Vikan - 03.06.1982, Qupperneq 17

3. hluti Framhaldssaga
FJÖGURRA
DAGA
MARTRÖÐ
Saga um ást, peninga,
mannvonsku og morð.
SVEFNHERBERGIN
voru á efri hæðinni.
Mínu herbergi fylgdi baðherbergi
og þar hafði einhver lagt fram
fjólublá handklæði, í sama lit og
sængurfötin. Skyndilega minntist
ég þess hve áhyggjufull Susan
hafði orðið þegar frú Manville
vildi láta mig sofa í þessu her-
bergi. Ég skreið upp í rúmið og
reyndi að ýta frá mér öllum
áhyggjum. Á morgun myndum viö
leggja af stað til Frakklands og
hefja leit að svörunum við spurn-
ingum okkar.
Eg vaknaði við óm af röddum.
Ég gat ekki verið búin aö sofa
lengi vegna þess að aldimmt var
enn í herberginu og ég fann að ég
var dauðuppgefin ennþá. í fyrstu
hélt ég að röddin hefði verið hluti
af mínum eigin draumi en svo
heyrði ég hana aftur og nú var
ekki um neitt að villast lengur.
Maðurinn talaði hratt á frönsku í
herberginu við hliðina á mínu her-
bergi.
Og maöurinn sem talaði var
Ross.
E'\ G FÁLMAÐI tJT Í
* loftið með hendinni
og kveikti á náttlampanum. Dauf-
ur bjarminn frá lampanum féll á
klukkuna sem reyndist vera fjög-
ur. Ross hafði lækkað röddina en
allt í einu skellihló hann og það
varð til þess að ég þeyttist fram úr
rúminu. Ég greip náttsloppinn
minn. Gólfið var ískalt viökomu
en ég eyddi ekki tímanum í aö
leita að inniskónum mínum.
Koldimmt var frammi í gang-
inum og ég skildi hurðina eftir í
hálfa gátt til þess að þaðan bærist
svolítill bjarmi fram á ganginn.
Röddin hafði komið úr herberginu
við hliðina á mínu herbergi og hún
hækkaði eftir því sem ég nálgaðist
meira dyrnar á herberginu. Ég
nam staðar í nokkurri óvissu og
fann að ég skalf frá hvirfli til ilja.
Ross var þarna inni. En hvenær
haföi hann komið? Hvers vegna
hafði enginn sagt mér frá því?
Hvað var að gerast í þessu húsi?
Allt í einu heyrði ég hann hlæja
aftur og ég reif upp hurðina án
þess aö berja fyrst.
Sterkt ljósið inni í herberginu
hálfblindaði mig eitt augnablik en
svo sá ég hávaxinn mann rísa á
fætur og ganga í áttina til mín. Ég
starði beint inn í ísköld augu hr.
Manvilles.
„Hvem fjandann eruð þér aö
gera hér?”
Hlátur Ross bergmálaði í kring-
um okkur, eins og svar við spurn-
ingunni, og ég leit allt í kringum
mig í herberginu. Hlæjandi augu
hans mættu mér frá hverri mynd-
inni af annarri og á sófaborðinu
stóö segulbandstæki og hlátur
Ross hækkaði meir og meir þar til
ég greip með báðum höndum fyrir
augun og fór að kjökra.
Hr. Manville kom laust við
handlegg minn og lokaði dyrunum
á eftir mér.
„Setjist niður,” sagöi hann biðj-
andi. Hann slökkti á segulbandinu
og hláturinn hætti snögglega.
„Viltu fá eitthvaö að drekka?”
spurði hann. Ég hristi höfuðiö og
horfði þegjandi á hann. Sterk ihn-
vatnslykt var í herberginu og
minnti á móður Ross.
„Ég get alls ekki skiliö að hann
skuli vera horfinn okkur,” sagði
hr. Manville. „Elskaðir þú hann
líka,Kristina?”
„Ég var trúlofuö honum,” sagöi
ég.
„Það sannar ekkert,” sagði
hann óþolinmóður og ég skildi vel
að hann var að hugsa um Alison.
Áöur en mér gæfist tími til að
svara hélt hann áfram:
„Hann var ekki sonur minn.
Vissir þú það?”
„Já,”svaraði ég lágt.
Hann strauk hendinni yfir aug-
un eins og ljósiö ylli honum þján-
ingum. Nú var þögn um hríð.
„Ég ætti víst aö fara aftur,”
sagði ég svolítið óörugg í bragði.
„Ég biö þig að afsaka aö ég skyldi
hafa ruöst svona hingað inn en ég
heyrði rödd Ross og hélt...”
„Þetta er allt eins mikið mér að
kenna,” sagði hann hálfutan við
sig. „Ég gleymdi því .að hljóö-
iö berst vel að næturlagi. Nætum-
ar eru mér erfiðastar vegna þess
að þá er ekkert sem kemur í veg
fyrir að maður hafi tíma til að
hugsa. Hann horfði þegjandi á mig
og allt í einu var eins og stífla
brysti innra meö honum og orðin
streymdu fram hvert af öðru.
