Vikan - 27.03.1980, Qupperneq 44

Framhaldssaga
horfði á hann með hrukku á milli
augnanna.
„Ég get ekki verið lengi hjá þér,
Peter,” sagði hún að lokum. Rödd
hennar var lág og hún hélt enn i hönd
hans.
Hann leit i augu hennar, þessi
djúpbláu, undarlegu augu sem hann
hafði aldrei getað gleymt frá þvi að hann
hitti hana fyrst. Þegar þau horfðust nú i
augu var eitthvað nýtt komið til —
einhvers konar eignartilfinning.
Honum skildist á þessari stundu að
það sem gerðist slðastliðið kvöld hafði
breytt öllu. Og hann vissi lika að þögul
hamingjan sem hann sá i andliti hennar
■ endurspeglaðist i hans eigin andliti. Þessi
nýja tilfinning var þeim báðum svo ó-
endanlega mikils virði.
„Hvernig líður Karen í dag?" spurði
hann.
Henni líður vel, ennþá að minnsta
kosti. En þetta mun verða langur dagur
fyrir hana. Það verður að gefa henni
blóðkornin í æð, svo að hún verður að
liggja I rúminu og má varla hreyfa sig.
Við mamma verðum hjá henni i allan
dag."
„Má ég heimsækja hana?"
„Ekki fyrr en á rnorgun. Það má ekki
æsa hana upp á neinn hátt í dag."
Hann kinkaði kolli. „Allt í lagi. Þá
segjum viðá morgun."
Honum fannst næstum sem þau væru
hjón sem ræddu saman um hvað væri
barninu þeirra fyrir bestu. Hann fann
að Janet hafði fulla stjórn á sjálfri sér.
Hún þurfti að leika hlutverk sitt i dag og
hún myndi gera það vel.
Hann óskaði þess að hann gæti sagt
einhver huggunarorð við hana en það
var ekkert hægt aðsegja um framtiðina.
Ekki enn. Ef hún hugsaði fram i timann.
myndi sjálfsstjórn hennar verða minni.
Hann þrýsti henni sem snöggvast að
sér. „Dagurinn i dag er ekki beinlínis
okkar dagur,” sagði hann. „En við
skulum komast einhvern veginn í
gegnum þetta.”
Hún kinkaði kolli.
Honum var nú fært teið. Hann settist
upp og tók við bollanum. „Mér liður á-
gætlega núna." Hann flýtti sér að taka
fyrsta sopann, síðan brosti hann til
hennar. „Við sjáumst seinna.”
Janet gekk hægt að dyrunum.
„Kannski i kvöld,” sagði hún. „Ef
hún sefur vært."
Hann varð óþolinmóður eftir að hún
var farin. Hjúkrunarmaðurinn kom aft-
ur til hans, tók púlsinn og virtist ekki
vera ánægður.
„Ef ég gæti fengið einhver
almennileg föt i staðinn fyrir þennan
í leit að
lifðjafa
kjól,” sagði Peter biturlega. „þá gæti ég
fariðaftur i íbúðina mína.”
Maðurinn brosti til hans. „Fyrst
verðum við að mæla þig, kunningi."
Eftir að Peter var aftur orðinn einn
lagðist hann niður og hugsaði um Janet.
Hún hafði sagt við hann i gærkvöldi að
þetta væri brjálæði og að vissu leyti
hafði hún rétt fyrir sér. Kona gat ekki
leyft sér að verða ástfangin þegar lif
barnsins hennar hékk á bláþræði.
Og þó var þetta einhvern veginn svo
einfalt og rétt. Hann gat veitt henni
styrk. Hann hafði séð það þegar hann sá
hve róleg hún var nú um morguninn.
Hann vissi að hún hafði verið ein of
lengi og að hún þarfnaðist hans meira en
nokkur kona hafði áður gert.
En hafði hann ekki lika verið of lengi
einn? Hann hafði lifað sinu lifi i Ástralíu
en honum var fyrst að skiljast það nú
hve fortiðin hafði litað þar líf hans.
Timinn hafði slævt eitthvað af
minningunum en fortiðin hafði alltaf
fylgt honum — fengið hann til að halda
SKARTGRIPIR
Fermingargjöfin er frá okkur.
SIGMAR Ó. MARÍUSSOIM
Hverfisgötu 16A - Sími 21355.
HARGREIÐSLUSTOFAN KLAPPARSTIG 29
RAKARASTOFAN KLAPPARSTIG 29
HARGREIÐ
Ql
Q.
<
RAKARASTOFAN Klapparstíg 29 - Sími 12725
BÝDUR YDUR VELKOMIN
HARGREIÐSLUSTOFAN Klapparstíg 29 - Sími 13010
HÁRGREI O
0C HARGREIÐSLUSTOFAN KLAPPARSTIG 29
RAKARASTOFAN KLAPPARSTIG 29
44 Vlkan I). tbl.