Vikan - 03.02.1983, Síða 46

Framhaldssaga
um ekiö beint til Innsbruck. Þaö
er ekki nokkur ástæða til að
ómaka ykkur þess vegna. Þiö
skuluö bara halda ykkur við fyrri
áætlun.
Hann herti enn takiö um hand-
legg mér til áherslu oröa sinna.
Ég vissi að nú var aö hrökkva eöa
stökkva, en mig brast kjarkinn.
Það var óttinn um afdrif Brunos
fremur en vissan um byssuna í
vasa Sloans, sem hélt aftur af
mér. Ég mátti ekki stofna lífi
drengsins í hættu.
Ég kinkaði því kolli og þagöi.
Þaö varð þögn í vagninu, sem
ekki var enn kominn aftur af staö.
Þykkt, dökkt ský umlukti hann.
Stephen og Christoph voru vand-
ræðalegir og ráövilltir á svip, þeir
hlutu aö skynja, að ekki var allt
með felldu, en skildu ekki, hvaö
þaö var. Spennan var næstum
áþreifanleg. Jafnvel vagnstjórinn
virtist gagntekinn og brá jafnilli-
lega og okkur hinum, þegar sím-
inn hringdi viö hlið hans.
Hann tók upp tólið. Sloan horfði
á hann og hlustaði grannt eftir
orðum hans. Eg greip tækifærið,
steig hálft skref aftur á bak, svo
aö hann sæi mig síður, leit örvænt-
ingaraugnaráði á Stephen og
myndaöi með vörunum orðið: —
Hjálp!
Stephen gaut augunum til
Sloans, síöan aftur til mín. —
Hvað? mynduöu varir hans.
Vagninn rann aftur af stað meö
hnykk, sem hefði skellt mér flatri,
hefði Sloan ekki haldið fast í mig.
Hann var aftur farinn að hafa gát
á mér. Eg hætti ekki á frekari
merkjasendingar til Stephens,
vonaði aðeins, að hann hefði skilið
nægilega mikið.
Og loks rann vagninn inn á
endastöð. Sloan ýtti mér fyrstri út
úr vagninum og gætti þess að vera
sjálfur á milli mín og mannanna
tveggja, svo að ég hefði ekkert
tækifæri til aö líta til Stephens,
hvað þá að skiptast á orðum við
hann. Sloan kastaði á þá kveðju,
ýtti mér í gegnum húsið og út á
aðalgötu þorpsins, sem við vorum
nú komin til. Þar beið okkar bíll,
lítill Volkswagen með skíðafest-
ingar að aftan. Ulrich stóð við bíl-
inn. I aftursætinu lá Bruno í
hnipri.
Ulrich opnaöi dyrnar um leið og
hann sá okkur. Svo settist hann
undir stýri og startaði bílnum. Nú
var síðasta tækifærið að ná sam-
bandi viö Stephen. Eg leit um öxl.
Sloan herti takið um handlegg mér
og greikkaði sporið að bílnum, en
ég náði að sjá Stephen, þar sem
hann stóö og starði undrandi á eft-
ir okkur.
Eg varð einhvern veginn að
ítreka hjálparbeiðni mína. Eg lét
handtöskuna mína renna út af öxl-
inni, sem vissi frá Sloan, hélt and-
artak um hana og lét hana því
næst detta í snjóinn. Stephen hlaut
aö sjá, að ég gerði þetta af ásettu
ráði.
Ulrich ók þegar af stað, og ég
leit ekki til baka. I fyrsta lagi vildi
ég ekki draga athyglina að því,
sem Stephen kynni að vera aö
gera þessa stundina, og í öðru lagi
beindist athygli mín öll að Bruno.
í þetta skipti hafði mér verið ýtt
inn í aftursætiö til hans, og ég tók
hann þegar í stað í fangið. Hann
var í þann veginn að komast til
meðvitundar, kveinkaði sér, en
virtist ómeiddur. Nú var hann
ekki einasta húfulaus, heldur einn-
ig berhentur, og ég reyndi að
nudda lífi í litlu hendurnar, um
leið og ég hvíslaði að honum
huggunarorðum.
Sloan og Ulrich höfðu verið að
ræða saman á þýsku. Nú sneri
Sloan sér við í sætinu og horföi út
um afturgluggann.
— Vinir þínir eru ekki á eftir
okkur, Kate, sagði hann og virtist
hinn ánægöasti. — Mér fannst þú
haga þér skynsamlega í vagninum
að segja ekki meira en þú gerðir.
Það kom berlega í ljós, aö við
gerðum rétt í að skilja ykkur að.
Hann virti Bruno fyrir sér, en
hann var nú farinn aö stynja há-
stöfum. — Hvað er að honum?
— Nú, hvað heldurðu, maður?
hreytti ég reiöilega út úr mér. —
Hvernig helduröu, að þér liði, ef
þú værir átta ára stráklingur,
hefðir veriö svæfður með eter og
hálfdrepinn úr kulda? Og ég legg
til, að þið stöðvið bílinn og leyfiö
okkur að fara út, nema þiö viljiö,
aö hann æli út allan bílinn. Núna,
stans, það liggur á!
Eg kraup í snjónum viö hlið
Brunos, studdi hann og hjálpaði
honum og huggaöi hann, meöan
Sloan gekk fram og aftur við
hliðina á bílnum. Við vorum stödd
í þröngum dal. Til hægri handar
sá ég veg í nokkurri fjarlægð.
Talsverð umferð var um hann og
ég gat mér þess tU, aö það væri
gamli aðalvegurinn um Brenner-
skarðið.
Vegurinn, sem við vorum á, var
fáfarinn, en ég gaut vonaraugum
á hvert farartæki, sem leiö átti
framhjá. Eg þóttist viss um, að
Jon væri löngu búinn að tilkynna
hvarf okkar til austurrísku lög-
reglunnar og eins þeirrar ítölsku.
Einnig voru líkur á, að Stephen
hefði haft vit á að taka niður
númerið á bílnum og tilkynna það
lögreglunni, ef hann haföi skiliö
mig rétt. Og því lengur sem við
töföumst við vegarbrúnina,
meðan vesalings Bruno losaöi sig

VERKTAKAR
STARFSHÓPAR
FYRIRTÆKI
ATHUGIÐ
Viö bjóöum heitan mat
í hitabökkum fyrir stærri
og smærri vinnuhópa.
Einnig bjóöum viö á staðnum heitan mat,
samlokur, kaffi, smurt brauö
og allt sem svangur maöur þarf.
Sjáum einnig um veizluhöld í
heimahúsum.
Bætt og betri þjónusta.
Matstofa Miöfells sf.,
Funahöföa 7, sími 84939.
46 Vikan S. tbl.