Vikan - 15.01.1981, Blaðsíða 44

Það lók mig drykklanga stund að
komast í fötin. Ég varð að setjast niður
tvisvar til að hvila mig en loks komst ég i
fötin og þá fannst mér ég vera heldur
hressari.
Hvað hafði gerst? Hvar var Glenda?
Hvar var feitlagni maðurinn í krump-
uðu hvitu jakkafötunum?
Likt og i martröð tölti ég yfir heitan
sandinn þangað sem ég hafði skilið bil-
inn minn eftir. Ég opnaði bíldyrnar og
seig þakklátur í ekilssætið. Ég færði
spegilinn til og starði á sjálfan mig.
Hægra augað var uppblásið og svart.
Hægri hlið andlits mins var bólgin. græn
og rauð þar sem feiti maðurinn barði
mig.
Þá tók heili rninn við sér. þrátt fyrir
ákafan höfuðverkinn. Eftir tvo tíma átti
ég að leika golf við Brannigan og meðan
við lékum þurfti ég að biðja hann um að
auka lánstraust okkar. Það kom ekki til
greina. Ég varð að hringja i hann og til-
kynna forföll. Það var það fyrsta sem ég
þurfti að gera. Svo Glenda.... en
Brannigan kom á undan.
Ég ók burt frá Ferris Poinl. Það var
kaffistofa við gatnamótin á sandvegin
um og ég hægði á mér en leit svo á
sjálfan mig i speglinum. Ég gerði mér
grein fyrir því að ég myndi vekja tals
verða eftirtekt ef ég færi þar inn til að fá
lánaðan sima, svo ég ók áfram.
Ég var heppinn að umferðin var lítil á
þessum tíma. Höfuð mitt veinaði af
kvölum, andlitið hélt áfram að bólgna.
Ef umferðarlögga hefði komið auga á
mig þessar fjórar rnilur heim til min
hefði hún stöðvað mig. en það var enga
umferðarlöggu aðsjá.
Ég vissi varla hvað ég var að gera
þegar ég loks ók inn i bílageymsluna
undir íbúðarbyggingunni. Ég slaulaðist
út úr bílnum og leil á stæðið þar sem
Glenda geymdi bilinn sinn. Það var
tómt.
Fintm minútum síðar var ég einhvern
veginn búinn að ná sambandi við
Brannigan. Ég náði honum rélt i þann
mund sem hann var að leggja af stað til
Sharnville. Ég sagði honum að ég hefði
lent i umferðaróhappi og bað hann um
aðafsaka mig.
..Erlu mikið nteiddur. félagi?" spurði
hann áhyggjufullur.
„Mér samdi ekki nógu vel við
framrúðuna. Það er allt i lagi með ntig.
Ég verðbara aðsleikja sár min."
„Hvaðkom fyrir?"
„Það var einhver brjálæðingur. Ég
beygði snöggt og rak höfuðið í."
„Það var afleitt. Er eitthvað sem ég
get gert?”
„Nei. þakka þér fyrir samt. Ég hressist
fljótlega. Mér þykir leitt að missa af
leiknum.”
„Við ákveðum annan seinna. Taktu
lífinu með ró. félagi." og hann lagði á.
Ég var enn með höfuðverk. Ég fór yfir
ganginn og hringdi dyrabjöllunni hjá
Glendu.
„Hún er farin. herra Lucas."
Ég sneri mér hægt við. Gamla blökku
konan sem ræsti þarna stóð fyrir enda
gangsins meðskrúbbinn sinn og fötuna.
„Farin?"
„Já. herra Lucas. Hún fór um sjö-
leytið í morgun. Henni virtist liggja
einhver ósköp á og rogaðist með tösk-
urnar sinar. Ég bauðst til að hjálpa
henni en hún æddi framhjá mér eins og
ég væri ekki til." Hún horfi á mig og
gapti. „Hræðilegt að sjá andlitið á þér.
herra Lucas!"
„Ég lenti i bilslysi." sagði ég og fór
aftur inn í íbúðmina.
Ég lét fallast á rúmið og hélt um
kvalið höfuð mitt. Hvað var á seyði?
Hver andskotinn var á seyði?
