Vikan - 03.06.1982, Blaðsíða 44

Smásaga eftir Denise Robertson
Ir/ER lentu saman af tilviljun, hlé-
dræg slúlka frá afskekktri eyju og frjáls-
mannleg glæsimær úr stórborginni.
„Finnið ykkur herbergi tvær og tvær
saman,” sagði umsjónarkona heima-
vistarinnar rösklega og smalaði
nýnemunum inn á ganginn. Eileen fann
þútt tak um handlegg sér, henni var ýtt
inn um opnar dyr, og á næsta andartaki
var taskan hennar á rúminu og búið að
loka dyrunum.
— Ég heiti Imogen, sagði hin stúlkan,
— og hamingjan má vita, hvað cg er að
gera hér.
Hún opnaði handtösku sina og réiti
sigarettupakka i áttina til Eileenar. —
Reykirðu?
Eileen hristi höfuðið. Sjálfsöryggi.
talsmáti og klæðnaður hinnar
stúlkunnar gerðu hana orövana. „Eins
og klippt út úr tískublaði, mamma,"
skrifaði hún í fyrsta bréfi sinu heim.
Heima var Shetland. lengst i norðri.
— Eileen er fallegt nafn, sagði
Imogen, — en ég ætla að kalla þig
Mússu, þvi þú minnir mig á hljóðláta
mús.
Þclta var upphaf vináttu þeirra. Þær
áttu fátt eitt sameiginlegt. lmogen var
hávaxin og dökk yfirlitum, borgarbarn
fram i fingurgóma, gædd rikulegu sjálfs-
trausti. Eileen var að eölisfari hlédræg,
með blá augu og brúnleitt hár, hæglát og
heimakær.
Þrátt fyrir ólíkan bakgrunn og eðlisfar
féll þeim vel hvorri við aðra allt frá
þessum fyrsta degi í september 1951.
Þremur áruni siðar útskrifuðust þær
sem hjúkrunarkonur, og hvor um sig
hafði grætt nokkuð á umgengninni við
hina. Eileen hafði áunnið sér ögn af
djarfmannlegri framkomu Imogenar,
sem á hinn bóginn hafði róast nokkuð
fyrir áhrif vinkonu sinnar.
lmogen var hæfari hjúkrunarkona,
það varð Eileen að viðurkenna. Hún var
gædd einstakri lipurð og næmi fyrir
starfinu. Þó var það Eileen, sem hreppti
hina eftirsóttu stööu á karladeildinni
skömmu eftir prófið.
IvlOGEN var sannarlega sérstök
stúlka, það var einhver óróleiki i
blóðinu, sem rak hana áfram. Karlntenn
löðuðust að henni. en henni hélst
sjaldan lengi á þeim. Ekki varð þó
merkt, að henni væri eftirsjá að þeim.
— Nægur fiskur í sjónum, Mússa.
Mundu það, sagði hún.
Þó henti það, að Eileen þóttist sjá
skugga i augum hennar, vonbrigði hins
sigraða. Stöku sinnum fóru þær saman á
stefnumót, sem lmogen að sjálfsögðu
skipulagði.
Þannig var þvi ekki varið með Frank.
Hann kom til starfa sem kandidat á
karladeildinni, þar sem Eileen vann,
hálfþrítugur, mjög áhugasamur um starf
sitt. Hann eyddi talsverðum tima á skrif-
stofu Eileenar, grúskaði i skýrslum og
lyfseðlum og þáði með þökkum te- eða
kaffibolla hjá henni.
— Hann er skotinn í þér, Mússa,
sagði Imogen, hressileg að vanda, en
Eileen vissi, að henni var ekki svo ljúft
sem hún lét. Hún haföi veitt þvi athygli,
hvernig lmogen horfði á Frank.
Þau unnu saman í sex mánuði. Þá fór
hann til starfa á sjúkrahúsi i
Manchester. og það varö Eileen, sem
lekk bréfin frá honum, ekki Imogen.
„Skilaðu kveðju til Imogenar,” skrifaði
hann.
Imogen skellti i góm, þegar Eileen
skilaði kveðjunni og sagði: — Þú ættir
að klófesta hann, Mússa, um leið og
hann hefur klárað þarna i Manchester.
Þú verður örugglega fyrirmyndar lækn-
isfrú.
Eileen hefði svo gjarna viljað ræða til-
finningar sinar til Franks við Imogen, en
hún gat ekki gleymt því, að lmogen
hafði lika verið hrifin af honum. Þetta
olli þvi, að þær fjarlægðust hvor aðra
litillega.
Imogen eignaðist nýjan ástvin,
Victor, eiganda klúbbs. sem hún sótti
slundum þegar hún átti frikvöld. Eileen
geöjaðist illa að honum. enda þótt hann
sýndi henni alltaf kurteisi, og hann jós
gjöfum í Imogen.
— Svona, út meö þaö, segöu þaö,
sagöi Imogen ögrandi, um leiö og hún
bretti upp kraganum á nýrri leöurkápu
frá honum. — Segðu, aö þetta eigi eftir
aökomaméríkoll.
En Eileen sagöi ekkert. Hvernig gat
hún áfellst bestu vinkonu sina, þegar
hennar eigin hamingja fyllti brjóst
hennar eins og hlýr sólargeisli?
ElLEEN giftist Frank i nóvember
1957 í litlu kirkjunni á heimaeyju sinni.
