Vikan - 23.05.1985, Blaðsíða 19

ómissandi á spítalanum hér. Og
hann varð að koma heim fyrir jól.
— Já, sagði frú Carpenter við síð-
ustu gestina. — Ég skal sjá um
það. Hann kemur heim fyrir jól.
Allt var vel undirbúið. Stúlkumar
voru búnar að þvo upp og höfðu
nægan tíma til að ná áætlunarbíln-
umtil Devizes.
Það var aðeins lítilræði eftir —
að læsa og aðgæta hvort allt væri
hreint. — Farðu upp, sagði Hermi-
one, og farðu í brúnu fötin þín.
Taktu allt úr vösunum áður en þú
setur fötin sem þú ert í í töskuna.
Ég sé um allt hitt. Lofaðu mér
bara að flækjast ekki fyrir mér.
Læknirinn fór upp og úr fötunum,
en hann fór ekki í brúnu fötin.
Hann fór í gamlan, slitinn slopp
sem var innst í klæðaskápnum.
Eftir smátilfæringar fór hann
fram á gang og kallaði til konu
sinnar: — Hermione! Máttu vera
að því að tala við mig?
— Já, auðvitað, elskan. Ég var
að klára að ganga frá.
— Komdu þá upp. Ég þarf að
sýna þér dálítið.
Hermione kom að vörmu spori.
— Hvað er að sjá þig, maður?
sagði hún þegar hún sá hann. —
Hvers vegna ertu í þessum ógeðs-
lega sloppi? Ég sagði þér aö
brenna hann fyrir löngu.
— Hver hefur misst gullkeðju í
afrennslið á baðinu? sagði læknir-
inn.
— Auðvitað enginn, svaraði
Hermione. — Það gengur enginn
með svoleiðis núna.
— Hvemig komst hún þá þang-
að? sagði læknirinn. — Taktu
vasaljósið. Þú sérð hana ef þú
beygir þig alveg niður.
— önnur stúlknanna hefur
misst hana, sagði Hermione. —
Þetta er eitthvert ódýrt drasl. —
Það getur ekki verið annaö. Hún
tók vasaljósið og laut niður um
leið og hún horfði í afrennslið.
Læknirinn lyfti litlu blýröri og sló
hana tvisvar sinnum af öllu afli og
mikilli nákvæmni. Svo lyfti hann
henni upp í baðkerið.
Hann fór úr sloppnum og stoð
þama allsnakinn á meðan hann
vafði handklæði utan af læknis-
áhöldum og setti þau í vaskinn.
Hann breiddi dagblöð á gólfið og
sneri sér að fómarlambinu.
Auðvitað var hún dauð — og lá
þama afskræmd í öðrum enda
baðkersins. Hann stóð og virti
hana lengi fyrir sér án þess að
hugsa. Hann byrjaði ekki að fá vit
í kollinn fyrr en hann sá allt blóð-
ið.
Fyrst teygði hann úr henni, svo
að hún lá flöt í kerinu, svo fsrði
hann hana úr fötunum. Það var
mjög erfitt að eiga við hana í mjóu
baðkerinu en loks tókst það og
hann skrúfaði frá vatninu. Það
rann niður í kerið, fyllti það til
hálfs og rann svo niður aftur.
— Almáttugur! sagði hann. —
Hún hefur skrúfað fyrir innrennsl-
ið!
Það var aðeins eitt að gera.
Læknirinn þurrkaði sér um hend-
umar, opnaöi dymar með því að
'ialda um húninn með handklæði,
nenti því á stólinn og stökk niður
berfættur og liðugur eins og kött-
ur. Dymar að kjallaranum voru í
hominu undir stiganum niðri.
Hann vissi nákvæmlega hvar
innrennsliskraninn var. Hann átti
að vita það því að hann hafði verið
að vinna þama niðri fyrir
skömmu — hann hafði sagt
Hermione að hann væri að hreinsa
steyptu víngeymsluna. Hann opn-
aði, gekk niður stigann og um leið
og hurðin skelltist aftur, svo að
hann stóð þama í niðamyrkri, tók
hann um kranann og skrúfaði frá
vatninu. Svo þreifaði hann sig upp
með sótugum veggnum og að
stiganum. Hann ætlaði einmitt að
fara upp þegar einhver hringdi.
