Vikan - 13.09.1979, Blaðsíða 47

upp og niður stigana eins og vanalega
sem refsingu fyrir það að hafa verið að
skemmta sér. Hún bað um sérrí, sem
hana langaði reyndar ekki í, en hún vissi
að Kate hafði ekki keypt nýja flösku i
stað þeirrar sem var nýbúin svo þar var
fullkomið tækifæri til þess að finna að
við hana. Síðan þurfti að hreinsa gler-
augun hennar. Þar á eftir vildi hún láta
lesa fyrir sig hluta af sunnudagsblaðinu.
Reyndar gat hún vel lesið það sjálf; hún
eyddi miklum tíma í lestur. En hún hafði
samt sem áður fundið fremur leiðinlega
grein um stjórnmálamann sem væri
þreytandi fyrir Kate að þurfa að fara í
gegnum. Hún nennti ekki að hlusta á
Kate lesa og lét hugann reika; þetta var
allt saman hluti af köldu stríði þeirra.
„Ég þarf að fá nýjar nærtreyjur,"
sagði frú Wilson þegar þetta einvígi
endaði án þess að annar hvor aðili færi
með sigur af hólmi. „Þær sem ég á eru
farnar að þynnast. Þú verður að kaupa
þær hjá French.”
French var fyrirtækið sem hafði
keypt verzlun föður hennar og bætt
henni við keðju sína. Nú hafði hún verið
yngd upp og stækkuð og seldi allar
vörutegundir. En Kate fór aldrei þangað
svo að hún fyndi ekki til eftirsjár. Hún
mundi þegar peningar viðskiptavinanna
voru settir í litla viðarhólka og sendir
eftir vírum í loftinu til gjaldkerans í gler-
húsinu í miðri búðinni, endastöð fyrir
virabrautirnar, sem lágu frá öllum af-
greiðsluborðum.
„Eg fer á þriðjudaginn,” sagði Kate.
Eftir slíka helgi þurfti hún að sinna
heimilisinnkaupunum næsta dag; hún
sameinaði verslunarferðirnar því að
skila bókunum á bókasafnið og útbúa
hádegisverð fyrir móður sina. „Þú
verður að hjálpa þér sjálf með
bakkann.”
Sjálf ætlaði hún að borða úti þegar
hún væri búin að kaupa nærtreyjurnar;
núna, þegar Richard greiddi fyrir hana
helgarfríin, gat hún veitt sér slíkan
munað.
5. KAFLI
Timothy Berry, lögregluþjónn, var
sendur frá aðallögreglustöðinni í Wattle-
ton til þess að komast að því hvers
vegna Sandra King svaraði hvorki
simanum né dyrabjöllunni. Flestar
ibúðir fjölbýlishússins voru tómar þegar
hann kom stuttu eftir klukkan átta því
flestir íbúanna voru hjón sem unnu úti.
En frú Bradshaw, eldri kona á efstu
hæð, sá bíl hans út um gluggann og
horfði yfir stigahandriðið þegar hann
hringdi bjöllunni hjá Kings fólkinu á
annarri hæð.
Þegar hann fékk ekkert svar kallaði
hún niður til hans:
„Frú King hlýtur að vera inni. Bíllinn
hennar er fyrir utan.” Hún vissi að
Sandra vann oft óreglulega því hún
fylgdist með flestum þeim sem komu eða
fóru frá byggingunni. Hún haltraði, þvi
hún þjáðist af liðagigt, niður stigana.
„Get ég nokkuð hjálpað?”
Berry andvarpaði. Skínandi augun og
áköf röddin komu upp um konu sem var
leið og fagnaði tilbreytingunni, en hún
gæti verið gagnleg.
„Er nokkur húsvörður hér? Einhver
sem er með lykil?” spurði hann.
Það var enginn slíkur. Aftur á móti
var brunastigi á bak við húsið.
„Þakka þér fyrir frú,” sagði Berry og
bætti svo ákveðinn við. „Ég kem upp ef
ég þarf á frekari hjálp að halda.”
Hann kleif upp brunastigann og leit
inn um gluggana á íbúð nr. 6. Hann-
kom ekki auga á líkið af Söndru en hann
sá hvernig herbergið var leikið. Hann
þurfti ekki að brjótast inn, eldhús-
glugginn var í hálfa gátt og hann fór
inn.
