Vikan - 15.01.1981, Blaðsíða 40

Höfundur: James Hadley Chase Þýðandi: Magnea Matthíasdóttir
2. hluti
Sá hlær
best...
„Herra Lucas,” sagði hann fx)linmóður, „sem stendur skiptir það
minnstu hver drap hann. Staðreyndin er sú að hann er í farangurs-
geymslunni þinni og þar getur hann ekki verið öllu lengur. Viltu fá
aðstoð mína eða ekki?”
„Sæll, Joe,” sagði ég og var hás.
„En fallega gert, lögreglustjóri," sagði
Glendaogvaralvegeinsog hún áltiað
sér. „Komdu endilega inn. Herra Lucas
er einmitt að fara. Hann er búinn að
segja mér athyglisverða hluti um
Sharnville.”
„Er það, já?” Lögguaugun litu á mig
og svo aftur á hana. „Larry þekkir
bæinn út og inn. Það mætti nefna hann
stofnfélaga. Ég ætla ekki að koma inn.
Konan mín bíður eftir mér með
matinn.” Hann rétti fram umslag.
„Hérna er þetta allt, frú Marsh. Ef þig
vantar einhverjar frekari upplýsingar
veistu hvar mig er að finna.” Hann
veifaði mér: „Sé þig, borgari,” setti upp
Stetsoninn og gekk í áttina að lyftunni.
Við stóðum hvort gegnt öðru og
bærðum ekki á okkur fyrr en við
heyrðum lyftudyrnar lokast, svo litum
við hvort á annað.
Töfrarnir voru horfnir.
Það voru ekki nema þrjár minútur
síðan ég þráði það heitast að elska með
henni og hún hafði líka þráð mig, en það
var liðið.
„Ég verð að fara,” sagði ég og rödd
min var óstyrk. „Hann fylgisl með öllu
sem gerist hér í bænum. Við þurfum að
vera gætnari hér eftir, Glenda.”
Hún lyfti höndunum með
örvæntingarsvip og lét þær falla.
„Andartak hélt ég... ” Hún sneri sér
undan. „Það gengur aldrei neitt sem ég
geri... ekkert!”
„Ef Brannigan eða Manson eða
bæjarstjórinn fengju þá hugmynd.
Glenda, að ég væri að gamna mér með
giftri konu, þá væri ég kominn í klandur
og það væri fyrirtækið mitt lika. Ég þarf
að hugsa um meðeiganda minn. Ég verð
aðgæta min!”
Það fór um hana svolítill hrollur, svo
sneri hún sér við og leit á mig.
„Gamna þér? Nefnirðu það því
nafni?”
„Glenda! Auðvitað geri ég það ekki!
En þeir myndu halda það.”
Hún þvingaði fram bros.
„Ekki vera svona áhyggjufullur á
svipinn. Ég sagði þér að þetta yrði i
síðasta sinn. Ég lofa að verða þér ekki til
trafala á framabrautinni.” Beiskjan i
rödd hennar var eins og svipusmellur en
ég varðaðfara.
„Ég hef samband við þig. Glenda. Við
þurfum bara að gæta okkar betur.” Ég
færði mig nær henni en hún hörfaði og
hristi höfuðið. „Glenda! Við verðum að
kippa þessu í lag! Ég elska þig en þú
verður að skilja að ég get ekki tekið neina
áhættu.”
„Ég skil það.” Aftur þvingað bros.
„Vertu sæll, Larry.” Svo fór hún frá
mér, hvarf inn i svefnherbergi sitt og
lokaði á eftir sér.
Það eina sem ég gat hugsað um þá
stundina var Thomson sem sæti í bíl
sínum og biði eftir að sjá hvort Ijós
kviknuðu i íbúð minni. Ég flýtti mér yfir
ganginn, opnaði útidyrnar mínar og fór
inn. Án þess að kveikja fór ég að glugg
anum og leit varkár niður á götuna.
Bíllinn hans var þar enn. Ég kveikti
ljósin og fór mér hægt svo hann gæti
séð mig meðan ég dró tjöldin fyrir
gluggana.
Hann setti bílinn í gang og ók burt.
Meðan ég var að glima við morgun-
póstinn minn tveimur dögum síðar rakst
Bill Dixon inn í skrifstofuna mína. Ég
hafði ekki hitt hann alla síðustu viku.
Hann var að vinna við byggingu sem
átti að risa rúmum fimmtíu mílum utan
viðSharnville.
„Sæll. Bill,” sagði ég. „Hvenær villtist
þú inn?”
„1 gærkvöldi.” Hann skellti þungri
skjalatöskunni á gólfið og settist niður
gegnt mér. „Ég hringdi i þig en þú varst
ekki heima.”
Ég skrapp á ströndina einn míns liðs
og reyndi að komast að einhverri niður-
stöðu um Glendu. Ég vissi að aðstæður
mínar voru afleitar. Eftir að hafa ætt um
gólf I stofunni minni kvöldið sem við
skildum og heyrt með sjálfum mér rödd
hennar segja aftur og aftur Ég þrái þig.'
varpaði ég allri varkárni frá mér, fór yfir
ganginn og hringdi dyrabjöllunni
hennar. Þá var klukkan hálftvö. Hún
lauk ekki upp. Ég hringdi aftur. heyrði
þá að lyftan var að koma upp. varð
hræddur og flýtti mér aftur inn til min.
Áður en ég fór á skrifstofuna næsta
morgun hringdi ég aftur hjá henni og
enn svaraði hún ekki. Um leið og ég var
búinn að fara yfir póstinn á skrifstofunni
hringdi ég til hennar. Ekkert svar. Um
hádegisbilið var ég alveg að verða óður,
eftir að hafa reynt að ná i hana i sima.
Ég varð að tala við hana! En við þurft-
um að ræða saman þar sem forvitin
augu sáu okkur ekki. Ef hún hefði verið
fráskilin hefði þetta ekki verið neitt
vandamál, en ég gat ekki um annað
hugsað en að maðurinn hennar léti
kannski fylgjast með henni og ef hann
nefndi mig sem viðhaldið hennar myndi
ímynd mín i Sharnville bíða talsverðan
hnekki og fyrirtæki okkar Bills verða
fyrir fjárhagslegu tjóni. Þetta hljómar
fáránlega nú á dögum. en ég þekkti
Sharnville: betri borgarar áttu að halda
sig á mottunni og ég var orðinn betri
borgari.
Ég reyndi að hafa samband við hana
um kvöldið og aftur næsta dag, en
árangurslaust. Ég fór i bílageymsluna og
sá að billinn hennar var horfinn. Mér
leið ömurlegá og ég velti því fyrir mér
hvort hún væri farin frá Sharnville og
hvort ég myndi hitta hana aftur.
Þá um kvöldið fór ég niður á strönd-
ina og braut heilann um það hvað ég
ætti til bragðs að taka. Hún var eina
konan sem ég gat hugsað mér. Nú vissi
ég það fyrir vist. Ég var jafnvel reiðubú-
inn að biða í tvö ár eftir að giftast henni
ef ég væri tilneyddur en ekki ef ég gaéti
fundið fljótlegri lausn. Eftir þessar
40 Vikan 3. tbl.