Vikan - 15.01.1981, Blaðsíða 35

Saga úr daglega lífinu
Mér tókst svo sannar-
lega að vekja á mér
athygli fyrir að vera í
slagtogi með Geira.
En ekki á þann hátt
sem fjölskyldan hefði
kosið.
Þar að auki sagði ég við sjálfa mig að
rauðvín væri eiginlega ekki áfengi. Ég
bragðaði aldrei neitt sterkara og fyrirleit
enn fólk sem var háð áfengi. Ég tók
ekkert eftir því að ég var sjálf að ánetjast
því. Liði dagur án þess að ég drykki varð
ég eirðarlaus og óhamingjusöm.
Tveimur árum seinna missti ég
húsnæðið. Ég auglýsti og fékk svar frá
stúlku sem hafði þriggja herbergja íbúð
á leigu og vildi gjarnan deila leigunni
með einhverjum. Hún hét Birna og eftir
simtalinu að dæma virtist hún ósköp
alúðleg stúlka. Nú mundi ég loksins
eignast vinkonu. Mig fór strax að
dreyma um allt það sem við mundum
gera saman. Birna átti áreiðanlega fullt
af vinum.
lbúðin var þröng og vanhirt en Birna
var nákvæmlega jafnvingjarnleg og ég
hafði hugsað mér hana. Hún var 24 ára.
mikið máluð en hlátur hennar var
dillandi og framkoma hennar innileg.
Það sakaði heldur ekki að henni
fannst líka gott að fá sér neðan í því á
kvöldin.
Við urðum strax miklir mátar. Ég
opnaði hjarta mitt fyrir henni og trúði
henni fyrir draumum mínum. Hún fékk
að vita hvað ég var hitur út í fjölskyldu
mína og hvað ég þráði heitt að sýna
þeim að það væri líka töggur í mér.
— En nú er ég bráðum búin að vinna i
þrjú ár og geri ekki betur en að skrimta,
sagði ég og andvarpaði.
— Þú ættir að reyna að fá þér ein-
hverja betri vinnu, sagði Birna. — Það
er engin framtið fyrir þig I bankanum.
Þar hafði Birna alveg rétt fyrir sér og
ég fór alvarlega að hugsa um að skipta
um vinnu. Sex mánuðum síðar fékk ég
vinnu hjá heildsala sem flutti inn snyrti-
vörur. Ég átti bæði að sjá um skrifstofu-
haldið og selja. Það var það siðarnefnda
sem ég ákvað að ná góðum árangri í.
Ég lagði hart að mér og sá ekki eftir
þeim mikla tíma sem ég eyddi í auka-
vinnu. Og árangrinum náði ég. Salan
jókst jafnt og þétt og ég vissi að það var
mér að þakka. Það fór heldur ekki hjá
því að yfirmaður minn tæki eftir þessu
og ég fékk kauphækkun. En til lengdar
nægði mér þetta heldur ekki, mér sveið
hvað ég var menntunarsnauð og loks lét
ég kylfu ráða kasti og innritaði mig i
öldungadeildina. Það var þar sem ég
hitti Gísla.
hafa neitt við það að athuga, þvert á
móti. Það var eins og alla langaði til að
losna við mig. Það særði mig og ég þráði
það heitast að geta hefnt mín þó siðar
yrði.
Mér gekk illa að fá leigt. Tekjur mínar
dugðu ekki fyrir hárri leigu og ég átti
lítið í fyrirframgreiðslu. Loks tókst mér
að fá eitt herbergi og eldhúskytru í
kjallara í vesturbænum. Og þar sat ég nú
á kvöldin með dönsku blöðin og
útvarpið mitt. Ég átti enga vinkonu,
stúlkurnar sem unnu með mér i bank-
anum voru annaðhvort miklu eldri en
ég, giftar eða á föstu. Svo að mest allur
frítíminn fór í dagdrauma. Og til að gefa
dagdraumunum raunverulegri blæ
drakk ég.
Ég keypti fimm flöskur af rauðvíni á
hverjum föstudegi. Á fimmtudagskvöldi
voru þær ailar tómar. Ég hafði ekkert
samviskubit vegna þessarar drykkju
minnar. Mér fannst vínið gott og það
veitti ekki af að lifga dálítið upp á þær
fátæklegu máltíðir sem mér tókst að
framleiða á rafmagnshellunni minni.
Auðvitað gafst Gisli upp. Hann fiutti
aA heiman með Lisu og sótti um
skilnað.
frá Betu nema hvað hún sendir mér jóla-
og afmæliskort. Það er að segja ég fékk
ekkert kort þegar ég varð þrjátiu og
þriggja ára nú fyrir skömmu. Ég held ég
viti hvers vegna. Beta skammast sín svo
mikið fyrir mig að hún vill helst gleyma
því aðégsétil.
Eftir að Beta hafði tekið frá mér
kærastann fór ég aftur að tala um að
flytja að heiman. Og nú virtist enginn
3. tbl. Vikan 35