Vikan - 03.04.1980, Blaðsíða 27

ábyrgö á rekstri sem við gætum nýtt
sameiginlega fyrir skjólstæðinga okkar.
— Eftir nokkurn eftirrekstur og
undirbúning komst Félagsmála-
stofnunin svo yfir hentugt 'húsnæði
vorið 1977 og fimm einstaklingar fluttu
inn. Þetta var allt vinnandi fólk sem gat
að mestu leyti séð um sig sjálft, nema
hvað Félagsmálastofnunin greiddi og
greiðir enn daglega húshjálp og félags-
ráðgjafar frá Kleppi og Félagsmála-
stofnuninni halda reglulega fundi með
heimilisfólki og veita persónulegan
stuðning eftir þörfum. Að vísu höfðu
verið gerðar tilraunir með svipað form
áður, en þá var Félagsmálastofnun ekki
með í spilinu heldur var gerður
samningur við eina manneskju sem tók
svo íbúð á leigu. Siðan voru henni greidd
vistgjöld og voru laun hennar þar jafn-
framt innifalin. Þetta var að sjálfsögðu
miklu meiri þjónusta og því mun dýrara
fyrirkomulag.
— Hvernig hefur þetta reynst?
— Þetta fyrirkomulag hefur gefið
mjög góða raun. Við höfum reynt að
hafa dáiitla hönd í bagga með því hvaða
fólk velst saman, t.d. tekið tillit til aldurs
og kyns. Og þar sem það sér svona mikið
um sig sjálft hefur kostnaðurinn við
þetta reynst sáralítill og við höfum því
fulian hug á að auka möguleikana á
slíku sambúðarformi. Þaðer mjög mikil-
ákaflega óheppilegar að mörgu leyti og
síst af öllu til þess fallnar að örva fólk til
sjálfsbjargar þar sem það missir þær um
leið og það fer að vinna. Það verður
blátt áfram hrætt við að hætta á það.
Einnig vantar tilfinnanlega endur-
hæfingarstaði og svo vinnumiðlun sem
er, því miður, öll í hálfgerðu skötulíki
sem stendur.
— Hvað með gamla viðkvæðið að
penihgar séu ekki til...?
— Þetta er ekki spurning um hvort
þeir séu til heldur hvernig þeim er
varið. Og við erum þess fullviss að það fé
sem varið er til að virkja
þjóðfélagsþegna á ný, sem af ein-
hverjum ástæðum hafa orðið óvirkir i
lífsbaráttunni, fær þjóðfélagið margfalt
endurgreitt.
JÞ
Gunnar Sandhoh, fólagsráðgjafi hjá Fólagsmálastofnun Reykjavikurborgar.
vægt að fólk sem á við einhver félagsleg
vandamál að stríða einangrist ekki, auk
þess er hokur í einhverri herbergiskytru
úti í bæ ekki fýsilegur valkostur — hver
sem á í hlut.
— Annars hefur okkur dreymt um
tvenns konar heimili. Þetta sambýlis-
form, þ.e. áfangastað, og svo nokkuð
sem við köllum áningarstað. Það væri
nokkurs konar undirbúningsstig, þar
sem fólk nýkomið út af stofnun fengi
iðjuþjálfun við sitt hæfi. Við erum
alveg viss um að stofnun slikra heimila
mundi lækka innlagningartíðni að mun
og auka möguleika fólks á félagslegum
tengslum. Þarna mundi það fylgja vissu
prógrammi alveg frá upphafi, sem sniðið
yrði eftir þess þörfum og á þess
forsendum.
Meingallað trygginga-
kerfi
— Hvert er aðalljónið i veginum til
þess að unnt sé að hrinda þessum
draumi í framkvæmd.
— Útvegun húsnæðis og svo starfs-
kraftar. Þetta er afar tímafrekt og við
sem að þessu vinnum erum störfum
hlaðin fyrir. Það þyrfti að sinna slíku
heimili mjög vel og skipulega alveg frá
upphafi ef vel á að vera.
— Hvað teljið þið helst skorta á til
hjálpar skjólstæðingum ykkar?
Hér á landi vantar fyrst og fremst
vinnuprófun og vinnuþjálfun fyrir allar
tegundir öryrkja. Svo er tryggingakerfið
meingallað, þar er hugtakið endur-
hæfingartrygging nánast ekki til.
Örorkubætur eru í núverandi formi sínu
14. tbl. Vikan 27