Vikan - 03.02.1983, Síða 21

Lorna Cartledge

orö sem létt höföu lundina og
lífgaö upp hversdaginn.
Eg hafði aldrei ætlast til að
þetta yröi neitt meira en upplyft-
ing, meinlaust daöur, og þrátt
fyrir það, eöa kannski einmitt
þess vegna, fannst mér þaö á ein-
hvern hátt auðmýkjandi þegar
hann skar þannig á samband
okkar þegjandi og hljóðalaust.
Þaö kann aö viröast einkenni-
legt aö ég skyldi kyngja særöu
stolti og reyna aö endurvekja
samband okkar en ég er nú einu
sinni þannig gerð aö ég vil geta
ráðiö einhverju sjálf um hvernig
hlutirnir veltast. Eg hef aldrei
kært mig um aö vera fórnarlamb
kringumstæðnanna. Einn þriðju-
dagsmorgun lentum viö saman í
lyftu og ég sá að nú kæmist hann
ekki svo auðveldlega frá mér.
— Antonio virðist gera þaö gott
í bransanum, sagöi ég glaðlega. —
Hann er aö opna nýjan staö hér
skammt frá.
James var hálfkindarlegur og
eins og honum liöi ekki alltof vel.
— Já, ég heyröi eitthvaö um það,
sagöi hann og forðaðist aö líta á
mig.
— „Rjómaís frá Napolí”, stóö í
veggauglýsingunni. Þetta virö-
ist spennandi staður, hélt ég
áfram. Húsiö er ekki margra
hæða svo að ég haföi ekki mikinn
tíma. — Þaö væri gaman aö prófa
hann. Heldurðu þaö ekki? I dag
kannski? Það er langt síöan við
höfum rabbað saman.
— Já, sagði hann, — en ekki í
dag. Eg þarf aö fara á fund.
Það varð andartaks þögn áöur
en hann svaraöi ósagöri spurningu
minni. — Ráðgjöf varöandi
sýninguna hjá bænum.
Léttir hans, þegar lyftan stöðv-
aöist, var augljós. Hann lyfti
hendinni í kveðjuskyni og hraðaöi
sér inn ganginn. Eg haföi ekki
rænu á að snúa frá heldur stóö og
staröi á eftir honum, særö og reiö.
Allan morguninn þjáöist ég af
innilokunarkennd. Það var fagur
sólardagur og ég hefði helst viljaö
ganga um í grasinu einhvers
staöar, ein og óáreitt og bölva
öllum karlmönnum í sand og ösku.
Þess í staö varö ég aö hella mér út
í verkefnin og láta sem ekkert
hefði ískorist. En um leið og
hádegisveröarhléiö rann upp
stökk ég út í bílinn minn og þeysti
af stað. Ég gat aö vísu ekki farið í
göngutúr úti í sveit en árbakkinn
varöaðduga.
Eins og ég hef áður sagt var
þetta yndislegur dagur og mér leiö
strax betur þegar ég gat ekið um
ein míns liðs meö gluggana opna
báöum megin. Innan lítillar
stundar var ég búin að sannfæra
sjálfa mig um að James heföi í
rauninni þurft aö mæta á fundi í
hádeginu, að hann væri ákaflega
önnum kafinn og upptekinn af því
aö koma ár sinni fyrir borö í fyrir-
tækinu og að ég heföi að öllum
líkindum miklaö það fyrir mér
hversu þurr hann virtist á
manninn þessa dagana. Viö
höfðum sannarlega átt margar
góöar stundir saman, við vorum á
sömu bylgjulengd og við hlytum
aö geta haldið áfram aö vera
vinir.
Og þá kom ég auga á hann.
Hann kom gangandi eftir gang-
stéttinni hægra megin, bráö-
myndarlegur í leðurjakka, og
stúlkan, sem með honum var, var
í ljósri pelskápu sem blærinn ýfði.
Mer til ólýsanlegrar
gremju var þetta Julie Winthrop,
ein af vélritunarstúlkunum okkar,
afar ung og afar sæt. Við hliðina á
slíkri stúlku gat ég ekki vænst
hagstæðs samanburöar. James
lagöi handlegginn um axlir
hennar um leið og þau komu að
gatnamótum og námu staðar. Þaö
geröi ég hins vegar ekki.
SKYRSLA TIL TRYGGINGA-
FELAGSINS HF.
Gjöriö svo vel og svarið eftirfar-
andi spurningum:
Tryggingarhafi:
Nafn: Marina Craig.
Starf: Keramikhönnuður.
Heimilisfang: 14 Cyclamen Close,
Hornwell.
Okutæki:
Tegund: Mini 1000.
Skrásetningarnúmer: GHU 727 M.
Argerö: 1974.
Nafn og heimilisfang eiganda: Sjá
tryggingarhafa.
