Vikan - 03.04.1980, Blaðsíða 64

Framhaldssaga
frá undrun í fullvissu. „Þú ert Chris
Jennings, er það ekki? Ég hef séð þig í
sjónvarpinu.”
Chris jánkaði þvi að þetta væri hann
en afþakkaði boð hennar um að koma
inn. „Þetta tekur aðeins augnablik. Það
er varðandi son þinn.”
Hún virtist verða enn meira undrandi.
„Son minn ...” Hún hikaðf. „Áttu við
Peter?”
„Já.” Hann var ánægður. Þetta virtist
ætla að verða enn auðveldara en hann
hafði búist við.
„Hvenær heyrðirðu frá honum
.siðast?”
Hún varð allt í einu taugaóstyrk. Hún
bar skjálfandi höndina að hálsi sér. „Það
eru meira en átta ár síðan.” Hún
þagnaði og starði undarlega á hann.
Hann sagði vingjarnlega: „Veistu að
hann er hér í Englandi núna?"
Hún hristi höfuðið. Hún virtist ekki
geta svarað. Chris brá er hann sá tár í
augum hennar. Loksins sagði hún dauf-
lega: „Peter dó fyrir átta og hálfu ári.”
Chris var brugðið. 1 fyrstu gat hann
ekki sagt neitt. „Mér þykir það leiðin-
legt,” sagði hann að lokum og heili hans
starfaði af fullum krafti. „Mér þykir
fyrir að hafa valdið þér óþægindum, frú
Blake. Ég vissi þetta ekki.”
Hún starði enn á hann og hann vissi
að hún átti rétt á skýringu. Hann
varð einnig að vita vissu sína. Hann áleit
að ekki væri um neinn misskilning að
ræða af hennar hálfu en hann varð að
vera viss.
Hann stakk hendlnni i vasann og dró
upp tvær ljósmyndir. Hann hafði valið
þær eftir að hafa rannsakað allar til-
tækar myndir.
„Þetta er maðurinn sem ég er að
spyrja um.” Hann sýndi henni myndirn-
ar. „Hann heitir Peter Blake. Er hann
ekki sonur þinn?”
Hún leit á myndirnar og hristi síðan
ákveðin höfuðið. „Nei,” sagði hún.
„Þetta líkist ekki einu sinni Peter. Nema
að hann var lika ljóshærður.”
Chris flýtti sér að afsaka sig og gekk
aftur að bílnum. Þegar hann ók aftur til
London voru hugsanir hans allar á þeyt-
ingi.
Peter Blake var dáinn. Hver var þá
maðurinn sem kallaði sjálfan sig Peter
Blake?
„Janet, mig langar til að ræða aðeins
við þig.”
Frú Halstead var stödd í íbúð Janetar
á sjúkrahúsinu og var að búa sig undir
aðfara heim.
Nú rétti hún úr sér og leit á dóttur
sina.
Janet stóð viðgluggann. Hún starði á
umferðina fyrir neðan og neri hend-
urnar eins og henni væri kalt. Þetta
hafði hún gert síðustu dagana að því er
virtist án þess að taka eftir því.
Hún leit annars hugar á móður sina.
„Já, mamma?"
Frú Halstead andvarpaði. Janet hafði
einkabarn og að foreldrar hans væru
látnir.
Þetta vakti áhuga hans. Peter Blake
var vissulega einkabarn og faðir hans
hafði dáið 1944.
En hann hafði hvergi getað fundið
neitt sem staðfesti að móðir hans væri
látin. Eftir því sem hann best vissi var
hún enn á lífi.
Þetta varð jafnvel enn áhugaverðara
þegar vegfarandinn sagði honum að frú
Blake byggi enn í sama húsinu og þegar
Peter fæddist.
Honum reyndist auðvelt að finna
húsið og hringdi dyrabjöllunni.
Eftir nokkrar mínútur kom roskin
kona til dyra og þerraði hendurnar á
svuntunni. Hún var hávaxin kona um
sextugt. Hár hennar var þunnt og lit-
laust.
Chris fannst hann geta séð svip með
konunni og Peter Blake. Það var eitt-
hvað við augnaráðið.
„Góðan daginn,” sagði hann. „Frú
Emely Blake?”
Hún kinkaði kolli og leit spyrjandi á
hann. Síðan breyttist augnaráð hennar
mmmmm—mmmmmmmmimmm—*—
*•« * | y } i i í f 1 ' t *
TASSO vegg
stríginn
fráokkurer
f 'kf'' 2 ] \ ) -t \
auðveldur'
ríTíl L.l i tp iJ:{; ]
íuppsetningu
Grensásvegi 11 - sími 83500.
64 Vikan 14. tbl.