Vikan - 20.12.1984, Blaðsíða 60

einn afþeim gömiu...
Smokey Robinson er svo
sannarlega einn af gömlu kyn-
slóðinni og má teljast einn af
samtímamönnum Elvis Presley.
Þeir voru að stíga sín fyrstu
spor um og rétt eftir 1955 en
varla er hægt að segja að þeir
hafi átt margt fíeira
sameiginlegt en það. Elvis var
að blanda kántríi við sinn sér-
staka söngstí/ en Smokey var
allur í tónlist svartra, soulinu.
Ef einhver hefur heyrt um soulhljóm-
sveitina The Miracles þá kemur þetta nafn
fljótt upp í hugann. Smokey Robinson og
Kraftaverk hans var með fyrstu hljóm-
sveitunum sem komu fram á merki Motown
fyrirtækisins. Hann var ekki nema um
sautján ára þegar það gerðist en þrátt fyrir að
Motown heföi þá á að skipa langsamlega
hæfileikaríkasta fólkinu var hann ekki lengi
að vinna sér virðingarsess innan þess og
snemma á sjöunda áratugnum var hann
farinn að semja lög fyrir hin stóru nöfnin.
Hann samdi til dæmis Ain’t That Peculiar
fyrir Marvin Gaye og stjórnaði upptökum á
því. Fyrir Mary Wells gerði hann eitt af bestu
lögum þessa tímabils, My Guy, og fyrir The
Temptations gerði hann svo The Way You Do
The Things You Do, My Girl.
Auk alls þessa þarf svo varla að nefna að
lögin með hans eigin hljómsveit streymdu út
og mörg hver náðu þau talsverðum vin-
sældum eins og lagið Shop Around sem var
reyndar eitt fyrsta lagiö sem gerði
það verulega gott hjá Motown. Á eftir komu
svo lög eins og You Really Got A Hold On Me,
Going To A Go-Go og 1965 kom lagið Tracks
Of My Tears sem þykir með því besta sem
þessi áratugur gaf af sér í popptónlist.
Það fer ekki hjá því, þegar menn heyra
svona upptalningar, að þeir hugsi sem svo að
þetta séu lög sem hafa haft geysileg áhrif á
tónlistarfólk bæði nú og fyrr. Flest hafa þau
verið tekin til meðferðar af öðrum og víða eru
ýmsir taktar úr þessari tónlist greinanlegir.
Eftir þetta góða tímabil fór þó að halla
undan fæti. Lengra og lengra leið á milli
topplaga og svo fór því að lokum að Smokey
gaf hljómsveitina upp á bátinn og sneri sér að
skrifstofustörfum hjá Motown. Þetta var árið
1977 og Smokey var orðinn hægri hönd Berry
Gordys.
En hann gat vart slitið sig úr stúdíóinu. Áður
en langt um leið var hann farinn að laumast
þangað aftur og upp frá því hafa komið frá
honum sólóplötur, bæði með mislöngum milli-
bilum og mismikilli velgengni. Nú fyrir fá-
einum mánuðum leit svo ein slík dagsins ljós
hér á íslandi.
Smokey Robinson — Essar
Smokey eða William „Smokey” Robinson,
eins og hann titlar sig á plötunni, hefur greini-
lega fylgst með því sem hefur verið að gerast
í kringum hann síðustu ár. Enn ber hann þó
heitar tilfinningar til gullaldartímabils síns
en þetta sést á því að á plötunni skiptast lögin
í tvennt, annars vegar léttir og fremur
fönkaðir, danshæfir og átakalitlir slagarar og
svo hins vegar yndisleg og heldur róleg, næst-
um væmin, lög, titrandi af ást. Öll eiga þau
það sammerkt að vera ágætlega samin, það
er einungis meðferö upptökustjóranna,
Smokey og Reginald „Sonny” Burkes, sem
skilur þar á milli. Þeir hafa í vinnu sinni gert
strengja- og blásturshljóöfærum hátt undir
höfði og líður varla lag án þess að annaö eða
bæði séu notuð. Þetta gefur plötunni vissulega
ljúft yfirbragð og ekki versnar það þegar
Smokey hefur upp raust sína. Hann er greini-
lega í toppformi og gerir góða hluti annað-
hvort í óaöfinnanlegri falsettu eöa léttum og
átakalausum stíl. Og þá kemur að því sem
margir telja galla — þaö vantar læti.
Oefað eru þeir þó margir sem láta sér það í
léttu rúmi liggja, þeir hinir sömu geta lagst
upp í sófa að loknum ströngum degi og slapp-
að af við að hlusta á hinn hnökralausa tón-
listarflutning sem þarna fer fram.
Fyrir áhugafólk um góöa funktónlist get ég
óhikað mælt með sterkasta lagi plötunnar,
And I Don’t Love You, en í því lagi bregður
vinur vor út af vananum og setur svolítið fútt í
hlutina. Þar notar hann „sánd” og takta úr
Beat It Michael Jacksons, fyrst byrjunina
(Gong, gong) og síðan gítarsóló af sömu ætt
og Eddie van Halen smellti á smell Jacksons.
Það eina sem eftir er að smella á þessa
plötu er einkunnin:
iiii
60 Vikan 45. tbl.