Vikan - 06.03.1980, Síða 41

3. hluti
ÖMMUSTANGIR
j MÖRGUNT**
SETJUM
LÓÐRÉTT 1
STRIMLA-
^TJÖLD Á
PÓSTSENDUM
Gluggatjöld
íúrvali
BRAUTIR &
GLUGGATJÚLD
ARMOLA 42 SIMAR
83070 og 82340
e/amjm
sem skipti hana öllu máli. lifandi
sönnunargögn þess að hún væri enn
aðlaðandi.
Hjónaband þeirra hafði verið storma-
samt frá byrjun en það var ekki fyrr en
hún hafði valið besta vin hans sem elsk-
huga að það versta skeði.
Og þegar Hazel hafði strítt honum
með þessu nýja ástarævintýri sinu. þá
um nóttina, hafði hann blindast af reiði.
Hann hafði hrint henni frá sér. Það
var allt og sumt.
Hann hafði ekki hugsað sér að beita
svo miklu afli. Hann hafði heyrt hræði-
legt hljóðið þegar höfuð hennar skall á
brúnina á marmaraborðinu, og um leið
og hann beygði sig yfir hana vissi hann
að hún var dáin.
Hann hafði gengið út úr húsinu þessa
nótt án þess að taka nokkuð annað með
en fötin sem hann var í og peningana
sem hann hafði i vösunum. Þannig út-
búinn hafði hann lagt af stað inn í
martraðarveröld flóttans.
Honum hafði tekist að fá vegabréf i
London — falsað — skrifað á einhvern
sem var dáinn. Þannig hafði hann fengið
sitt nýja nafn. Hann var ekki lengur
Michael Hodgson. Nú hét hann Peter
Blake.
Peter Blake hafði verið mjög heppinn
frá því augnabliki þegar hann hafði
fengið vinnu hér í bænum. Hann hafði
lagt hart að sér og fljótlega var hann
kominn á góðan bil. i góða og vel búna
íbúð, og allir sem þekktu hann hér báru
virðingu fyrir honum.
Hann átti marga vini. Hann hafði
jafnvel verið að hugsa um að giftast
ákveðinni stúlku — stúlku sem var bæði
falleg og gáfuð og virtist einnig bera ein-
hverjar tilfinningar til hans.
Já. þetta höfðu verið góð átta ár.
Enginn maður hefði getað beðið um
meira.
Hann stóð upp og gekk fram hjá
runnunum i áttina að tjörninni. Þar
voru tveir litlir drengir enn að vaða með
uppbrettar buxnaskálmar.
Karen Collins. Andlit litlu stúlkunnar
sem lá ein á sjúkrahúsinu var sem
brennt inn í huga hans.
Hann hafði verið mjög hamingju-
samur hér, hugsaði hann með sjálfum
sér, hamingjusamari en hann átti skilið.
En Karen Collins átti ekki einu sinni að
fáaðlifa.
Hvað nú ef hann gæfi henni tækifæri
þrátt fyrir allt? En það væri næstum því
það sama og að gefa líf sitt fyrir líf
hennar...
Peter dró djúpt að sér andann. Á
einhvern undarlegan hátt virtist það
aðeins vera réttlátt. Owen Jenkins hafði
einu sinni gefið honum tækifæri. Hann
hafði öðlast svo mikið siðan. Ef hann nú
liti á Karen Collins sem annars konar
tækifæri. Tækifæri til að borga eitthvað
til baka?
Janet borðaði kvöldverð í matsal
hótelsins. En hún hafði ekki mikla
matarlyst.
Nokkrar manneskjur höfðu staldrað
við hjá borðinu hennar til að hefja
vinsamlegar samræður.
„Ertu nýkomin frá Englandi?" og
„Það er sjónvarp þama inni ef þig
langar til að horfa á það," höfðu
einhverjir sagt vinsamlega við hana.
En það hafði verið erfitt að hegða sér
eins og venjulegur ferðamaður og hún
hafði verið fegin þegar hún komst aftur
inn á herbergiðsitt.
Ef fréttirnar hefðu verið góðar hefði
hún hringt til móður sinnar þrátt fyrir
kostnaðinn. En eins og málum var
háttað langaði hana ekki til að deila
áhyggjum sinum með móður sinni.
MÆLUM OG
UPP
IO. tbl. Vikan 41