Stuttu síðar sá frú Bradshaw annan
lögreglubíl og nokkra lögreglumenn
koma, síðan þriðja bílinn, sem var án
nokkurra opinberra merkja, og út úr
honum steig þrekvaxinn maður um fer-
tugt í venjulegum fötum. Þegar þessi
maður kom síðar til að spyrja hana
hvort hún hefði séð Söndru King koma
eða einhvern til hennar um helgina varð
frú Bradshaw að svara neitandi. En hún
hafði farið í kvikmyndahús seinni hluta
föstudagsins, klukkan fimm og þegar
hún kom heim klukkan átta var bifreið
Söndru á sínum stað.
„Hún var þar alla helgina,” sagði frú
Bradshaw við Bailey rannsóknar-
lögregluforingja. „Ég er viss um það. Ég
fór ekki aftur út.”
Það var allt sem þeir höfðu þar til
læknisrannsóknin leiddi eitthvað fleira i
ljós og læknirinn segði til um hvenær
dauðann hefði borið að, við fyrstu sýn
sagði hann að það hefði verið að
minnsta kosti sólarhring áður en líkið
fannst og líklega mun fyrr.
Bailey sneri aftur í íbúðina fyrir
neðan og leit á andlit látnu stúlkunnar,
sem breitt hafði verið yfir, og púðana
allt í kringum hana. Gary hafði fleygt á
gólfið þeim, sem hann hafði notað.
„Ég vona að þú hafir ekki gengið á
sönnunargagninu, Berry,” sagði Bailey
og gekk frá.
„Nei, herra. Ég gekk einungis úr
skugga um að hún væri látin,” sagði
Berry tómlega. I lögreglustarfi sínu hafði
hann áður séð látnar stúlkur en honum
fannst það ennþá mjög óþægilegt. „Það
eru engin merki um innbrot. Hún hlýtur
að hafa hleypt honum inn. Hann hefði
þó getað komið inn um eldhúsgluggann
eins og ég gerði. En hann hefði orðið að
færa blóm og hluti úr gluggakistunni
fyrst. Það er ekki líklegt að hann hafi
sett það allt á sinn stað aftur, ef hann
hefur gert það.
Bailey samsinnti. „Hann hefði heldur
ekki skilið gluggann eftir hálfopinn,”
sagði hann. „Ekki eins og útgangurinn
er hér. Það á ekki saman. Hann hefur
gert þetta til að láta það líta út sem
innbrot. Ég efast um að eitthvað hafi
horfíð. Hvar er eiginmaðurinn?”
„Á Hjaltlandseyjum,” sagði Berry.
„Fáðu hann heim, strax,” sagði
Bailey.
Hann leit aftur á stúlkuna. Hún var
rúmlega tvítug, að því er virtist, og hafði
verið falleg. Hann kom auga á hvíta-
gullshringinn með demantsskrautinu á
vinstri hendi hennar. Neglurnar voru
lakkaðar með fölrauðum lit og hann
beygði sig til þess að líta nánar á
höndina. Ein af þessum löngu nöglum
var brotin.
„Það var eiginmaðurinn sem hringdi í
okkur vegna þess- að hún svaraði hvorki
síma né dyraþjöllu,” sagði Berry.
„Ég vona að hann geti sannað að
hann hafi verið á Hjaltlandseyjum þegar
hún var myrt,” sagði Bailey.
Jeremy King kom fljúgandi heim.
Honum var sagt að konan hans væri
látin en fréttin kom það seint að hann
náði ekki fyrstu flugvél frá Lerwick og
kom því ekki á Heathrow fyrr en kl.
4.15 e.h. Þegar hann kom til Wattleton
var læknir búinn að rannsaka lík
Söndru. Honum var sýnd hún hulin
lökum í líkhúsinu, það sást aðeins i
andlit hennar og búið var að láta aftur
augun. Þetta var eins og að horfa á vax-
mynd af hlýrri og líflegri stúlkunni sem
hann hafði verið kvæntur í fjögur ár.
„En hvað gerðist? Hvernig getur hún
verið látin?” hafði hann spurt og nú fékk
hann að vita sannleikann.
FULUl
fUUJI’
FULM'
imil
í'ÍUl
HJUl’
I* VUjf
af skólavörum
HAFNARSTRÆTI 18#LAUGAVEGI 34>#HALLARMÚLA 2
37. tbl. Vlkan 47