
fyrir þau að hittast aftur. Hann þyrfti
aðeins að hringja I Cynthiu og segja
henni að honum myndi seinka. Hann
átti í nokkru stríði við samvisku sína;
hann elskaði Cynthiu, son þeirra og
fjölskyldulífið. Cynthia var alltaf hlý við
hann og líkami hennar var honum dá-
samlega kunnugur. Þegar hann var
þreyttur, önnum kafinn eða áhyggju-
fullur, skildi hún það og krafðist ekki af
honum tima né eftirtektar. Hún var
orðin vön neyðarköllum sem komu í veg
fyrir að hann kæmist með henni á ýmsa
staði, drógu hann í burtu þegar þau fóru
út að skemmta sér eða aðeins nutu
kvöldsins heima hjá sér og hún lærði að
njóta lífsins með sínum eigin áhuga-
málum án nokkurrar beiskju. Hann
þekkti hana svo vel núorðið; en Kate
þekkti hann ekki.
Eins og aðrir höfðu áður komist að
37. tbl. Vikan 45