Vikan - 15.01.1981, Blaðsíða 29

Þýðandi: Anna
hann gat. Og það gekk prýði-
lega því hann var ekkert að
saga með vélsög eða hrufla
fingurna á hamrinum.
Svo fór að lokum að hann
gat látið tæta grisjuna af tánni.
Klukkutíma síðar stóð hann í
dyrunum á litla kontórnum þar
sem meistarinn sat.
— Nú hef ég meitt mig enn
einu sinni, meistari, sagði hann
og rétti fram alblóðuga
höndina. Ég skar mig á
heflinum. Það er vist voða
alvarlegt í þetta skiptið.
— Ertu með öllum mjalla,
drengur, sagði meistarinn og
leit á höndina á Sveini Áka. —
Farðu á stundinni á slysavarð-
stofuna.
— Sveinn Áki flýtti sér af
stað.
Meistarinn ýtti húfunni
aðeins fram á ennið og klóraði
sér í skallanum með tommu-
stokknum, hugsandi á svip.
— Það er merkilegt með
þennan dreng, tautaði hann og
horfði á eftir Sveini Áka,
meðan hann var að læra kom
aldrei neitt fyrir hann. Nú veit
ég ekki hvernig hann fer að þvi
að vera alltaf að slasa sig.
Sveinn Áki kom aftur af
slysavarðstofunni með höndina
í fatla og í heila viku varð hann
að saga með vinstri hendinni.
Síðan fór hann aftur á slysa-
varðstofuna, til að láta taka
sauminn og skipta um
umbúðir, og þá gat hann aftur
sagað með hægri hendi.
Hann var næstum búinn að
losa sig við vinstri þumal-
puttann næst þegar hann kom
inn til meistarans.
— Nei, fjandakornið, nú
verðurðu að fara að hætta
þessu, sagði meistarinn og sót-
bölvaði. — Þetta gengur,
fjandinn fjarri mér, ekki öllu
lengur. Ertu hrjótandi í vinn-
unni eða hvað?
Sveinn Áki fullvissaði hani,
um að hann hefði verið glað-
vakandi í vinnunni og svo
hoppaði hann upp á skelli-
nöðruna og keyrði upp á
slysavarðstofuna. Nokkrum
dögum síðar var hann að hlaða
heftibyssu og enn fór eitthvað
úrskeiðis. í þetta sinn var litli-
fingurinn fórnarlambið. Hann
vafði vasaklútnum sínum um
sárið og flýtti sér til meistarans.
— Ég verð að fara á slysó,
sagði hann, byssan sveik!
Áður en meistarinn náði að
gera nokkuð af sér var Sveinn
Áki horfinn. Þegar hann kom
aftur kallaði meistarinn hann
aftur inn til sín.
— Þetta gengur ekki lengur,
sagði hann. Ég get ekki látið
þig komast upp með að vera
hér að saga fingur og tær af þér
annan hvern dag. Héðan af
heldur þú þig fjarri öllum
vélum og verkfærum. Þú getur
sorterað spýtur í lengdir uppi á
lofti og þú verður við það
þangað til þú lærir að umgang-
ast vélar aftur.
Það var kannski einhver
glóra í því að láta Svein Áka
halda sig fjarri vélsögum,
heflum og hömrum i smátíma.
Sveinn Áki fór að flokka
timbur.
Daginn eftir burðuðust tveir
smiðanna með hann á milli sín
inn á litlu skrifstofuna hjá
meistaranum.
— Hvað er nú að? sagði
hann hryssingslega.
— Hann datt niður stigann,
sagði einn smiðurinn. — Ég er
hræddur um að hann hafi
handleggsbrotnað.
— Drífið hann á slysa-
varðstofuna! Nei, hinkrið
aðeins, ég skal keyra hann. Það
er eitthvað bogið við þetta allt
saman, hvað sem það nú er.
Meistarinn kom Sveini Áka
fyrir í bílnum sínum og þeir
lögðu af stað á læknisfund.
— Hann hefur brotnað um
liðinn, var úrskurður
læknisins, eftir að hann hafði
litið á Svein Áka. Farið með
hanr. inn til hjúkrunar-
koi .mar og látið hana búa um
brotið.
Sveinn Áki hvarf inn í
herbergið við hliðina á og þar
tók ung og falleg hjúkrunar-
kona á móti honum með
ljómandi brosi. Hún flýtti sér
að loka dyrunum á eftir honum
og fleygði sér í fang hans.
Sveinn Áki leit hugsandi
upp.
— Við getum ekki haldið
áfram að hittast svona, meist-
arann er farið að gruna að ekki
sé allt með felldu með þessi
smáóhöpp mín!!
Skop
Pabbi vaknaði pirraður enn einu sinni,
mamma.
krjúpa eins oft og ég.
3. tbl. Vikan 29