Vikan - 15.01.1981, Blaðsíða 11

Framhaldssaga
nú að ég elska þig. Ég verð hrædd við
tilhugsunina — ég veit ekki hvers vegna!
Hann tók hana í fang sér og kyssti
hana — blíðlega til að hræða hana ekki.
Hann kyssti hana margsinnis, varlega.
létt og af umhyggju. Hann fann hvernig
angistin fór úr líkama hennar. Hvernig
hún gaf meira og meira eftir.
Herbergið hringsnerist fyrir augum
Jennifer. Þetta var unaðslegt. Hún
svaraði kossum Ríkarðs með æ meiri til-
finningu. Það var fyrst þegar hún
uppgötvaði að hún lá í rúminu sem mót-
þrói hennar vaknaði. Hún leit framan i
Ríkarð. Nei! hugsaði hún. Nei, nei! En
hendur hans voru hlýjar og hugsunin
um að þetta væri Ríkarður. Ríkarður
Mohr, var svo unaðsleg að hún hætti
öllum mótþróa og hreifst með.
Nú veit ég hvað ég var hrædd við.
hugsaði hún. Það voru mínar eigin
tilfinningar. En Ríkarði þykir vænt um
mig!
Hún hætti að hugsa.
Þau gleymdu að panta huff, en þau
unnu það upp við morgunverðarborðið
næsta dag. Þau voru ekki sérlega hrifin
af að þurfa að keyra yfir Hvitafjall aftur
— í bíl Borgumsfjölskyldunnar á eftir
snjóplógnum.
Það snjóaði litið i Vindeiði en uppi á
fjallinu snjóaði mikið. Þetta var ellefti
dagurinn þeirra í snjó...
Þegar þau voru komin af stað í bil
Ríkarðs og sáu snjólausar lendur litu
þau hvort til annars og hlógu yfir
léttinum.
— Ég held að ég hafi fengið ofnæmi
fyrir snjó, sagði Jennifer.
— Hvaða vitleysa! Eftir eina viku
verðurðu búin: að gleyma martröðinni
á Tröllastóli.
Ríkarður byrjaði að syngja — hátt og
ekkert sérlega vel.
— Ég er svo hamingjusamur, sagði
hann. — Ég er svo glaður að ég verð að
syngja! Gerirðu þér grein fyrir að ég
hef verið heillaður af þér allt frá þvi að
ég sá þig i allt of stóra fermingar-
kyrtlinum?
Hún leit til hans og úr augum hennar
skein óendanleg ást. Hún var ekki
lengur ráðvillt. Hún var orðin fullorðin,
fullmótuð kona. Einmana hafði hún
farið langa leið til að ná þessu marki.
— Örlög min voru ráðin daginn sem
þú leyfðir mér að sitja aftan á mótor-
hjólinu þinu, sagði hún og hló. — Já,
Ríkarður, ég hef víst alltaf elskað þig, en
ég vildi fremur kalla þig vin eða félaga,
þvi vinskapur endist lengur en ást. F.g
varsvohreedd um að glata þér.
— Það er engin hætta á þvi, sagði
hann rólega. — Nú fyrst er lífið að
hefjast og við eigum eftir að gera svo
margt skemmtilegt saman.
— Hvað áttu við? spurði hún.
— Þú ætlar að skrifa og verður
kannski rithöfundur — og við ætlum að
eignast böm — ferðast eins mikið og við
getum og elska hvort annað.
Jennifer varð hugsi. — En ég er ekk-
ert sérstaklega dugleg viðaðelda mat.
— Hafðu ekki áhyggjur af því. Ég er
ekki matvandur.
Hann hélt áfram aðskipuleggja fram-
tiðina. en Jennifer hlustaði aðeins með
öðru eyranu.
— Ég er svo hamingjusöm. hvíslaði
hún og Ríkarður lagði hönd sina yfir
hennar og þrýsti hana laust.
— Ég skal gera það sem ég get til þess
að þú verðir alltaf hamingjusöm, sagði
hann þegar þau keyrðu inn í nóvember-
gráa Osló. Þau tóku ekki eftir þvi.
Heimur þeirra skein eins og ævintýra-
höll — snjólaus ævintýrahöll.
Endir.
Skop
Heyrðu! Þú sagðir að hárkollan væri
úr mannshári, en mér finnst nú
grunsamlegt hvernig hárið sveiflast á
eftir fiugunum!
*
3. tbl. Vikan n