Læknirinn heyrði naumast
hringinguna sem hljóð. Þetta var
eins og jámfleinar væru reknir
hægt og hægt lengra og lengra inn
í kvið hans. Loks náði hringingin
til huga hans. Það var eins og eitt-
hvað brysti þar. Hann henti sér í
kolasallann á gólfinu og sagði: —
Ég er búinn! Það er úti um mig!
— Þau hafa ekki leyfi til að
koma hingað! sagði hann. Hann
heyrði sjálfan sig grípa andann á
lofti. — Þetta gengur ekki, sagði
hann við sjálfan sig. — Þetta
gengur ekki. Hann jafnaði sig ögn.
Hann stóð á fætur og nú fann
hann ekki til þegar þrýst var á
bjölluna í annaö sinn. — Bíddu
þangað til þau fara, sagði hann.
Svo heyröi hann útidymar opnast.
Hann sagði: — Sama er mér. Axl-
ir hans lyftust til að hlífa andlitinu
eins og væri hann hnefaleikari. —
Ég gefst upp, sagði hann.
Hann heyrði einhvem kalla. —
Herbert! Hermione! Þetta vom
Wallingfordhjónin. — Andskotinn
hirði þau! Þau ráðast inn. Ágeng
svín... Allsnakinn! Ataður í blóði
og kolasalla! Það er úti um mig!
Ég getekki...
— Herbert!
— Hermione!
— Hvar í andskotanum geta
þau verið?
— Bíllinn er hér.
— Kannski fóm þau til frú
Liddell.
— Þá hefðum við séð þau.
— Eða út að kaupa eitthvað á
síðustu stundu.
— Ekki Hermione! Bíddu! Er
ekki að renna í bað? Á ég að kalla?
Eða skella?
— U-uss! Ekki! Svoleiðis hagar
maður sér ekki.
— Það gerir ekkert til þó að við
köllum.
— Við skulum heldur líta inn á
heimleiðinni. Hermione sagði að
þau færu ekki fyrr en klukkan sjö.
Þau ætla að borða kvöldmat í
Salisbury.
— Var það? Þá skulum við gera
það. Ég vil gjaman drekka
kveðjuskál með Herbert aftur.
— Komdu, flýtum okkur. Við
getum komið hingað um hálfsjö.
Læknirinn heyrði þau fara út og
útihurðin small að stöfum. Hann
hugsaði: Hálfsjö. Ég get það.
Hann gekk þvert yfir forstofuna,
læsti útihurðinni, fór upp, tók
áhöldin úr vaskinum og lauk við
þaö sem hann ætlaði að gera.
Hann fór niður hverja ferðina af
annarri, með pakka eftir pakka.
Pökkunum var vafið í handklæði
eða gömul dagblöð og fest með
öryggisnælum. Alla þessa pakka
setti hann niður í gryfjuna, sem
hann hafði grafið í homi kjallar-
ans, mokaði yfir þá, stráði kola-
salla yfir allt, aðgætti hvort allt
væri ekki eins og það átti að vera
og fór aftur upp. Svo þvoði hann
baðkerið og sjálfan sig, klæddi sig
og brenndi föt Hermione og slopp-
inn í miðstöðinni.
Hann lagði síðustu hönd á
verkið og það var fullkomnað.
Klukkan var stundarfjórðung
gengin í sjö. Wallingford kom
alltaf of seint. Hann þurfti aðeins
að fara að bílnum og kveikja á vél-
inni. Það var slæmt að hann gat
ekki beðið fram í myrkur, en hann
gat alltaf tekið á sig krók og gætt
þess að keyra ekki fjölfamar göt-
ur. Og þó að einhver sæi hann ein-
an í bílnum myndi fólk aðeins
halda að Hermione hefði farið á
undan. Það myndi líka gleymast
fljótt.