Imogen var brúðarmær og minnti á
sjaldgæft blóm i dökkrauða flauels-
kjólnum sínum.
Eileen horfði á sjálfa sig í speglinum
aö morgni brúðkaupsdags síns og furöaöi
sig á því, að Frank skyldi hafa valið
hana, þegar hann hefði getað fengið
lmogen. Andlit hennar var hversdags-
legt, ekki ófritt, en fyrir alla muni hvers-
dagslegt. Kannski hafði hann valið
hana, vegna þess aö hún var áreiöan-
leg, ekki falleg, en áreiöanleg. Enn
sem fyrr ýtti Eileen þessum hugsunum
til hliöar, máliö var of viökvæmt.
Frank var tillitssamur elskhugi, skildi
hlédrægni hennar, var fundvís á óskir
hennar. Og það jók enn á hamingju
hennar að sjá, hversu vel hann kunni að
meta heimili þeirra, hve hann naut þess
að koma heim að loknum vinnudegi.
Hann fékk læknisstarf i námaþorpi i
Northumberland. Þau fengu til umráða
stórt, rautt múrsteinshús, byggt um
aldamótin, búið ótal krókum og kimum,
sett stórum gluggum með lituðum
glerjum. Intogen var stórhrifin. þegar
hún kom í viku heimsókn.
— Ég verð að hætta að kalla þig
Mússu, sagði hún hátiðlega. — Það
gengur ekki, þegar þú ert komin i tölu
heldra fólksins.
Vinátta þeirra stallsystra var innileg
sem fyrr, þráttfyrir þann brest,sem enn
gætti.
lmogen hafði harðnað í lund, hlátur
hennar var ögrandi, stór augun virtust
stærri en nokkru sinni i fölu, mögru and-
litinu.
— Þú ert ekkert nema skinn og bein,
sagði Eileen áhyggjufull.
— Reyndu þá að fita mig, frú læknir,
svaraði Imogen og brosti.
Vikán leið. — Auðvitað kem ég aftur.
sagði Imogen, þegar hún kvaddi þau.
Skuggi
efans
Rose var svarið við heitustu óskum hennar, barnið, sem
þau höfðu svo lengi þráð að eignast. En gæti Eileen
nokkru sinni gleymt, hvernig hún hafði orðið til?
— Þið haldið þó ekki, að þið séuð laus
viðmig!
Hún sneri sér að Frank með einhver
spaugsyrði á vörum, en hann greip hana
í faöm sér. — Gættu þín vel, Imogen,
sagöi hann alvarlegur í bragöi.
Sem snöggvast virtist Imogen hjúfra
sig að honum, en svo reif hún sig lausa
og reigði fallega höfuðið sitt. — Óger-
legt, doktor, sagði hún döprum rómi. —
Einfaldlega óframkvæmanlegt.
Eileen átti erfitt með að víkja Imogen
úr huga sér. Vanliðan hennar var svo
augljós, en eins og á stóð, gat Eileen
litið gert, auk þess sem heimilið og
Frank tóku allan hennar tima og
umhugsun.
núN var að búa gestaherbergið
undir aðra heimsókn Imogenar, þegar
henni bárust boð að heiman. Móðir
hennar var veik, ef til vill alvarlega veik.
Frank hafði bókað far fyrir hana með
ferjunni innan klukkutima. — Og hafðu
engar áhyggjur af mér... ég sé um mig
sjálfur. Þetta verður allt i lagi, svaraði
hann ákveðinn.
Eileen var fegin, að Imogenar var von
næsta dag. Þær töluðust við i síma. og
Imogen var hressilega að vanda. — Af
stað með þig, og láttu vera að búast við
hinu versta. Shetlendingar eru
ódrepandi... mamma þin nær sér,
sannaðu til. Vertu eins lengi og þú vilt.
Ég á langt fri inni, og ég skal líta eftir
Frank, eins ogég væri mamma hans.
Hálfur mánuður leið, áður en Eileen
fannst hún geta yfirgefið nióður sina.
Hún hafði náð sér allvel, en átti að fara
varlega fyrst um sinn. Þetta var fyrsta
heimsókn Eileenar á æskuslóðirnar
siðan hún gifti sig, og hún fann, hve hún
hafði í rauninni saknað hinnar kyrrlátu
náttúru Shetlands, víðáttu himinsins og
blikandi hafsins. Hún hét sjálfri sér þvi
að koma aftur urn sumarið ásamt Frank.
Imogen hafði þegar tekið saman
föggur sinar og búist til brottferðar. —
Hér er allt í röð og reglu og stakasta lagi,
sagði hún, en Eileen fannst hún forðast
að mæta augnaráði hennar. Hún
skynjaði, að eitthvað var að og sneri sér
að Frank i leit aðskýringu, en fann hana
ekki þar.
Þau fylgdu Imogen á brautarstöðina í
Newcastle. Frank hjálpaði henni að
koma sér fyrir og vék siðan til hliðar
fyrir Eileen, svo að vinkonurnar gætu
kvaðst.
— Sjáumst aftur, Mússa, sagði
lmogen. Hún brosti, en tárin voru aug-
Ijóslega ekki langt undan. Eileen langaði
að spyrja hana, hvað væri að, en hún
hikaði, og á næsta andartaki var blásið
til brottferðar, og þá var það orðið of
seint.
VlKU seinna fékk Eileen stað-
festingu á þvi, að hún væri með barni.
44 Vikan zz tbl