Vikan - 13.09.1979, Blaðsíða 17

Mér var farið að liggja á svo að ég
flýtti mér að dyrunum. Þegar ég leit
aftur sá ég Matildu signa sig.
Ellefti kafli.
Þessa sömu nótt, vaknaði ég allt í
einu, full angistar og svitinn rann af
mér. Ég hafði heyrt fótatak! Eða var
þetta fótatak kannski aðeins hluti af
martröð minni?
Hjartað barðist ótt og títt í brjósti mér
og ég álasaði sjálfri mér fyrir að hafa
verið að kukla við dularfull fyrirbæri. Ef
ég óttaðist þá látnu, hvers vegna lagði ég
þá svona mikið á mig til að komast í
samband við þá? Og hvað Jenny minni
elskulegri viðvék þá var enginn mögu-
leiki á að hitta hana nokkurntíma aftur.
Ég gat ekki talað við hana í gegnum
þriðju persónu sem myndi spyrja sömu
spurningarinnar æ ofan i æ. Nei, Jenny
gat aðeins haldið áfram að lifa í hjarta
minu, einasamband mitt við hana yrði i
gegnum minningarnar. Jafnvel þó að ég
ætti þess kost vissi ég að ég vildi ekki
vekja hana upp frá sínum eigin heimi, ég
vildi að hún fengi að hvíla í friði. Og þó
langaði mig til að heyra rödd hennar
aftur. En ég varð einhvern veginn að
horfast í augu við framtíðina og læra að
lifa með sorg minni og missi.
Við vorum fleiri við morgunverðar-
borðið en venjulega. Ég varð frænda
mínum þakklát því að ég bjóst við að
þetta væri samkvæmt vilja hans, að
hann vildi ekki að mér fyndist ég vera
einmana. Þó varð félagsskapurinn ekki
til að minnka dapurleika minn. Frændi
minn, eins elskulegur og ég vissi að hann
væri, myndi ekki leggja blessun sína á
þessa tilraun mína til að ná sambandi
við hina látnu. Ég vissi einnig að ef ég
segði honum frá þvi sem gerst hafði
myndi hann ekki láta reiði sina bitna á
mér heldur hjúunum. Ég gat því ekki
leitað huggunar úr þeirri átt.
Ég leit yfir til Clive. Hann leit niður
um leið og hann borðaði en það var sem
einhver óróleiki og leiði hvildi yfir
honum. Hann muldi brauðið með fingr-
unum og hrukkurnar hurfu og birtust á
víxl á enni hans og endurspegluðu hugs-
anir hans. Hann myndi ekki hafa tíma
til að hlusta á játningar mínar. Hann
myndi frekar pakka niður og yfirgefa
þennan stað sem hann átti svo erfitt með
að þola. Öhamingjusemi frænku hans
myndi ekki tefja hann, hún myndi öllu
fremur flýta för hans.
Við hliðina á honum sat Vaughan.
Einhvern veginn virtist hann ekki vera
eins fágaður, það var hægt að sjá að
hann tilheyrði ekki aðlinum. Þó leit
hann vel út og hann var töluvert betur
gefinn en Clive.
Ég leit á Simon og eins og alltaf þegar
ég sá hann fylltist ég undarlegri tilfinn-
ingu, það var sem hjarta mitt tæki að
berjast um i hálsi mínum. Ég þráði svo
heitt að faðma hann að mér, að bæta
honum upp hina hörðu afneitun móður
sinnar og skylduræknislega þolinmæði
föður hans. Hvernig gat lífið verið svona
öfugsnúið? Hvaða illgjömu örlaganomir
sáu til þess að þessi blíðlyndi fallegi
maður ætti við svo mikla örðugleika að
stríða? Og eftir að hafa hlotið slíka bölv-
un, hvers vegna þurfti hann að mæta
slíkum kulda frá þeim sem gátu hann?
Hvernig gat móðir snúist á móti barni
sínu sem þarfnaðist hennar svo mjög? 0
Viola frænka, hugsaði ég, hvernig get-
urðu komið þannig fram? Þú sem ert
systir móður minnar elskulegrar? En
siðan fylltist ég meðaumkun fyrir hönd
Violu frænku. Hún var sjálf veik. vesa-
lingurinn. Allt í einu greip mig hræðileg-
ur grunur. Var geðveiki í fjölskyldu
móður minnar? Gæti ég sjálf orðið
þessum hræðilega sjúkdómi að bráð?
Simon, sem tekið hafði eftir því hve
niðurdregin ég var, brosti svo blíðlega til
mín að tárin byrjuðu að koma fram í
augu mín. Bros hans hvarf, hann virtist
vera orðinn áhyggjufuliur en sagði ekk-
ert.
Að morgunverðinum loknum ákvað
ég að fá mér gönguferð úti í náttúrunni
þrátt fyrir grátt og leiðinlegt veðrið.
Þegar ég kom að klaustrinu stansaði ég
og sveipaði slánni betur utan um mig. Ég
var að hugsa um hvort ég ætti að fara í
gönguferðina eða skoða listaverkin i
kirkjunni. Ég var einmitt búin að ákveða
það síðara þegar Simon birtist hjá mjólk-
Grensásvegi 11 - sími 83500.
TASSOvegg-
stríginn
fráokkurer
auðveldur ]
i uppsetningu
nsso
Bouclé
37. tbl. Vikan 17