Vikan - 03.02.1983, Blaðsíða 48

Framhaldssaga
er hætt við, aö það fari ekki sér-
lega vel um ykkur, þar sem ég
ætla að geyma ykkur, þangað til
Becker hefur leyst frá skjóðunni.
Ég reyndi enn að sannfæra hann
um, að Jon gæti ekki upplýst hann
um neitt, en Sloan lét það sem
vind um eyru þjóta. Bruno umlaði
og hreyfði sig, og ég gerði mitt
besta til að róa hann. Allt í einu
lenti bíllinn í skafli og drap á sér.
Ulrich bölvaði og reyndi að
koma bílnum aftur í gang, en tókst
ekki. Þögnin umlukti okkur.
Mennirnir tveir upphófu heiftar-
legt rifrildi, og innan skamms
skipaði Sloan mér út úr bílnum.
Bruno var vaknaöur. Eg tók um
hönd hans, og hann staulaðist út
úr bílnum á eftir mér. Við stóðum
skjálfandi í snjónum, meöan Sloan
og Ulrich héldu áfram að deila.
— Hvar erum við, Kate? spurði
Bruno, og tennurnar í honum
glömruðu. Það hafði verið heitt í
bílnum, en nú smaug ískaldur
vindurinn gegnum fötin okkar. Eg
lét prjónahúfuna mína á Bruno, en
dró hettuna á stakknum mínum
yfir höfuð mér.
— Eg held, aö við séum ennþá á
leiö til Innsbruck, sagði ég. — Við
erum nokkuð langt fyrir ofan
gamla aðalveginn, en þessi vegur
viröist liggja samsíöa honum. En
þú þekkir þig betur hér en ég,
Bruno. Viröist þér ekki þetta vera
dalurinn, sem liggur frá Brenner
til Innsbruck?
Við störðum bæði niöur eftir
f j allshlí öinni. Sannarlega var
dalur fyrir néöan okkur, en útlínur
hans voru óskýrar vegna lélegs
skyggnis. En sem snöggvast
greiddust skýin sundur, og við sá-
um allgreinilega niður í dalinn.
— Jú, auðvitað, sagöi Bruno. —
Þarna er Europabriicke, sástu
ekki stólpana?
Hann var greinilega óðum að ná
sér. Hann horföi í kringum sig. —
Hvers vegna fórum viö ekki eftir
hraðbrautinni? spurði hann. —
Það er ekkert langt til Innsbruck,
og ég er orðinn svangur. Hvað
erum við að gera hér? Hvaöa
menn eru þetta? Og hvar er
pabbi?
Ég reyndi að veita honum ein-
hverja úrlausn, en í því greip
Sloan inn í samtal okkar. — Við
verðum að skilja bílinn eftir, sagði
hann. — Þið verðið hér eftir hjá
Ulrich, en ég renni mér á skíðun-
umtilKirchwald.
— Til Kirchwald? sagði ég
undrandi.
— Já, þessi vegur liggur að
neðri enda lyftunnar í Kirchwald.
Þar sem ég hætti ekki á aö fara
með ykkur til Innsbruck, ætla ég
að fá Otto Hammerl til aö leyfa
mér að geyma ykkur í kofanum
við fjallakrána. Varla ertu búin að
gleyma honum? Kráareigendurn-
ir láta ykkur hafa teppi og mat og
gæta þess, að enginn komi nálægt
kofanum, þangað til ég er búinn að
hafa það upp úr Becker, sem ég vil
fáaðvita.
— En hvað kemur þér til að
halda, að þetta fólk vilji gera eitt-
hvað fyrir þig? spurði ég ögrandi.
— Það er allt flækt í ólöglegt
athæfi, ansaði hann stuttur í
spuna. — Þegar ég upplýsi, að ég
viti um sprengiefnið, sem geymt
er í kofanum þeirra, sennilega
ætlað hryöjuverkamönnum í Alto
Adige, þá á ég ekki von á neinum
mótbárum. Það er einfaldlega of
hrætt við lögregluna.
Bruno haföi hlustað á okkur með
galopinn munn. — Eg vil fara
heim! sagði hann hneykslaður. —
Ég vil ekki láta læsa mig inni. Eg
er orðinn leiður á þessum leik.
Komum heim, Kate.
Eg sagði Sloan, að hann gæti
ekki farið að læsa okkur inni í
óupphituðum fjallakofa, en hann
yppti aðeins öxlum og benti á, að
ég gæti sjálfri mér um kennt, aö
hann gæti ekki farið með okkur til
borgarinnar. Hann tók skíðin sín
aftan af bílnum og spennti þau á
sig. Eg ætlaði að opna bíldyrnar,
svo aö viö Bruno værum að
minnsta kosti í skjóli, þangað til
viö yrðum flutt í kofann, en Ulrich
dró mig frá bílnum. Hann rumdi
eitthvaö og benti í staðinn á hrúg-
ald uppi á bröttum stalli spölkorn
frá, hálfgrafið í snjóinn og virtist
litlu merkilegra en úr sér genginn
hundakofi. Hann ýtti mér í áttina
þangað, og Bruno elti eins og
hvolpur. Sloan renndi sér upp að
hlið mér.
— Ulrich telur ekki óhætt að
leyfa ykkur að vera í bílnum, og
ég er honum sammála, sagði
hann. — Þessi vegur er mjög
fáfarinn, en komi samt sem áður
einhver, hlýtur hann að stansa og
bjóða aöstoð. Hann vill þess vegna
geyma ykkur í kofanum þarna. En
mundu, að hann hefur auga með
ykkur, og hann er með byssu.
Hann beitir henni ekki gegn þér
eða drengnum, þið eruð okkur
meira virði en svo. En ef einhver á
leiö hér hjá og þú reynir að kalla
eða vekja athygli á þér á einhvern
hátt, verður sá hinn sami fyrir
skoti. Og þú vilt ekki hafa þaö á
samviskunni, Kate. Eða hvað?
Kofinn var svo rækilega hulinn
þykkri snjóbreiðu, að af honum
sást lítið annað en dökk bjálka-
hurðin. Eins og hinn fjallakofinn
var þessi greinilega notaöur sem
skýli kúahirða á sumrin, en and-
stætt við hinn kofann varð þessi aö
láta sér nægja gamla hurð,
ólæsanlega á marrandi hjörum.
En ég þurfti ekki að horfa oftar en
einu sinni í kringum mig á allan
þennan djúpa snjó til að sannfær-
ast um, að flótti var óhugsandi.
Eina færa leiðin var eftir hjól-
förunum, sem bíllinn hafði mótað,
og Ulrich heföi gát á þeim.
Framhald í næsta blaði.
SunnifXjool
HEITIOG KALDI
NESTISKASSINN
SUNNY COOL cr nestiskassi sem getur haldið köldu eða heitu og er tengdur
við 12 volta rafkerfi í bát eða bifreið. Það er auðvelt að breyta
hitastillingunni, aðeins að snúa strauminntakinu á blátt eða rautt.
SUNNY COOL kælirinn verður plús 4 gráðu kaldur og sjálfylrkur rofi heldur
stöðugu hitastigi.
SUNNY COOL hitakassinn verður 70 gráðu heitur og vegna cinangrunar
innra hólfsins helst hitinn/kuldinn þrátt fyrir að straumurinn sé rofinn.
SUNNY COOL tekur aðeins 3,5 amper og hefur engin áhrif á rafkerfið,
kassinn er úr traustu plastefni, innanmál: 7,8 lítr.
48 Vikan 5- tbl.