„Konunni minni var nauðgað
nokkrum mánuðum áður en við
giftum okkur. Það var einhver
ræfill sem gerði það. . . Hún hefur
aldrei viljað segja hver það var og
ég veit það ekki einu sinni enn
þann dag í dag. Hún varð ófrísk og
þorði ekki aö segja mér það. . .”
Hann stundi við. „Vesalingurinn
litli, hvílíkt helvíti hlýtur hún ekki
að hafa þurft að þola! Og aldrei,
öll þessi ár. ..” Röddin brast. „I
þrjátíu löng ár hefur hún ekki þor-
að aö segja frá þessu og jafnlengi
hef ég haldið að Ross væri sonur
minn! Og nú. . . Hvers vegna
mátti ég ekki halda áfram aö trúa
því? Og hvers vegna gat hann ekki
líka fengið aö halda áfram að trúa
því?”
Hann horfði á mig þjáningar-
fullu augnaráði og ég vissi ekki
hverju ég átti að svara. I þrjátíu
löng ár hafði enginn vitað — eng-
inn nema móðir Ross og hún haföi
ekki þorað að segja frá þessu. Dag
einn hafði einhver komist að sann-
leikanum. Einhver sem hafði allt
að vinna og engu aö tapa, við að
gera Ross arflausan. Þaö var að-
eins um tvær persónur að ræða —
Susan eöa William. Ég ýtti
þessum óréttlátu hugsunum þegar
í stað frá mér. Hr. Manville hefði
ekki gert Ross arflausan, um það
var ég handviss, og þar fyrir utan
var meginhluti auðæfanna kominn
frá fjölskyldu frú Manville. En
væri það ekki Susan eða William,
hver gat þá hafa orðið til þess að
ljóstra uppsannleikanum?
Mig verkjaði í höfuðið af þreytu.
Ég horfði á hr. Manville og þján-
ingarsvipinn á andliti hans. Ætti
ég að segja honum aö ég væri
handviss um að Ross væri á lífi?
Eitthvað hélt þó aftur af mér, eitt-
hvert undarlegt hugboð sem varð
til þess aö um mig fór hrollur.
„Þér er kalt, barnið mitt,” sagði
hr. Manville. „Farðu aftur inn í
herbergiðþitt.”
„Ég fer héðan snemma í fyrra-
málið,”sagði ég.
„Ég veit það,” sagði hann og
kinkaði kolli. Hann tók laust í hönd
mína. „Þakka þér fyrir að þú
skyldir hlusta á mig. Og þakka þér
fyrir að þér skyldi þykja vænt um
Ross.”
„Þakka þér sjálfum,” hvíslaði
ég á móti.
Ég grét mig í svefn, þegar
grána tók af degi, og síðasta hljóð-
ið sem ég heyrði var hundgá ein-
hvers staðar í fjarska.
AU HIN VORU sest
við morgunverðar-
borðið þegar ég kom niður næsta
morgun. Ég hafði haldið að ég
myndi aka í bílnum með Susan en
auðvitað hefði ég mátt vita að hún
vildi heldur hafa Brent viö hliðina
ásér.
„Hann er ágætismaður,” sagöi
William, þegar hvíti Jaguarinn
geystist fram úr okkur og niður
eftir trjágöngunum. „Einmitt
maðurinn sem Susan þarf á að
halda. Svafst þú vel?” bætti hann
svo við.
„Já, þakka þér fyrir,” muldraði
ég. Ég heföi átt aö segja honuin
frá því sem gerðist um nóttina en
ég gat ekki fengiö mig til þess, að
minnsta kosti ekki enn sem komið
var. Ég staröi þegjandi út í gegn-
um bílrúðurnar.
„Ertu enn þreytt?” spurði hann.
„Svolítið,” samþykkti ég.
Vegurinn liðaðist um fallegt
landslag og alls staðar voru
skepnur á beit og nokkur böm
veifuðu til okkar frá einum sveita-
bænum. Sólargeislarnir léku sér
við skuggana á malbikuðum veg-
inum framundan og glitruðu á
spegilsléttu vatninu. Ég leit
snöggt í aðra átt og fann um leiö
að William lagöi hönd sína yfir
mína. „Mikið var þetta hugsunar-
laust af mér en ég var alveg búinn
að gleyma hræðslu þinni viö vatn-
ið. Við hefðum átt að fljúga í staö
þess að fara með skipinu.”
„Svo fremi skipið sé nægilega
stórt er þetta allt í lagi,” sagði ég
og brosti til hans vegna umhyggj-
unnar sem hann sýndi mér.
„Vel skipulagt, hefðu krakkarn-
ir í skólanum mínum sagt.”
„I skólanum þínum,” endurtók
ég spyrjandi. „Ég hélt að þú hjálp-
aðir fööur þínum með viðskiptin.”
„Nei, það geröi Ross. Ég hef
aldrei haft mikinn áhuga á viö-
skiptum. Ég varð þess í stað leik-
fimikennari. En nú verö ég víst aö
taka við af Ross.”
22. tbl. Vtkan 17