Hvert var erindi ökumanns:
Flótti.
Tjón á tryggðu ökutæki:
Lýsið stuttlega augljósum
skemmdum: Dælduð vélarhlíf,
beyglað grill og brotiö ljós.
Hvar og hvenær er unnt aö athuga
skemmdir: Sjá fyrrgreint
heimilisfang, tími samkvæmt
samkomulagi.
Ökumaöur:
Sjá tryggingarhafa.
Ohappiö:
Dagsetning: 13,nóvember.
Tímasetning: 12.45 e.h.
Staöur: Harker Road, Melford.
Astandvegar: Þurr.
Skyggni: Mjöggott.
Meðfylgjandi teikning sýnir staö-
setningu ökutækja þegar
áreksturinn varö.
SkELLURINN var mjög
hávær, nánast eins og sprenging,
en mér fannst hann ekki vera mér
viökomandi á nokkurn hátt. Þegar
ég hugsa til baka minnist ég þess
ekki að hafa hugsaö nokkurn
skapaöan hlut né fundið til
nokkurs. Samt vissi ég hvaö gerst
hafði vegna þess aö bíllinn fyrir
framan mig var svo afkáralega
nálægt.
Glerbrotin úr framljósinu voru
ennþá skoppandi á götunni, þegar
ég steig út úr bílnum, en samt
fann ég ekki til annars en
einkennilegs doöa.
Okumaöur hins bílsins steig nú
einnig út og þá neituöu fætur mínir
skyndilega að bera mig. Eg býst
viö aö ég hafi fengið einhvers
konar sjokk.
Mér fannst ég eins og bjáni. Var
þaö vegna þess að ég haföi lent í
árekstri? Eöa vegna þess að ég
hafði gert mig aö fífli fyrir framan
James?
Okumaður hins bílsins kom til
mín. Eg beið eftir dembunni.
— Var þetta nú ekki ansi
klaufalegt?
Rödd hans var stillileg og
dapurleg, bláu augun hans köld.
Eg fann aö tárin voru aö brjótast
fram. Eg kreisti hendur mínar,
gnísti tönnum og sagði ekki orö.
Umferðin hélt áfram í kringum
okkur eins og mauraher sem ekki
lætur svolitla hindrun hefta för
sína. Mér til mikils léttis voru
James og Julie hvergi sjáanleg
svo að ekki höfðu þau orðið vitni
að auömýkingu minni.
— Eg legg til aö viö ökum að
næsta útskoti og jöfnum málin
þar, sagði hann. — Viö erum fyrir
hérna.
Eg kom enn ekki upp oröi en
kinkaði kolli og hneig inn í öku-
mannssætiö. Hann ók af stað og ég
sá ljóta dæld aftan á bílnum hans.
Hvers vegna þurfti þetta aö henda
mig?
Eg startaði en ekkert gerðist.
Eg varð gripin fáti, jók innsogiö
og hamaöist á startaranum, rak
gírstöngina fram og aftur, tróö á
hverju fótstiginu af ööru en án
árangurs.
Vesalings maðurinn skildi bílinn
sinn eftir á útskotinu og kom aftur
til mín.
— Hvaö er nú aö? spurði hann
þolinmóður.
— Egveitþaðekki, kveinaðiég.
— Vilt þú reyna aö koma honum í
gang?
Eg færöi mig og hann tróö
sínum löngu leggjum inn í litla
bílinn minn, sneri lyklinum og
hlustaði eftir hljóöinu eins og sá
sem veit hvað hann er aö gera.
Arangur hans varð engu betri en
hjá mér.
Hann andvarpaði, steig aftur út
úr bílnum og opnaði beyglaöa
vélarhlífina meö erfiðismunum.
Eg kíkti hjálpfús undir hlífina
með honum og sá aö ekki var allt
eins og þaö átti að vera. Eg horföi
á næma og fima fingur hans fást
við leiöslur og kapla. Eg var full
aðdáunar.
— Eg gæti lagaö þetta, sagöi
hann og leit á klukkuna. — Það er
verst aö mig vantar smáhlut og
þaö er lokað hjá Jennings í
hádeginu. Sestu undir stýri.
Hann skellti niður vélarhlífinni
og gekk aftur fyrir bílinn. Hann
haföi algjörlega tekið viö stjórn.
Eg var í aðra röndina fegin. Eg
hafði ekki veriö svona hjálpar-
vana svo lengi sem ég mundi. Nú
komu fleiri til aöstoðar og ég
stýrði bílnum, meðan þeir ýttu,
inn á útskotiö.
Enn steig ég út úr bílnum,
tautaði þakkarorð og innan
stundar vorum viö aftur orðin ein.
Hann glotti við mér, ekki óvin-
samlega þótt vottaði fyrir háði. —
5. tbl. Vikan 21