Ég neyddi mig til að setjast upp. fór
inn i eldhúsið og sótti ís i ísskápinn. Ég
vafði ismolana i handklæði og hélt hand-
klæðinu að hnakkanum. Ég mjakaðist
inn i stofu og hélt ísbakstrinum að
höfðinu. Hann gerði mikið gagn. Svo
færði ég hann að bólgnu andliti minu
nokkrum mínútum siðar. Það hjálpaði
líka. Kvalirnar tóku að minnka.
Svo hringdi siminn.
Glenda?
Ég þreif upp simtólið.
„Herra Lucas?" Þetta var karlmanns
rödd.
„Hver er þetta?" tókst mér að tauta
og ég flutti ísþaksturinn aftur að
hnakkanum.
„Ég heiti Edwin Klaus." Hann stafaði
það. „K-l-a-u-s." Þögn. svo hélt hann
áfram. „Ég á við þig erindi. Ég verð
kominn til þin eftir tiu mínútur. herra
Lucas. en gerðu mér fyrst greiða. Gáðu
í farangursgeymsluna á bilnum þínuni.
Ég er viss um að þú hefur höfuðverk en
gerðu þetta samt. Farðu og gáðu." Og
hann lagði á.
Simaat? Einhver vitleysingur?
Ég sat kyrr. Nei. simaat var það ekki.
Það fór um mig hrollur. Ég dróst á fætur
og gekk hægt að lyftunni. Ég fór nteð
henni niður í bilageymsluna. Ég komst
að bilnunt mínum og opnaði farangurs
geymsluna. Ég lyfti lokinu.
Samanhnipraður eins og afskræmt
fóstur lá feitlagni maðurinn þarna með
blóð í hvítu krumpuðu fötunum og
skeggiðalblóðugt.
Tóm augu hans horfðu þannig á mig
sem aðeins dauðsmannsaugu ein geta.
Þegar ég opnaði dyrnar að íbúðinni
minni og staulaðist inn í stofuna kom ég
auga á hann þar sem hann sat i
uppáhaldsslólnum minum með kross-
lagða fætur og hendur i kjöltu sér.
rólegur og í fullkominni hvíld.
Hann hefði getað verið hvað sem var,
allt frá fimmtíu og fimm ára gamall til
sextíu og fimm ára. Þykkt snjóhvitt hár
hans var óaðfinnanlega snyrt. Allt i fari
hans var óaðfinnanlegt: koxgrá jakka-
fötin. hvít silkiskyrtan. Pierre Cardin
bindið og glampandi svartir skórnir.
Andlitið gat sem best verið höggvið út
úr tekki: hnotubrúnt. nefið þunnt og
hvasst. munnurinn rifa. augun stór og
dökkgrá og eyrun flöt og uppmjó.
Ég var sem lamaður eftir að hafa
fundið feita manninn dauðan i
farangursgeymslunni. Mér fannst ég
vera kominn i hræðilega martröð og að
Sá hlær
best...
ég myndi vakna eftir fáein andartök og
komast þá að þvi mér til mikils léttis að
þetta hefði aldrei gerst og að þetta væri
bara venjulegur sunnudagsmorgunn.
Maðurinn sem sat gegnt mér var ekki
annað en viðbót við þessa martröð. Ég
lokaði á eftir mér. hallaði mér upp að
hurðinni og starði á hann.
„Ég korn að dyrunum opnum." sagði
hann. „Afsakaðu að ég skuli hafa tekið
mér bessaleyfi að ganga inn. .. Ég heiti
Edwin Klaus: K-l-a-u-s."
Ég fann svitadropa leka niður auma
kinn mina. Þetta var ekki martröð.
Þetta var raunveruleikinn.
„Hvaðviltu?"
Dökkgrá augu hans voru ámóta svip
brigðarik og ismolar þegar þau horfðu á
mig.
„Ég ætla að hjálpa þér." Hann benti
mér að setjast. „Ég sé að þér liður illa.
Ég sagði Benny að gæta sín.” Hann lyfti
litilli brúnni hendi sem i uppgjöf. „Hann
veit ekki hve sterkur hann er. Fáðu þér
endilega sæti. Lucas."
Ég var aftur kominn með höfuðverk
og fæturnir titruðu undir mér svo ég
færði mig aðstólnum og settist.
