Vikan - 03.04.1980, Blaðsíða 22

Framhaldssaga
vera að flækja lögfræðingi i málið? Af
hverju varstu að því? Eins og ég myndi
ekki komast að því? Alex vinnur hjá
Brown og Dempster, ég hef séð hann
hundrað sinnum. Hélstu virkilega að ég
myndi ekki skilja hvað fyrir þér vakti?
Unnusti þinn, einmitt það! Þú komst
hingað til að taka móður þína í burtu
nteð þér. Og þú fékkst þér lögfræðing
svo þetta yrði allt löglegt.”
„Ég er ekki hingað komin til að taka
neinn i burtu. Og Alex —”
er ekki unnusti þinn. Jæja, er
hann það?”
„Ekki opinberlega. En ég er ástfangin
af honum, Vivien. Af hverju heldurðu
að ég hafi verið að kaupa þennan kjól
nema til að ganga í augun á honum?”
„Heldurðu að það sé ekki best að þú
farir úr honum? Hann eyðileggst
annars. Og hann kemur hvort eð er
ekki.”
Þetta var í þriðja sinn sem hún sagði
það. Hvernig gat hún vitað það? Nema
r
I
mánaskini
„Hringdi Alex og vildi tala við mig?
Bað hann þig fyrir einhver skilaboð.
Segðu mér það, gerðu það, Vivien.”
„O, nei — hann kom hingað á réttum
tíma,” sagði frænka mín illkvittnislega."
Lögfræðingar eiga að vera svo gáfaðir
en hann er eins heimskur og allir aðrir
og trúir því sem honum er sagt.”
Ég fann magann í mér herpast saman
og ég spurði: „Hvar fékkstu lykilinn að
kjallarahurðinni?”
Vivien flissaði og svaraði: „Ég tók
bara við honum hjá hreingerningar-
konunni og sagðist ætla að fara með
hann til pabba, svo hún þyrfti ekki að
vera að ómaka sig.”
„Til hvers þurftir þú að nota
Hún starði á mig.
„Til þess auðvitað að geta komist út
úr húsinu án þess að nokkur sæi, svo ég
gæti afvegaleitt þennan — hérna
löghlýðna mann þinn.” Hún flissaði
aftur.
Þegar ég spurði: „Hvar er hann?”
færði Vivien sig nær mér.
„Hann er þar sem hann getur ekki
valdið neinum skaða,” svaraði hún. En
svo varð rödd hennar ísmeygileg og hún
bætti við: „Á ég að segja þér hvað þú
verðuraðgera?”
„Nei. Ekki fyrr en þú segir mér hvar
Alex er.”
Vivien benti kæruleysislega aftur
fyrir sig og sagði: „Hann er einhvers
staðar niðri í gapandi holunni í klaustur-
rústunum. Ég er ekki frá því að hann
hafi brotið einhver bein, en ég gat ekki
spurt hann. Hann var orðinn
meðvitundarlaus.”
Hún ríghélt utan um vasaljósið og
bætti við: „Ég lofa að sækja hjálp fyrir
hann ef þú ferð upp í herbergið þitt og
pakkar niður dótinu þinu og segir pabba
að þú verðir að fara strax. Ég skal
hringja í leigubíl fyrir þig. Paul er læknir
og hann er inni í stofu með mömmu og
pabba. Ég fæ hann til að —”
„Mér finnst nú trúlegra að þau séu
farin að leita að þér, Vivien,” sagði ég
eins rólega og ég gat. „Þau hljóta að
vera farin að hafa áhyggjur af þér.”
„ Almáttugur, nei. Ég var að hvíla mig
af því ég var með höfuðverk. Pabbi kom
upp til að gá að mér og sá að ég var
sofandi. Ég sagði þér það, ég er góð leik-
kona. Þú ætlaðir að taka móður mina í
burtu...”
„Nei, hún er móðir þín en ekki mín.”
Mér til skelfingar sá ég augu
stúlkunnar fyllast af tárum. „Hún er
Pamela en ekki Sara,” hálf hvíslaði hún.
„Þau reyndu alltaf að sannfæra mig en
ég vissi að það var ekki satt. Þau voru
bara að ljúga, ljúga og ljúga.”
Vivien teygði fram hendurnar og
sagði full örvæntingar: „Joanna, af
hverju sögðu þau mér ekki sannleikann?