Samt gladdist hann þegar hann
komst óséður út úr bænum og það
fór að rökkva. Um leið og aldimmt
var orðið nam hann staðar uppi á
hæð og hugleiddi málið.
Stjömumar voru fagrar á
himninum. Hann sá ljósin í smá-
þorpunum í myrkrinu fyrir neðan.
Hann gnæfði yfir öllu. Allt hitt yrði
auðvelt. Marion beið hans í Chi-
cago. Hún hélt að hann væri ekkill.
Fyrirlestrana gat hann afboðað
hvenær sem var. Það eina sem
hann þurfti að gera var að setjast
að í smáborg í Bandaríkjunum og
þar yrði hann ömggur alla tíð.
Auðvitað var hann með föt Hermi-
one í töskunum en hann gat hent
þeim út um kýraugun á leiðinni.
Sem betur fer skrifaði hún öll sín
bréf á ritvél því að rithandarföls-
un hefði getað komið upp um allt.
— En á þessu sést, sagöi hann,að
hún var nútíma kona, kona sem
var bæði fær og dugleg, kona sem
stjómaði öllu, stjómaði öllu allt
fram í dauðann, bannsett tæfan!
— Það er ástæðulaust að æsa
sig upp, hugsaði hann. — Ég
skrifa nokkur bréf fyrir hana, sí-
fellt færri og færri. Ég skrifa líka
sjálfur... ætla alltaf að koma heim
en kemst ekki af stað. Ég held hús-
inu í eitt eða tvö ár meðan þau eru
aö venjast tilhugsuninni. Kannski
fer ég sjálfur heim og sé um það
nauðsynlegasta. Það er ekkert
auðveldara. En ég kem ekki heim
fyrir jól!
Hann var loks sannfærður um
að hann væri frjáls þegar hann
kom til New York. Nú var hann
öruggur. Hann gat minnst þess
með gleði — að minnsta kosti þeg-
ar hann kveikti sér í sígarettu eftir
góðan málsverð — Hvemig hann
hafði hangið í kjallaranum og
hlustaö á hringinguna, dymar
opnast og mannamálið.
Um leið og hann gekk yfir for-
salinn í hótelinu rétti hótelþjónn
honum brosandi nokkur bréf.
Fyrstu bréfin frá Englandi. En
hvaða máli skipti það: Það yrði
skemmtilegt að vélrita blað eftir
blað og lýsa öllu að sið Hermione,
krota nafnið hennar undir, segja
frá því hvað allir hefðu verið
hrifnir af fyrsta fyrirlestrinum,
hvað Bandaríkin væru stórkost-
lega, hvað hún væri viss um að
hún kæmi með hann heim fyrir jól.
Efasemdimar gátu komið seinna.
Hann leit á bréfin. Flest voru
þau til Hermione, frá Sinclair,
Wallingford, prestinum og svo eitt
verslunarbréf frá Holt & sonum,
múrarameisturunum.
Hann stóð þama í forsalnum
innan um fólkið, opnaði bréfin og
las nokkrar línur hér og þar. Hann
brosti. Allir virtust telja víst að
hann kæmi heim fyrir jól. Allir
treystu Hermione. — Það eru mis-
tök, sagði læknirinn. Verslunar-
bréfið geymdi hann þangað til
síðast. Það var sjálfsagt reikning-
ur. Svo las hann það:
Frú Hermione Carpenter.
Við höfum fengið heiðrað bréf
yðar þar sem þér samþykkið til-
boð okkar og sendið okkur lykU að
húsi yðar. Við endurtökum að þér
getið verið viss um að verkinu
verður lokið löngu fyrir jól eins og
lofað var og við hef jum það strax í
næstu viku.
Virðingarfyllst,
Paul Holt&synlr.
Að grafa upp, steypa og endur-
nýja niðurgrafna víngeymslu í
kjallara samkvæmt lýsingu með
besta fáanlegu hráefni... £ 18/0/0.
2l.tbl. Vikan 19