Vikan - 03.06.1982, Blaðsíða 46

— Ég varð aö finna Imogen, F'rank,
sagöi hún viö hann. — Þú veist, hvaö
við vorum góöar vinkonur, og ég varð
að vita, hvernig komið væri fyrir henni.
Hún lætur eftir sig barn, dóttur, faðir
ókunnur. Litlu stúlkunni liður vel, þar
sem hún er, en það er erfitt fyrir hjónin
að hafa hana.
Hann samþykkti undir eins og
ákveðið. Eileen gat gert sér i hugarlund,
hversu feginn hann var að fá tækifæri til
að ala upp sina eigin dótlur.
Þau sóttu barnið nokkrum dögum
siðar. Eilcen sat nteð hana i fanginu á
heimleiðinni og leitaði að svip föðurins
i lilla andlitinu.
Stundum fannst henni hún sjá likindi
með Frank, en um móðernið lék cnginn
val'i, sömu dökku augun. sama leiftrandi
brosið.
I>að var einkennileg tilfinning að
finna þennan litla kropp á hnjánum og
vagga honum svo i svefn. Það var eins
og þelta litla barn væri fætl af henni
sjálfri.
— Ertu hantingjusöm? spurði Frank,
og hún kinkaöi kolli. L r svip hans skein
ást og hlýja.
— Þetta er barnið okkar, sagði hún
ákveðin.
Ættleiðingin tók nokkra mánuði.
Intogen hafði gefið litlu stúlkunni nal'nið
Eileen Rose, en þau ákváðu að kalla
hana aðeins Rose til að forðast rugling.
Stundum fannst Eileen sent hún væri
þeirra eigið barn, hold af þeirra holdi,
ávöxtur hjónabandsins. En svo kastaði
Rose til höfðinu eða hló, og það var sem
Imogen væri komin Ijóslifandi.
Enda þótt Eileen legði hart að sér að
gleyma, ásótti efinn hana stöðugt.
Stundum horfði hún á Frank og velti
fyrir sér, hvort hann væri að hugsa um
Imogen. Minntist hann enn þeirrar
sælustundar, þegar Rose varð til?
r
ytra borði var fjölskyldulíf þeirra
fyllra og hamingjusamara. Nú voru þau
fjölskylda. En hið innra var kominn
brestur. Eileen þreyttist á ósvöruðum
spurningum sínum, og æ oftar þótlist
hún sofa, þegar Frank sneri sér að henni
á kvöldin, þvi hún óttaðist saman-
burðinn. Þá ástúð, sem hún hefði átt að
veita Frank, lét hún Rose í té, og hún
lét sern hún tæki ekki eftir því, þótt hann
yrði hlédrægari með timanum.
Rose óx upp, henni gekk vel í skóla,
sýndi dugnað i öllu, sem hún gekk að,
skaraði fram úr i leikjum.
— Hún er hamingjusamt barn, sagði
Frank við Eileen dag einn, þegar hann
stóð og horfði út um gluggann á Rose
Skuggi
efans
sem hjólaði fram og aftur um stigana. —
Sjáðu, ég sleppi stýrinu! kallaði hún til
pabba sins.
— Þú hefur staðið vel að uppeldinu,
sagði hann við Eileen, og hún brosti við
honunt þakklát. Þó var henni þungt um
hjartarætur. Hann var henni þakklátur.
en þakklæti var ekki sama og ást.
Öll þessi ár snerist lif Eileenar að
mestu um Rose. Svo var þetta brosmilda
barn skyndilega fullvaxin kona, há og
grannvaxin og lifsglöð eins og móðir
hennar forðum. Rose gekk vel í skóla, og
að skyldunámi loknu ákvað hún að
leggja fyrir sig sjúkraþjálfun. Að undir-
búningsnánti loknu fór hún til frekara
náms i Newcastle.
Eileen saknaði Rose, en hún kom
heim um hverja helgi, jafnástúðleg og
lífsglöð og fyrr. Þau höfðu sagt henni frá
lmogen, um leið og hún komst til vits,
og töluðu oft um hana.
— Hún hefði verið hreykin af þér,
sagði Frank við hana einn daginn, og
Eileen varð að snúa sér undan til að fela
tárin.
1 síðar trúlofaðist Rose sant-
starfsmanni sinum. — Segðu ekki nei,
mamma, sagði hún, og það var sem
Imogen stæði fyrir framan hana. — Ég
elska hann út af lífinu, og ég er ákveðin
að ljúka náminu, áður en við látum eftir
okkur að eignast barn.
Kvöldið fyrir brúðkaupið sátu þau
saman öll þrjú fyrir framan arininn með
söknuð í huga. Tilfinningarnar mundu
ekki kólna, en þær yrðu öðruvísi héðan í
lrá.
— Kominn tími til að fara í rúmið,
sagði Rose að lokum.
Eileen brosti lil samþykkis, en Frank
sagði hálfkæfðri röddu: —Dokaðu
aðeins við. Mig langar að gefa þér
dálítið.
Hann kom aftur andartaki siðar —
með Ijósmynd i höndunum. Hann gaut
augunum til Eileenar, sem starði á
myndina af imogen með Rose i örmum
sér.
— Eiginlega á mamma þin þessa
útihurðir)
Dalshrauni 9 Hafnarfirði Sími 54595
Útihurðir
— Bílskúrshurðir —
Svalahurðir
— Gluggar og gluggafög —
☆
Berið saman verð og
gæði, hringið eða skrifið og
leitið upplýsinga.
☆
Sendum um allt
land.
46 Vikan 22. tbl,