Þær voru mér báðar eins og mæður.
Þær elskuðu mig báðar en ekki þig. Af
hverju sögðu þau mér ekki satt?”
Hún var komin með sama hræðilega
ekkann og hún hafði fengið þegar við
hittumst fyrst og ég vorkenndi henni
innilega en vissi samt að ég varð fyrst og
fremst að hugsa um Alex.
„Láttu mig fá lykilinn,” sagði ég.
„Veistu ekki að þú mátt ekki meiða
fólk?”
„Ó, ég geri það heldur ekki. Aldrei
nema þegar ég veit að það ætlar að vera
vont við mig. Og ég meiddi hann heldur
ekki. Hann datt.” Hún flissaði eiginlega
um leið og tárin runnu niður kinnar
hennar.
„Ég sagði honum, að við hefðum
verið að kanna rústirnar, þú og ég, og þú
hefðir dottið niður I gryfjuna. Ég grét og
sagði honum að þú lægir þarna særð.
Hann trúði mér, hann gerði það í al-
vöru. Ég sagði honum frá þrepunum en
það getur vel verið að ég hafi bent
honum í vitlausa átt, þangað sem bara er
grjótruðningur og ekkert annað En ég
ýtti honum ekki.” Hún þagnaði og
galopnaði munninn. „Það held ég að
minnstakosti ekki."
Vivien pírði augun og tautaði:
„Joanna, þú verður að fara. Þetta bréf
— sagðirðu að það væri frá banka
Vernons? Segðu bara að þú verðir að
fara strax til London vegna þess að þú
þurfir að ganga frá einhverju í sambandi
við andlát Vernons. Hvers vegna datt
mér þetta ekki í hug fyrr?”
Og hvers vegna ekki mér þá? Allt í
einu tendraðist ný von i brjósti mínu.
Þetta var eina tækifærið sem ég gat
notað.
Ég var löngu hætt að velta því fyrir
mér hvernig ég gæti best varist ef hún
réðist á mig. Slíkt hafði hætt að skipta
máli á sömu stundu og hún nefndi Alex
á nafn. Ef ég hefði haft nokkra von um
að geta náð lyklinum af henni með valdi
hefði ég ekki hikað við að ráðast á hana
sjálf.
En ég vissi að það var vonlaust og ef á
hinn bóginn herini tækist að hrinda mér
niður kjallaratröppurnar, þá var
enginn sem vissi um Alex. Ég þorði ekki
að taka þá áhættu.
„Sannleikurinn er sá að það skiptir
mig engu hvort það var Pamela eða Sara
sem lifði,” sagði ég, „því það vill svo til
að hvorug þeirra var móðir mín.”
Ég flýtti mér að notfæra mér að
aðstaða mín hafði batnað lítið eitt og
sagði: „Þú getur séð það sjálf á þessu.”
Ég rétti fram tómt mjólkurglasið og
sagði skipandi: „Taktu þetta meðan ég
opna umslagið.”
En hún hikaði svo ég hélt áfram: „Þú
þekkir rithönd föður míns, er það ekki?
Þú sást hana fyrir stuttu, get ég imyndað
mér. Hann skrifaði Julian frænda eftir
að þú sendir honum þessa ólukkans
dúkku með hring stjúpmóður minnar
um hálsinn.”
„Stjúpmóðui?”
„Já, stjúpmóður. Hérna taktu þetta
og lestu það meðan ég fer að finna Alex.
Láttumigfálykilinn.”
Vivien var i niðþröngum gallabuxum
og ég sá móta fyrir lyklinum á mjöðm
hennar. En það virtist ekki mikil von til
þess að ég gæti náð honum.
Ég rétti fram umslagið.
„Þetta er alveg tilgangslaust,” sagði
hún og yppti öxlum. „Hvað, þú ert ekki
einu sinni búin að opna umslagið. Ekki
ert þú minni lygari en þau hin.”
„Lestu þetta,” sagði ég hvetjandi. „Ef
þarna stendur það sama og ég sagði
þér, þá verðurðu að trúa mér, ekki satt?
En það viltu auðvitað ekki. Þú nýtur
þess að láta aðra vorkenna þér. En hvað
um foreldra þína?
Framhald í næsta blaði.
12 Vikan 14. tbl.