Vikan - 27.03.1980, Qupperneq 45

S S MSMHMS '
Moltex
einhverjum sérstökum hluta af sjálfum
sér út af fyrir sig.
Og Susan. . . Einhvern veginn leið
honum ákaflega vel þegar honum varð
hugsað til hennar. Hvers konar
tilfinningar höfðu vaknað hjá honum
þegar hann kyssti Janet í gærkvöldi?
Hann bylti sér órólega í rúminu þegar
þriðja konan i lifi hans kom upp i huga
hans.
Hazel, eiginkona hans. Honum hafði
brugðið þegar hjúkrunarmaðurinn hafði
minnst á hana.
Hann reyndi að fujlvissa sig um að
það skipti engu máli. Sjúkrahúsið var
heimur út af fyrir sig. útilokað frá öllu
því sem gerðist fyrir utan. Likurnar voru
harla litlar á að nokkur hér myndi tengja
hann konunni sem hafði veriðdáin í átta
ár.
Það sem skipti mestu máli núna var
að Karen yrði heilbrigð...
Næstu tvær vikurnar yrðu erfiðar. Ef
aðgerðin hefði tekist myndi hennar
eigið blóð byrja að framleiða hvítu
blóðkornin sjálft.
Dr. Muir hafði sagt að þau mættu
ekki búast við neinum árangri fyrr en
eftir tvær vikur og að jafnvel gæti liðið
lengri tími. En eftir nokkra daga myndi
starfsfólkið á rannsóknarstofunni byrja
að athuga blóð Karenar, í leit að já-
kvæðum merkjum.
Þetta yrðu langar tvær vikur fyrir
Janet.
Hjúkrunarmaðurinn kom nú aftur
inn og tók púlsinn og mældi hitann.
„Jæja. þá ert þú kominn í lag aftur. Við
sendum þig aftur i ibúðina þina."
Peter var óþolinmóður. Hann var
orðinn þreyttur á sjúkrahúsreglunum.
Honum varð hugsað til Janet og
Karenar og hann óskaði þess að hann
gæti verið hjá þeim báðum. En á því var
ekki nokkur möguleiki. Ekki í dag alla
vega. En ef hann var heppinn myndi
hann hitta Janet i kvöld.
Sú hugsun sendi heitan straum um
hann allan.
Þetta var annadagur á barnasjúkra-
húsinu. Símalinumar glóðu vegna fyrir-
spurna fréttamanna og simastúlkurnar
beindu öllum spyrjendum til frú
Tyndall.
Frú Tyndall gaf aftur og aftur yfir-
lysinguna sem dr. Muir hafði samið.
Bæði gefandinn og sjúklingurinn voru
við góða heilsu. Jú, aðgerðin var einmitt
gerð nú i morgun. Nei, þvi miður. Hún
gat ekkert sagt um árangurinn fyrr en
eftir a.m.k. tvær vikur.
Þetta var ekki venjulegur
uppskurður. Þetta var einfaldlega
svolítið af merg gefandans, sem
sjúklingnum var gefið í æð. Ef frétta-
mönnunum fannst orðið uppskurður
hljóma meira spennandi þá var ekki
neinn á sjúkrahúsinu sem hafði á móti
þvi að það orð væri notað.
Frú Tyndall var snillingur i að ,tala
við fréttamenn. Hún endaði alltaf með
STÓRKOSTLEGT ÚRVAL
SÍÐUMÚLA 15 - SÍMI 33070
því að segja: „Það bíða önnur börn eftir
að fá lækningu og þau vantar einnig
gefendur. Við yrðum ákaflega þakklát
fyrir að fá fleiri á skrána hjá okkur."
Karen var rúmliggjandi þar sem hún
var i einangrun á gjörgæsludeildinni.
Áður hafði hún fengið að leika sér í leik
herherginu en nú varð hún að liggja
grafkyrr. Móðir hennar og amma voru
hjá henni.
Frú Halstead sat i stól við gluggann
og prjónaði. Hún fylgdist náið með svip
Janetar þar sem hún sat við hliðina á
Karen. Janet stóð sig með mestu prýði
þennan morguninn. Hún var róleg og
örugg og hún hegðaði sér næstum alveg
eins og þegar Karen hafði orðið að liggja
í rúminu af einhverri smávægilegri
ástæðu.
En frú Halstead vissi að Janet myndi
reyna að halda sjálfsstjórn sinni of lengi.
Hún myndi halda áfram þar til hún
bugaðist. Þegar þar að kæmi ætlaði frú
Halstead sér að sjá til þess að Janet yrði
send eitthvað í burtu til að hvíla sig.
Hjúkrunarkona kom inn með stóra,
flókna tækið sem koma átti fyrir við
hliðina á rúmi Karenar. Janet sat hinum
megin við rúmið með barnabók.
„Eigum við að lesa söguna um prins-
essuna sem bjó á fjallstindinum?” spurði
Janet brosandi.
Samuel Muir kom hljóðlega inn.
„Halló, Karen," sagði hann og virtist
ekki veita neinum öðrum athygli inni á
sjúkrastofunni. Hann reyndi ekki að
virðast rólegur eins og Janet. Hann var
fullkomlega rólegur.
Hann var fyrir löngu búinn að læra
að stunda vinnu sina rólega og
varfærnislega hvaða vandamál svo sem
blöstu við honum. í dag höfðu ekki
komið upp nein vandamál. Þessi dagur
var þvert á móti dagurinn sem gæti
gjörbreytt lifi litlu stúlkunnar.
Og þó var það ekki öruggt. Kannski
þyrftu þau að ganga í gegnum alla að-
gerðina aftur eftir nokkrar vikur og þá
var ekki um annað að ræða en að sýna
þolinmæði.
Það varð allt að hafa sinn gang.
Vökul augu hans grandskoðuðu tækið.
Hann brosti til Karenar.
„Þetta verður rólegur morgunn fyrir
þig, stúlka mín,” sagði hann. „Ég kíki
aftur inn til þin um hádegið og svo áttu
að fá þér smáþlund á eftir.”
Janet opnaði bókina og byrjaði að lesa
söguna um prinsessuna á fjallinu.
Framhald i næsla bladi.
13. tbl. Vikan 4S