„Þú átt í erfiðleikum. hr. Lucas. Það
mætti álykta sem svo að þú vissir heldur
ekki hve sterkur þú ert." sagði Klaus
mjúkróma og þlíðlega. „En það er hægt
að kippa vanda þínum í lag ef þú kærir
þig um að þiggja aðstoð mína."
„Hver ertu?” spurði ég og starði á
hann.
„Við skulum ekki ræða það sem
stendur. Vandamálið er Alex Marsh.
sem þú myrtir. Hvaðætlarðu aðgera við
líkið. hr. Lucas?"
Ég lokaði augunum. Ég mundi atvikin
glöggt. Mig langaði til að drepa hann.
Ég mundi hvernig ég lét kreppa hnefana
vaða i andlitið sem leit upp til mín. Ég
var búinn að lyfta höndunum til að
berja hann aftur þegar ég fékk högg á
höfuðið. Ég meiddi hann. nefbraut hann
trúlega, en ég var viss um að ég hafði
ekki drepið hann. Bara ef kvalimar i höfði
niinu hyrfu svo ég gæti hugsað skýrt!
„Ég drap hann ekki," sagði ég og
horfði i augu Edwin Klauss.
„Slíkt ákveða dómari og kviðdómur.
ekki satt. herra Lucas?"
Ég reis á fætur, reikaði inn á bað og
■gleypli fjórar verkjatöflur. Ég lét vatnið
renna. tók svo upp svamp og baðaði
andlit mitt. Nú var ég farinn að hugsa
skýrar.
Ég vissi ekki hver þessi vel klæddi
maður var en eðlisávisun min sagði að
hann væri fjárkúgari. Ég setli hend-
urnar á vaskinn og reisti mig á fætur. Ég
starði á spegilmynd mína fyrir ofan
vaskinn. Ég sá ókunnugan mann: mann
sem minnti á mig en var með bólgna og
skrámaða kinn og tryllingsleg, óttaslegin
augu. Ég stóð þarna og starði í fimm
minútur eða svo. þá tóku töflurnar að
verka og kvalirnar í höfðinu
hjöðnuðu og urðu þungur æðasláttur.
Alex Marsh! Þannig að feiti maðurinn
var eiginmaður Glendu!
Hver var þessi maður i stofunni minni.
hljóðlátur. rólegur og tilbúinn að hjálpa
mér?
Ég beið og hélt mér enn i vaskinn.
starði á sjálfan mig í speglinum þar til
sársaukinn i höfðinu varð þolanlegur.
Hann spurði mig hvað ég ætlaði að gera
við likið i farangursgeymslu bílsins mins.
Hvaðáttiég aðgera?
Mér datt fyrst i hug að hringja i
Thomson lögreglustjóra og láta hann sjá
um þetta allt. Ef ég gerði það. myndi
hann. myndi nokkur. trúa mér? Ef
einhver tilviljun ylli því að mér yrði
trúað þá vissi ég að ég væri samt búinn
að vera í Sharnville. Ég neyddist til að
játa að ég hefði verið i ástarleik með
giftri konu þegar maðurinn hennar kom
okkur að óvörum. Myndu þeir trúa að
einhver — hver? — hefði barið mig i
höfuðið meðan ég tókst á við manninn
hennar?
Ég hugsaði um líkamann sem var
samanhnipraður í farangursgeymslu
bilsins mins. Augnablik flaug mér í hug
tryllingsleg hugmynd: að aka bílnum á
afvikinn stað. draga skrokkinn út og
grafa hann. Tryllingsleg hugmynd! Ég
vissi aðég gæti ekki gert það.
Það er hœgt að kippa vanda þinum i
lag ef þú kærir þig um að þiggja aðstoð
mina.
Því skyldi þessi maður bjóða mér
aðstoð? Hvað myndi hann græða á því?
Ég varð að komast að því.
Ég var þúinn að ná nokkuð betri
stjórn á mér og fór þvi aftur inn i
stofuna.
Edwin Klaus sat enn i uppáhaldsstóln-
um minum. afslappaður með kross-
lagða fætur og hendur í kjöltu. Frá
honum stafaði óendanlegri þolinmæði.
„Líður þér þetur. herra Lucas?" sagði
44 Vikan 3. tbl