Vikan - 20.12.1984, Blaðsíða 14

ekki. Hann lánaði mér svo lykil til
að stilla með og maður fór að
prófa á sínu eigin píanói. Þetta
var afskaplega gaman.
Þetta lá svo í láginni um tíma.
Eg fór að spila í danshljómsveit til
að hafa eitthvað fyrir stafni. Svo
gerðist það að systir mín fór til
Bandaríkjanna og fór að vinna
þar. Síöan giftist hún íslenskum
manni þar ytra og þá þótti gott
tækifæri að athuga hvort ég kæm-
ist þar í stillingarnám við ákveð-
inn skóla í New York. Fyrst var
talaö um svona sex mánaða nám-
skeið. En sú deild sem sá um still-
ingarkennslu var ekki tilbúin þeg-
ar ég kom út í maí þetta ár svo
það var farið aö leita að öðrum
skóla. Þá fundum við almennan
blindraskóla, með mjög fína tón-
listardeild, og alveg framúrskar-
andigóðan kennara í píanóstilling-
um og viögerðum. Og í staðinn
fyrir sex mánuði urðu þetta fjögur
ár!”
„Og þarna byrjaðirðu sem sagt
skólanámfrágrunni?”
,,Já, þarna hófst mitt eiginlega
skólanám. Þetta var heimavistar-
skóli og ég bjó þar fimm daga vik-
unnar en fór heim til systur minn-
ar um helgar. Eftir fyrsta daginn
hafði ég mikinn áhuga á að hætta.
Þaö var ansi erfitt aö geta lítið
sem ekkert talaö eða skilið. Það
var farið með mig í hverja einustu
deild í þessum stóra skóla til að
kynna nýja nemandann frá Is-
landi, sem var algert fyrirbrigði.
En það var erfiðleikum háð aö
sækja mig aftur þetta fyrsta
kvöld svo ég fór bara aö sofa og
strax daginn eftir varð allt miklu
betra. Ég ákvað að þrauka eina
viku, aö minnsta kosti, og að henni
liðinni var þetta allt í lagi.
Eg sé það núna aö það var alveg
bylting í lífi mínu aö fara þarna út.
Eg get ekki ímyndað mér hvaö ég
væri að gera núna hefði ég ekki
fariö. Að vísu hefur atvinnumögu-
leikum blindra fjölgað síöan þetta
var en á þeim árum var aðallega
burstagerð í gangi fyrir blint fólk.
Þaö hefði ég ekki viljað festast
við.
Það má líkja þessum skóla við
fjölbrautaskóla. Þarna hafði mað-
ur valgreinar og ég lagði aðal-
áherslu á píanóstillingarnar og
viðgerðirnar, hljóðfærasmíði einu
nafni, og eyddi langmestum tím-
anum í það.
1967 kom ég heim og byrjaöi.
Það fór hægt af staö og var lítið að
gera. Eg hafði engin meðmæli
neins staðar frá þannig að þetta
tók afskaplega langan tíma. Eftir
fimm ár fór ég utan aftur í hálft ár
og kenndi þá við þennan sama
skóla sem aöstoðarkennari. Þaö
var afskaplega skemmtilegt tíma-
bil. Þá var ég búinn að fá tölu-
verða starfsreynslu. Að kennsl-
unni lokinni fór ég í tvo mánuði til
Vancouver á námskeið, sérstak-
lega í sambandi við flygla. Og þeg-
ar ég kom heim síðla árs 1973 fór
allt að ganga betur og nú undan-
farin ár hefur dæmið snúist við,
núna hef ég allt of mikið að gera. ”
„Ertu mest í stillingum, minna í
viðgerðum?”
„Ég stilli píanó alla daga,
aldrei þó meira en ég ætla mér frá
degi til dags því þaö er ekki gott aö
ætla sér of mikið. Og síðan tollar
voru felldir niður af hljóðfærum
hefur að verulegu leyti brostið
grundvöllur þess að gera upp
píanó þannig að viðgerðavinnan
hefur dregist saman. Ég mæli alls
ekki með því að hvað sem er sé
gert upp. Þaö er kannski frekast
ef um er að ræöa erfðagripi eða
því um líkt. En það mætti henda
ansi mörgum píanóum á íslandi.”
„Sem eru notuð samt. ”
„Ja-á, þau eru notuð — og mjög
víða (og Leifur leggur mikla
áherslu á þessi tvö síðustu orð)
bara sem hilla undir familíuna — í
römmum. Og það er ekki nógu
14 Víkan 45. tbl.